Ήρθε, επιτέλους! Ήρθε η ώρα, ώστε να εκφράσω μερικές σκέψεις μου αναφορικά με το κεφάλαιο “Eurovision”, τ’ οποίο εδώ κι αρκετές εβδομάδες έχει αρχίσει και πάλι να μας απασχολεί έντονα.
Πρώτα απ’ όλα να προλάβουμε τις όποιες διχόνοιες…
Κάποιοι θα διαβάσετε μ’ ενδιαφέρον, ίσως, την άποψή μου, κάποιοι θα πείτε “καλά, δεν έχεις ν’ ασχοληθείς με τίποτε καλύτερο; Εδώ η χώρα βράζει”.
Για να προχωρήσω, θέλω πρώτα ν’ απαντήσω στους δεύτερους. Ναι, σαφώς και μ’ ενδιαφέρει το τι γίνεται γύρω μου, παρακολουθώ, έχω γνώμη, συμμετέχω, αλλά έχει μπουχτίσει το είναι μου από αηδία, βρωμιά, βία, κακοποίηση, εγκλήματα, συγκάλυψη. Χρόνια τώρα δεν παρακολουθούσα συναφείς θεσμούς κι όλο τον ντόρο γύρω απ’ αυτούς ακριβώς γιατί πίστευα ότι τα προβλήματά μας ήταν σημαντικότερα απ’ το ν’ ασχολούμαστε με τραγούδια, χορογραφίες και στημένους διαγωνισμούς. Πλέον, όμως, θέλω ν’ ασχολούμαι μόνο μ’ αυτά. Κουράστηκα απ’ την μαυρίλα και την σαπίλα. Προτιμώ τ’ άγχος μου να είναι ποιο τραγούδι θα μ’ εκπροσωπήσει στον διαγωνισμό ως Ελλάδα παρά να περιμένω τρώγοντας τα νύχια μου πότε η Ελλάδα θα μού κλέψει αυτά που μου ανήκουν ή πότε θα με σκοτώσει. Τούς σιχάθηκα όλους κι όλα.
Σύντομη αναδρομή στο 2024…
Ως γέφυρα με τα προηγούμενα αλλά και με την περσινή μας εκπροσώπηση στον ετήσιο θεσμό του τραγουδιού θέλω ν’ αναφέρω τα κάτωθι.
Όπως προανέφερα, είχα χρόνια να βολευτώ στον καναπέ και να δω Eurovision. Χωρίς υπερβολές έχω να παρακολουθήσω απ’ το μακρινό 2005. Ούτε την διοργάνωση που έλαβε χώρα στην Ελλάδα παρακολούθησα. Συνεπώς, έκτοτε, όχι εθνικούς τελικούς και ημιτελικούς, αλλά ούτε, καν, τους τελικούς δεν είχα στα υπόψιν.
Η ανατροπή, σε προσωπικό επίπεδο, έγινε, ξάφνου, με την Μαρινάρα! Από περιέργεια ακολούθησα τον σύνδεσμο κι άκουσα το τραγούδι και το “ζάρι” με κέρδισε απ’ την πρώτη νότα. Ομολογώ πως δεν έχω ειδικές γνώσεις ή σπουδές πάνω στην μουσική. Απλά απολαμβάνω αυτήν και τα οφέλη της. Ό,τι μου αρέσει τ’ ακούω, ό,τι δεν μου αρέσει, απλά, δεν μπαίνει στην playlist μου. Και το “ζάρι” μπήκε και με το παραπάνω! Δροσερό, έξυπνο, διαφορετικό για Ελλάδα με ρυθμό και ξεσηκωτική αύρα με κέρδισε και πίστεψα σ’ αυτό απευθείας. Και το σημαντικότερο; Βάλαμε μπροστά έναν άνθρωπο, μια κοπέλα, που έχει σπουδάσει την μουσική, που την κατέχει, που έχει φαντασία και κριτικό πνεύμα, που καυτηριάζει έμμεσα τα κακώς κείμενα μέσω της δουλειάς της και που αρκετοί την γνωρίζαμε πριν απ’ την “ζαριά” της. Όλα αυτά με “πρίζωσαν” και μ’ έβαλαν στην διαδικασία ν’ ασχοληθώ ξανά με την διοργάνωση, ν’ αναζητήσω τα τραγούδια των έτερων υποψήφιων χωρών, να τ’ ακούσω, να τα κρίνω, ν’ αναμένω τους ημιτελικούς, το πέρασμά μας στην επόμενη φάση και, φυσικά, την κορωνίδα (!), τον τελικό αυτόν καθαυτό με καλή παρέα, τσιπς και βότκα. Το κέρδισε αυτό η Μαρίνα. Το ότι κέρδισε εμένα, τον τάδε, τον δείνα. Ότι ασχοληθήκαμε με τον θεσμό άτομα που είχαμε να “εμπλακούμε” τόσο ζωντανά και παθιασμένα απ’ το νικητήριο “My number one”.
(Εδώ θα ήθελα, παρακαλώ, να βάλω μια παρένθεση και ν’ αναφερθώ στην σφοδρή κριτική που η Μαρίνα (και η κάθε Μαρίνα) δέχεται διαρκώς, κυρίως, μ’ αφορμή το νέο της τραγούδι «Επάνω στο τραπέζι».
Πανελίστες του συρμού εκμεταλλεύονται την “θέση” τους κριτικάροντας και κακολογώντας κόσμο απ’ τον καλλιτεχνικό κι όχι μόνο χώρο, εν προκειμένω την Μαρίνα, διότι πουλάει, διότι εκείνη κι άλλοι σαν κι εκείνη τους δίνουν ψωμί, διότι μόνο μέσω του σχολιασμού, του κουτσομπολιού και της ασταμάτητης / ανούσιας φλυαρίας επιβιώνουν. Αυτοί κι άλλοι όμοιοί τους.
Ναι, η Μαρίνα έχει δεχθεί κριτική για την ηλικία της, για το σώμα της, για την παιδικότητά της, για την ζωντάνια της, για τα τραγούδια της, για τις γνώσεις της, για το πάντρεμα των ήχων στην μουσική της, για την Eurovision, για χίλια δυο πράγματα, ενώ, στην πραγματικότητα, είτε είναι συμπαθητική είτε αντιπαθητική, είναι ένας άνθρωπος που έχει απασχολήσει μονάχα με την δουλειά της. Και μόνο μέσω εκείνης απαντάει, διότι δεν αναλώνεται σε σχολιασμούς και κατινιές. Με το “Επάνω στο τραπέζι” κάποιοι θίχτηκαν αλλά παρέβλεψαν το γεγονός πως, πέρα απ’ την δική της περίπτωση, το νόημα του τραγουδιού στοχεύει στο να προβάλει πως οι άνθρωποι γινόμαστε βορά στο στόμα των άλλων για το παραμικρό. Αρκετοί, πολλοί, χιλιάδες βαριούνται τις ζωές τους και περιμένουν τις δικές μας για να ζήσουν, για να κοιτάξουν απ’ την κλειδαρότρυπα και για να τραφούν απ’ όσα εκείνοι αδυνατούν να δημιουργήσουν.
Η Μαρίνα, όντως, τους πηγαίνει όλους τάπα και μαγκιά της. Και μαζί της θ’ ανέβουμε κι εμείς επάνω στο τραπέζι, για να κλείσουμε τα στόματα των αδηφάγων οντοτήτων που μας περιβάλουν καθημερινά).
Φτάνοντας, επιτέλους, στην ουσία…
Και την σκυτάλη παίρνει η Κλαυδία! Ένα κορίτσι που μάθαμε απ’ το “Lonely heart” και που μάς κρατούσε συντροφιά ως τα… “Χαράματα”. Αυτό το κορίτσι με την ατόφια και κρυστάλλινη φωνή, αυτό το κορίτσι με την μελωδική και σπαραξικάρδια “Αστερομάτα” της θα μας ταξιδέψει στην Ελβετία και θα μάθει στους Ευρωπαίους τι σημαίνει ξενιτιά και πόνος. Η “Αστερομάτα” της Κλαυδίας κλείνει μέσα της την οδύνη του ξεριζωμού. Εντούτοις, απ’ το πρώτο, κιόλας, άκουσμα -που ξεχώρισε απευθείας μεταξύ των 12 υποψήφιων κομματιών- έφτασαν κι αντήχησαν στ’ αυτιά και την ψυχή μου τα Τέμπη, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες, οι σεισμοί, η ανθρωποκτονία στο Blue star, οι γυναικοκτονίες, η κακοποίηση των παιδιών, τα χρόνια που μας στερούν, όσα μας κλέβουν μεταφορικά και κυριολεκτικά, όσα το κράτος και οι “ανώτεροι” μες στα μάτια μας συγκαλύπτουν, η χούντα, την οποία ζούμε, οι πιέσεις που δεχόμαστε, τα στόματα που μας κλείνουν, όλη αυτή η βία κι ο βιασμός που δεχόμαστε καθημερινά οι πολίτες ενός υποτιθέμενου κράτους, ενός υποτιθέμενου “κόσμου”…
Απ’ τα υποψήφια τραγούδια ξεχώρισα 3 – 4, μα η “Αστερομάτα” πήγε απευθείας κορυφή! Γιατί η “Αστερομάτα” είναι η φωνή όλων μας. Των ζωντανών και των νεκρών. Ο πόνος μας. Η ανάγκη για λύτρωση. Τραγουδάει η Κλαυδία και μαζί της τραγουδάμε κι εμείς. Σίγησε το Christmas Theater, για ν’ ακουστεί το σύγχρονο μοιρολόι μας. Ναι, οι Ευρωπαίοι θέλουν τζέρτζελο και ξεφάντωμα αλλά την δεδομένη στιγμή δεν υπήρχε αντιπροσωπευτικότερο τραγούδι που ν’ αντικατοπτρίζει στο έπακρο την Ελλάδα.
Χαίρομαι για την συνετή μας επιλογή, ελπίζω κι εγώ, με την σειρά μου, σε μια καλύτερη σκηνική παρουσία, δεν με νοιάζει αν θα περάσουμε ή όχι στον τελικό, διότι ξέρω ότι στείλαμε ό,τι καλύτερο, αντιπροσωπευτικότερο (το τονίζω ξανά!), αληθινό και δυνατό είχαμε!
Εύχομαι κάθε επιτυχία στην Κλαυδία, να το ευχαριστηθεί όσο η Μαρίνα και να παίξει μπαλίτσα στας Ευρώπας…