Μπορεί να άργησα, αλλά επέστρεψα και πάλι (θα γίνεται συχνά αυτό, μην ανησυχείτε). Απ’ ό,τι φαίνεται, το flashback των ταινιών θα συνεχιστεί με βάση τη χρονολογία κυκλοφορίας τους, επιλέγοντας μία ή και παραπάνω ταινίες από κάθε χρόνο. Οπότε μετά από δύο ταινίες του ’99, θαρρώ πως ήρθε η ώρα να μπούμε στη ‘’νέα’’ δεκαετία.
Η ταινία που επιλέχθηκε αυτή τη φορά είναι το ‘’American Psycho’’, η οποία κυκλοφόρησε το 2000 σε σκηνοθεσία της Mary Harron και με πρωταγωνιστή τον από τότε καταξιωμένο Christian Bale. Είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Bret Easton Ellis, που κυκλοφόρησε το 1991. Ο πρωταγωνιστής μας είναι ο Patrick Bateman, ένας πλούσιος, μορφωμένος και ιδιαίτερα νάρκισσος τύπος που ασχολείται με επενδύσεις μεγάλων επιχειρήσεων της Wall Street. Η ζωή του περιστρέφεται γύρω από δείπνα σε ακριβά εστιατόρια με ανθρώπους που στην πραγματικότητα δεν θέλει ούτε να τους βλέπει, γυμναστική και υπερβολική περιποίηση του εαυτού του, τη μουσική του συλλογή και γενικότερα έξοδα που μπορούν να τον βοηθήσουν να κάνει επίδειξη κυρίως στους συνεργάτες του στη δουλειά.
Αυτά όμως αφορούν την εικόνα που βγάζει στην επιφάνεια, η οποία μοιάζει φυσιολογική για τον κύκλο στον οποίο ανήκει. Μέσα του όμως, κρύβει κάτι αρκετά πολύπλοκο και ανεξήγητο, το οποίο ίσως δε μπορεί και να ελέγξει. Αυτό περιλαμβάνει μια συνεχώς αυξανόμενη δίψα για βία και αίμα και μια έλλειψη συμπάθειας για τους υπόλοιπους ανθρώπους, ακόμα και τους κοντινούς του. Έτσι λοιπόν οδηγείται σε μια σειρά αποτρόπαιων φόνων, τους οποίους προσπαθεί να κρύψει με αρκετή για την κατάστασή του ψυχραιμία. Η αυτοκαταστροφική του μανία εξελίσσεται πολύ γρήγορα, σε σημείο που δε μπορεί να καταλάβει αν όλα αυτά συμβαίνουν στην πραγματικότητα κι αν κάποια στιγμή θα τιμωρηθεί για τις πράξεις του.
Η ταινία είναι πιο πολύ μαύρη κωμωδία παρά θρίλερ/δράμα και σατιρίζει έντονα (και πολλές φορές άμεσα) την εποχή και τον τρόπο ζωής των γιάπηδων κυρίως στη δεκαετία του ’80. Οι ερμηνείες είναι καλές, με αυτή του Bale να ξεχωρίζει από κάθε άποψη (ο ρόλος του δείχνει να είναι φτιαγμένος ακριβώς για εκείνον) και οι σκηνές είναι αρκετά εκκεντρικές και υπερβολικές σε κάποια σημεία. Η ταινία μας δείχνει τον εύκολο τρόπο για την εξαφάνιση του ανταγωνισμού στη ζούγκλα της κοινωνίας του ’80, παρουσιάζοντας παράλληλα και κύρια συστατικά της όπως τα ναρκωτικά, το σεξ, τα λεφτά και ο υλισμός. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μας μιλάει για φαινομενικά τέλειες επιφάνειες, οι οποίες μπορεί να κρύβουν κάτι εντελώς απρόσμενο από κάτω. Τέλος, πιστεύω πως είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι αφήνεται στο θεατή να αποφασίσει τι έχει πραγματικά συμβεί στο τέλος της ταινίας, κάνοντάς τον να μπει έστω για λίγο στο μυαλό του πρωταγωνιστή. That’s impressive.
