Έχουμε πάνω από μία ώρα που δοκιμάζουμε παπούτσια. Άσπρα. Αστραφτερά, χαρωπά, ανθισμένα παπούτσια. Πασχαλιάτικα. Παιδικά. Τέσσερα πόδια γεύονται κατά κόρον το «καινούργιο» και το «αλλιώτικο», δοκιμάζοντας και απορρίπτοντας ό,τι δεν τους αρέσει, με το αιτιολογικό, αυτό με στενεύει… αυτό μου είναι μεγάλο… αυτό μου είναι μεγάλο και με στενεύει. Εγώ και ο υπάλληλος έχουμε κυριολεκτικά…
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί; Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική; Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή, που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις. Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά,…
Ο Μανώλης Χιώτης, δεξιοτέχνης στο μπουζούκι κι ένας από τους σπουδαίους συνθέτες του λαϊκού μας τραγουδιού, έφυγε από τη ζωή στις 21 Μαρτίου 1970. Ο Χιώτης το μισό αιώνα που έζησε (1920 – 1970) πρόλαβε να αφήσει πίσω του σημαντικό έργο. Έπαιζε μουσική από μικρός και ξεκίνησε νωρίς να εργάζεται επαγγελματικά. Ακολουθώντας τη ρεμπέτικη πορεία έγραψε…
Όταν ο άνθρωπος πέρασε το κατώφλι για την νεωτερικότητα και οδηγήθηκε σε πρόοδο, μέσα από την επιστήμη και το ορθό λόγο σε πολιτικές, συλλογικές αποφάσεις και κατάφερε ως εκ τούτου να αποσυνδέσει, όσο μπορούσε την μεταφυσική από το σώμα της ανθρώπινης δράσης και σκέψης. Στον 21ο αιώνα όμως τα κατάλοιπα της μη δομημένης σκέψης και…
«Το να παίξεις ποδόσφαιρο είναι πολύ απλό. Το δύσκολο είναι να παίξεις απλό ποδόσφαιρο». Γιόχαν Κρόιφ Πολύτιμος και αναντικατάστατος όσο κανείς ως γρανάζι στη Μπαρτσελόνα και την Εθνική Ισπανίας. Ένας παίκτης-σύμβολο της απλότητας. Ένας παίκτης-προπονητής μέσα στο γήπεδο. Ένας παίκτης που η ποδοσφαιρική του ευφυΐα ξεπερνάει τις ποδοσφαιρικές-τεχνικές του ικανότητες. Δυο ψηλόλεπτα πόδια γεμάτα μυαλό…
Ο Μάρκος Βαμβακάρης, η δωρική κολόνα και ο θεμέλιος λίθος της νεοελληνικής μουσικής έφυγε σαν σήμερα πριν 46 χρόνια. Πριν καλά – καλά ξεκινήσει το σχολείο, ο Μάρκος αναγκάστηκε να διακόψει, διότι πήραν τον πατέρα του στο στρατό, και έπιασε δουλειά με τη μητέρα του σε ένα κλωστήριο. Τα επόμενα χρόνια δούλεψε ως χασάπης, εφημεριδοπώλης,…
Ο έρωτας μου με το ποδόσφαιρο είναι μια σχέση που βασίζεται σε συναισθήματα και καταστάσεις δημιουργώντας ένα αίσθημα ευτυχίας που μόνο αυτό μπορεί να προσφέρει ενώ στελεχώνεται και αυξάνεται μέσω στιγμών. Ξεκίνησε στην πρώτη μου συνάντηση που είχα με αυτό το στρογγυλό παιχνίδι. Οι πρώτες μου λέξεις. «Μαμά» , «Μπαμπά» , «μπάλα». Ήδη ο έρωτας…
“Θα υπάρχω ως μακρινή ανάμνηση, ως μια γνωριμία που προσέφερε ευκαιρία για κρίσεις, συγκρίσεις και παραδείγματα προς αποφυγήν. Ένας συμπαθής εφιάλτης! Ο Χορν -θα λες- Θεός σχωρέστον, ήταν υποφερτός, ανυπόφορος!”. Μιλούσε και λες, πως από μέσα του έβγαιναν συννεφένια αερικά και κάθονταν μαζί μας στο σαλόνι, ο Δον Ζουάν, ο Ερρίκος ο Δ’, ο Άμλετ,…
Όπου σήμερα παίρνουμε τη σκυτάλη από την έξοχη προσέγγιση του Κωνσταντίνου για τις προστριβές και τις γκιλοτίνες που ως φαντάσματα πλανώνται στην ατμόσφαιρα και με οδηγό τη μουσική μπαίνουμε σε μονοπάτια μακριά από τα φώτα και τα τραγουδάκια των εμπορικών αγορών. Εμβόλιμα, οι ποιητές και κάποιες σκέψεις μας, παρεμβάλονται στο γιορτινό σκηνικό και αναδεικνύουν τους…
Ένας πολυσυλλεκτικός καμβάς με κεντρική αναφορά στο ποδόσφαιρο είναι ικανός να καλύψει εκφάνσεις διαμετρικά, εκ πρώτης όψεως, αντίθετες; Από το Ρίνους Μίχελ, το Γιόχαν Κρόιφ, το Λουίς Φαν Χάαλ και τον Πεπ Γκουρδιόλα έως τον Ερνστ Χάπελ, τον Ελένιο Ερέρα και το Ζοσέ Μουρίνιο. Πίσω από μία κουρτίνα, έξαφνα εμφανίζονται ο Άγγλος αρχιτέκτονας Αύγουστος Πουγκίν…
