Refuse to lose
Με ένα όνειρο τρελό… Final destination Berlin. Να, λοιπόν, που φτάσαμε και φέτος στον Μάιο, τον μήνα που για άλλη μια χρονιά ολοκληρώνεται η EuroLeague, που αναδεικνύεται ο νικητής και που για άλλη μια φορά ο Ολυμπιακός θα δώσει το παρόν. Στόχος, φυσικά, η πρώτη θέση. Δεν θα εμπλακούμε στην περιβόητη συζήτηση αν ο νικητής του F4 είναι η καλύτερη ομάδα της χρονιάς ή οτιδήποτε άλλο… αυτό είναι το format, και στην τελική για να βγεις πρώτος πρέπει να τους νικήσεις όλους, απλά, εδώ, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία, δεν υπάρχει δικαιολογία είχα κακή βραδιά. Εδώ που τα λέμε, ο Ολυμπιακός έχει αντιμετωπίσει δύο φορές φέτος την Ρεάλ, σε διαφορετικές φάσεις της χρονιάς όσον αφορά φόρμα και τραυματισμούς, με το ίδιο αποτέλεσμα και τις δύο φορές. Συνήθως, ασπαζόμαστε το: αν έχεις χάσει δύο φορές από την ίδια ομάδα, ίσως να μην είσαι καλύτερος. Τον Ολυμπιακό τον νοιάζει να είναι καλύτερος σε 40 αγωνιστικά λεπτά εναντίον της Ρεάλ, ίσως και σε λιγότερα.
Είναι η δεύτερη πεντάδα εκεί που ο Ολυμπιακός μπορεί να επιβληθεί;
Είναι η πρώτη πεντάδα ικανή να ελέγξει τον ρυθμό και να περιορίσει επιθετικά την ισχυρή πρώτη πεντάδα της Ρεάλ Μαδρίτης;
Είμαστε σίγουροι ότι το προπονητικό επιτελείο έχει ασχοληθεί ώρες με αυτό, πρέπει να βάλει το χεράκι της και η τύχη, να μην μπουν όλα τα σουτ από τους guard/forwards, να μην κάνει τέλειο ματς ο Καμπάτσο, να υπάρχει ισορροπία στα rebounds να βγουν μπροστά επιθετικά αρκετοί παίχτες από την ομάδα του Πειραιά. Πολλά Αν… Αλλά αν μια ομάδα έχει μάθει να κερδίζει όταν δεν την υπολογίζει κανείς, όταν είναι με την πλάτη στον τοίχο, όταν είναι outsider, αυτή είναι ο Ολυμπιακός. Χωρίς άγχος, με πάθος για να εκπροσωπήσει την φανέλα, με κυνικότητα και ομαδικό πνεύμα για να έρθει το… redemption.
Στο τεχνικό κομμάτι του δεύτερου ημιτελικού, στο “αμυντικό” μισό του γηπέδου, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να ελέγξει, κυρίως, τα αμυντικά του ριμπάουντ (θυμόμαστε το πρόβλημα στα παιχνίδια των playoffs), να περιορίσει την δημιουργία του Καμπάτσο, πρωτίστως, και έπειτα του Ροντρίγκεζ, τα ελεύθερα σουτ των Μούσα/Χεζόνια ενίοτε (και) του Πουαριέ που “τραβιέται” στο τρίποντο αλλά και του… Κοζέρ, που παραδοσιακά στα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό “ξεφεύγει” από το πλαίσιο του ρολίστα. Η ομάδα θα πρέπει να είναι έτοιμη στις αλληλοκαλύψεις/βοήθειες σε καταστάσεις ποσταρίσματος των Γιαμπουσέλε, Ντεκ (αν παίξει) και του Ταβάρες.
Στο επιθετικό σκέλος, όλη την χρονιά η ομάδα έχει δείξει τι και πού μπορεί να φτάσει, ξέρει πού βαδίζει καλύτερα από τον καθένα μας. Ο κινητήριος μοχλός της θα είναι ο Γούοκαπ με τον Γκος (3ο του σερί F4), όπου και θα αναλάβουν την δημιουργία, ο δεύτερος μετά τα τέλη Ιανουαρίου έχει δείξει ότι “τραβάει” την ομάδα και επιθετικά όταν είναι υγιής. Οι παίκτες-κλειδιά, όμως, κατά την γνώμη μας θα είναι ο Μιλουτίνοφ με τον Παπανικολάου (και στα δύο μέρη του γηπέδου), και ελεώ μεγάλων κορμιών-δύναμης της Ρεάλ θα πρέπει (επιτέλους) να δείξουν την παρουσία τους σε αυτό το δύσκολο και το τόσο απαιτητικό σημείο της χρονιάς ο Πίτερς με τον Κάνααν, κάνοντας αυτό που μπορούν όταν βρουν ρυθμό και ανέβει η ψυχολογία τους… ΝΑ ΣΚΟΡΑΡΟΥΝ, τα ελεύθερα σουτ που θα πάρουν ανοίγοντας έτσι την άμυνα της Ρεάλ, δημιουργώντας αποστάσεις και δίνοντας την δυνατότητα να χτυπήσουν στο 1vs1 παίκτες σαν τον Μακίσικ, Γκος. Ο Πετρούσεφ θα είναι κομβικός ερχόμενος από τον πάγκο και αναμένεται να βοηθήσει επιθετικά “ματσάροντας” ιδανικά με τους Χεζόνια/Ντεκ στο “4”.
Καλή επιτυχία στην ομάδα που έχει μάθει να πηγαίνει ΠΑΝΤΑ από τον δύσκολο δρόμο, και μην φοβάστε… θα είμαστε ξανά και του χρόνου… εκεί… δίπλα σας !!