Αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνετε. (H επιγραφή στην είσοδο της κολάσης, από τη «Θεία Κωμωδία»).
Ας ξεκινήσουμε από τη διάκριση φαινομένων και πραγματικότητας. Η πραγματικότητα έχει μια μη παρατηρήσιμη μικροδομή. Το 17ο αιώνα μέσω του δίπολου φαινομένων και πραγματικότητας, εισάγεται η μηχανοκρατία. Αλλιώς, οι πρωτεύουσες και δευτερεύουσες ιδιότητες. Ο κόσμος είναι ύλη σε κίνηση που εκτείνεται κατά το Ντεκάρτ.
Σκοπός της επιστήμης είναι να βρει τους νόμους της φύσης οι οποίοι έχουν στοιχεία συνάφειας και αναγκαιότητας.
Αντιμετωπίστηκαν με εκλεκτική μονομέρεια από το σύνολο των συστημικών Μ.Μ.Ε. Ξεπλύθηκαν, τα φουσκωμένα παλικάρια, με ερωτήσεις της μορφής “θα πηγαίνατε με τουρκάλες;”. Γιώργος Τράγκας, εκπομπή: Ελεύθερος Σκοπευτής, ΣΚΑΪ.
Χρησιμοποιήθηκαν για ευκαιριακές κρίσεις στην κατεύθυνση της συντηρητικοποίησης του δημόσιου λόγου και της στροφής αυτού προς το μίσος.
Ήρθαν στο δημόσιο βίο την εποχή της κρίσης, του αποπροσανατολισμού και υπό το φόβο της ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος των πλατειών. Η εποχή όπου τα γουρούνια πλένονταν και οι άνθρωποι λασπώνονταν καθημερινά.
Παρουσιάστηκαν με το μανδύα της γνησιότητας και της αυθεντικότητας. Παράλληλα κρύφτηκαν μεθοδικά οι αμφίσημες τοποθετήσεις και οι αντιφατικές δηλώσεις στο θέμα της θρησκευτικής τους πίστης. Ανέκαθεν και σίγουρα συστηματικά από την εποχή του αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού, το ιερατείο και η πολιτική ελίτ είχαν και επίσημες πέραν των κρυφών σχέσεων διαπλοκής και συνδιαλλαγής. Σε αυτά τα οικόπεδα στήνεται η μετεμφυλιακή οδός της νομιμοφροσύνης και της εθνικοφροσύνης.
Ωστόσο, είναι δύσκολο, όσο εύκολο κι αν φαντάζει, να θεωρήσεις ότι κάποιον τον γνωρίζεις επειδή είναι οικεία τηλεοπτική ή γηπεδική φυσιογνωμία. Στην πραγματικότητα, ερχόμαστε σε επαφή μονάχα με ένα κομμάτι της προσωπικότητας του ατόμου. Συχνά δε, ελλοχεύει ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε πλάνη. Θυμηθείτε την περίπτωση Στιβ Γιατζόγλου ή του Βασίλη Τσάρτα.
«Ο φασισμός – αναφέρει ο Ρ. Π. Ντατ στο βιβλίο του «Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση» – αποτελεί αποκλειστικά μεθοδολογική τακτική του χρηματιστικού κεφαλαίου -όπως ακριβώς η υποστήριξη όλων των μορφών δημοκρατίας και των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων ήταν επίσης μια μεθοδολογική τακτική, η οποία στήριζε με την ίδια ετοιμότητα πότε τη μια, πότε την άλλη, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες- ώστε να ηττηθεί η προλεταριακή επανάσταση, να διασπαστεί ο εκμεταλλευόμενος πληθυσμός και συνεπώς να διατηρήσει ο καπιταλισμός την κυριαρχία του» (σελ. 246 – 247).
Το μέτρο της μνήμης είναι το αίσθημα που προκαλείται τη στιγμή της απώλειας. Κερατσίνι, 18/9/2013.
Στεκόμαστε λίγο στο δολοφονημένο από το Ρουπακιά μουσικό. Ας μην αμελούμε πως η καλλιτεχνική εργασία είναι μη αποξενωμένη από το εποικοδόμημα. Ακόμη και στον πρώιμο σοσιαλισμό είχε ανθρωποποιητικό χαρακτήρα. Οι αισθήσεις του ανθρώπου διαμορφώνονται κοινωνικά. Αποτελούν αποτέλεσμα της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και την κοινωνία. Η ανθρωπιά των αισθήσεων γίνεται μέσα από την εργασία. Οι αισθήσεις αποκτούν αντικείμενο και το αντικείμενο διαμορφώνει την αίσθηση.
Η ενιαία ανθρωπότητα γίνεται κατανοητή από τους ανθρώπους σε μορφή του επέκεινα, σε μια μελλοντική κοινωνία. Στην παρούσα φάση κυριαρχεί η αποξένωση-αλλοτρίωση. Συμβαίνει όταν υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία. Επειδή δεν ορίζει τίποτα από όσα έχει παράξει ο εργαζόμενος που εμπλέκεται στην παραγωγή, δεν γνωρίζει αν τα μέσα που χρησιμοποιεί έχουν ενσωματώσει επιστήμη εντός τους. Όταν το δέος-η μυστικοποίηση του φόβου, δεν γίνεται γνωστή, ο άνθρωπος τις υποστασιοποιεί, προσπαθεί να εξευμενίσει αυτές τις δυνάμεις για να καλυτερεύσει τον αβίωτο βίο του. Η παρούσα κατάσταση επιβάλλει τον ψυχρό υπολογισμό του συμφέροντος. Βασική αρχή της ηθικής της ωφελιμοκρατίας. Ο άνθρωπος είναι υποκείμενο εκτελεστικής χειρωναξίας, θεωρεί ότι δι αντιπροσώπων μπορεί να αναπληρώσει το κενό δημιουργικότητας. To σύστημα δημιουργεί ένα πλέγμα προσοντούχων και προσοντοεπίδειξης. Παράγεται δοκησισοφία. Λαϊκισμός.
Διάγουμε την περίοδο στην οποία η κεφαλαιοκρατία προάγει τη συστηματική προώθηση της ιδέας ότι η υλική αφθονία είναι το κλειδί για την αυτοπραγμάτωση, ότι μόνο οι υλικά ευκατάστατοι είναι νικητές και ότι η πρόσβαση στην κορυφή είναι ανοιχτή για οποιονδήποτε είναι διατεθειμένος να δουλέψει αρκετά σκληρά, ανεξάρτητα από τα οικογενειακά, τα εθνικά ή τα κοινωνικά του χαρακτηριστικά. Δηλαδή, μετατρέπουν την ανισομέρεια του συστήματος σε προσωπική ευθύνη της μορφής: “αν δεν πετύχεις, δεν μπορείς να κατηγορήσεις παρά μόνο τον εαυτό σου’.
Μικροαστισμός
Ο Κέυνς, εισφέρει στην οικονομική επιστήμη τη συζήτηση περί αναπαραγωγής και διεύρυνσης της ζήτησης. Δύο σχολές κρατικού παρεμβατισμού. 1) Φασισμός. Μουσολίνι-λαϊκό κίνημα που παρασύρει μικροαστικές μάζες. Ιδεολογία και πρακτική στη συντεχνιακή αντίληψη της κοινωνίας (κορπορατισμός). Με στοιχεία νεο εγελιανισμού. Στην αντίληψη του Χέγκελ περί οντότητας στο σχήμα του κράτους. Η κοινωνία είναι το κράτος. Νόμος και τάξη. Ισχύς με πυγμή. Οι συντεχνίες είναι τάξεις που έχουν προδιαγεγραμμένη θέση στο όλο της κοινωνίας. Όλοι αυτοί συνεργάζονται για την ευημερία του “όλου”. Ενοποιούνται οι συντεχνίες, άρα ο εργάτης δεν μπορεί να διεκδικήσει. Προέρχεται από τους Ιταλούς και μετακινείται σε ναζί και Φράνκο. Είχαν σκοπό να εξαλειφθεί η αντίσταση στη μονοκρατορία του κεφαλαίου. Αναπτύχθηκε μυστικιστική σχέση με το Φύρερ. Το παρακράτος γίνεται κράτος. Πλήρης και ανεξέλεγκτη δράση του κεφαλαίου, μέσω καταναγκασμού. Στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας και συντονισμός στην πολεμική βιομηχανία.
2) Συγκεντροποίηση της παραγωγής σε ΗΠΑ και μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο. Κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός. Μέσω των δημοσιονομικών, της χρήσης των πόρων από τους φόρους, και τους δασμούς, αναδιανέμονται πόροι με τη μορφή επιδομάτων για να κατευνάσει το εργατικό κίνημα για να μην ανατρέψει το καθεστώς.
Στην ιστορία ανάπτυξης της ανθρωπότητας παρατηρούνται τρεις κυρίως τύποι ιδιοκτησίας: πρωτόγονη κοινοτική, ιδιωτική και καθαυτή κοινωνική. Η πρωτόγονη κοινοτική ιδιοκτησία δεν συνιστά κυριολεκτικά ιδιοκτησία, δεδομένου ότι κατά την πρωταρχική εμφάνιση της κοινωνίας οι σχέσεις παραγωγής δεν είναι ακόμα διακριτές από τις φυσικού (βιολογικού κ.λπ.) χαρακτήρα σχέσεις. Η διαμόρφωση της ανθρώπινης κοινωνίας συνδέεται με τον ταξικό ανταγωνισμό και την ιδιωτική ιδιοκτησία. Στην αρχική περίοδο διαμόρφωσης της κοινωνίας (δουλοκτητικός σχηματισμός), η ιδιωτική ιδιοκτησία έχει μεν εμφανισθεί, αλλά υφίσταται και αναπτύσσεται κυρίως στη βάση φυσικής προέλευσης μέσων παραγωγής (στα οποία συγκαταλέγεται και μέρος των ανθρώπων), παραμένει υποταγμένη στην κοινοτική ιδιοκτησία επί της γης. Η δεύτερη περίοδος διαμόρφωσης της κοινωνίας (φεουδαρχικός σχηματισμός) συνδέεται με την ανάπτυξη της μεγάλης ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε βάση η οποία δεν της αντιστοιχεί, στη βάση της γης ως φυσικής προέλευσης μέσου παραγωγής και ως εν μέρει ιδιοκτησία επί του ανθρώπου (δουλοπαροικία). Κατά την τρίτη περίοδο διαμόρφωσης της κοινωνίας (κεφαλαιοκρατία). η ιδιωτική ιδιοκτησία αποκτά τη βάση που της αντιστοιχεί: τα παρηγμένα μέσα παραγωγής. Εδώ είναι που μορφοποιείται και συστηματοποιείται η ιδεατή – συνειδησιακή, δηλαδή η νομική πλευρά της ιδιοκτησίας (αν και ανακύπτει από την κλασική αρχαιότητα) ως διακριτή από την υλική – οικονομική.
Η καθ’ αυτό ανάπτυξη της κοινωνίας, η ώριμη, η αταξική κοινωνία, συνδέεται με την άρση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Ωστόσο ο βαθμός ανάπτυξης του κοινωνικού χαρακτήρα της εργασίας που συνιστά ικανό όρο για την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας δεν ταυτίζεται με τον αναγκαίο για την εγκαθίδρυση της καθ’ αυτό κοινωνικής ιδιοκτησίας βαθμό ανάπτυξης του κοινωνικού χαρακτήρα της εργασίας. Κατά το γίγνεσθαι της αταξικής κοινωνίας, η διεύρυνση και εμβάθυνση της κοινωνικής ιδιοκτησίας πραγματοποιείται επί εκείνων των μέσων παραγωγής κατά τη χρήση των οποίων ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας συνιστά τεχνική αναγκαιότητα. Οι παρεκκλίσεις από αυτό το κριτήριο (μέτρο) οδηγούν σε διάσταση μεταξύ τυπικής (νομικής, πολιτικής κ.λπ.) και ουσιαστικής κοινωνικοποίησης και σε παλινορθωτικές παλινωδίες.
Βιβλιογραφία: Κ. Μαρξ, Grundrisse, τόμ. Α’, Αθήνα, 1989, Το Κεφάλαιο, τομ. 1-3, Σ. Ε,- Φ. Ενγκελς. Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους, Αθήνα, Σ.Ε,- Βαζιούλιν Β. Α., Η λογική της Ιστορίας, Μόσχα, 1988.
Η πολιτική έχει ένα ζωώδες στοιχείο. Συναρμογή σκοπών, μέσων και τρόπων. Σκοποθεσία. Αφηρημένος σκοπός που πραγματοποιείται. Για την πραγμάτωση του οποίου, υπάρχουν όλοι οι αναγκαίοι και ικανοί όροι. Στην πολιτική υπάρχει το στοιχείο της ιδιοτέλειας. Το μερικό συμφέρον έναντι του κοινού. Όπου υπάρχει αυτή η σχέση, υπάρχει η πολιτική. Υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, άρα διασπαστική δομή για την κοινωνία. Διάσταση λόγων και έργων. Κυρίως για όσους εκπροσωπούν και χρησιμοποιούν τα εργαλεία για την κυριαρχία ιδιοτελών συμφερόντων. Ακόμη και το στοιχείο του αιφνιδιασμού πρέπει να έχει τα μέσα χειραγώγησης. Παράδειγμα το τείχος της Δημοκρατίας στο φύλλο του Σαββατοκύριακου της Εφημερίδας των Συντακτών. Εκεί διαβάσαμε άρθρο του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Εκείνου που είχε γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου τον Τάκη Μπαλτάκο. Το συνομιλητή των μαχαιροβγαλτών στο βίντεο του Κασιδιάρη, αποτέλεσμα υποκλοπής και παγίδευσης για διαπραγματευτικό χαρτί πριν το βούλευμα.
Όταν οι άνθρωποι δεν ορίζουν τις τύχες τους, όταν δεν υπάρχει η προοπτική της υλικής και άρα εσωτερικής ενότητας, τότε έρχεται ο κόσμος των αξιών. Οι ηθικές αρχές, εκφράζουν την εσωτερική ενότητα. Έτσι, προκύπτει μια αφηρημένη αρχή-πλαίσιο, ανιστορική, πλαίσιο με μέτρα και σταθμά πάνω από τη ζωή των ατόμων. Μετά, αισθάνονται δέος ακόμη και για αυτά. Οι αιώνιες ανιστορικές αξίες!
Έπειτα ακολουθεί η διάχυση του δηλητηρίου στην κοινωνία. Πώς; Με την αναπαραγωγή των θέσεων σε καλούπια μιας δήθεν συμπόρευσης της μορφής των ιδανικών της πατρίδας.
Ηθική, κανονιστικός κώδικας. Αφηρημένος δεοντολογισμός. Κάθε υπαγωγή σε αξίες, έχει εφαρμογή σε ταυτότητα. Να αναπαραχθεί μια συμπεριφορά από την κυρίαρχη ιδεολογία. Να μην πάρει δύναμη το υποκείμενο. Επίσης, υπάρχει ο ωφελιμισμός. Ιδεοκρατία που παραδέχεται την πραγματικότητα. Το δεύτερο ρεύμα εδράζεται στον άκρατο υποκειμενισμό. Αυτή είναι η σημερινή εκδοχή της συνεπειοκρατίας. Η επικράτηση του σολιψισμού. Η ακραία, δηλαδή, υποκειμενική αισθησιοκρατία. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από το προσωπικό βίωμα.
Πρόβλημα των αξιών
Πότε η πραγματικότητα των ιδεών και της συνείδησης εκφράζεται ως κόσμος αξιών;
Όταν οι σχέσεις των ανθρώπων δεν εδράζονται στο εσωτερικό αλλά είναι ανταγωνιστικές, τότε το όποιο ενοποιητικό στοιχείο δεν μπορεί παρά να εκφράζεται με τη μορφή των αξιών. Αξίες είναι όσες έχουν γενεσιουργό αιτία στην αξία ως κοινωνική σχέση στο πλαίσιο της παραγωγής. Ο μόνος συνεκτικός ιστός είναι μέσω ενός εξωτερικού συστήματος. Της αφηρημένης εργασίας. Μετριέται η εργασία ως καθαρά ποσοτικό μέγεθος. Τα αντικείμενα έχουν ενσωματώσει την αξία. Οι αφηρημένες σχέσεις-πλαίσιο, φαίνονται στο μέσο άνθρωπο ως ανυπέρβλητες. Η ιδεατή αντανάκλαση στο μυαλό των ανθρώπων έχει τη μορφή σκάλας αξιών. Ένα κενό κέλυφος μορφών αφηρημένων αξιών. Εκλαμβάνεται οτιδήποτε συνέχει την κοινωνία ως κάτι εξωτερικό.
Προκύπτει έτσι η διαμάχη για την απαλλαγή από τον κόσμο των αξιών. Μπορεί να λάβει χώρα κάτι τέτοιο;
Πρώτα στην οικονομία και έπειτα στον εσωτερικό κόσμο. Άρση δεν σημαίνει, απλά, απάλειψη. Άρση σημαίνει απάλειψη του διπόλου ηθικής πολιτικής. Σήμερα, κυριαρχεί η ανάγκη του ατομιστή. Ο ιδιοτελής ναρκισσισμός ανάγεται σε μέτρο αγάπης. Επικρατεί ο νοσηρός εγωισμός.
Επιστήμη
Όταν οι ναζί διοργάνωναν αιμοδοσίες μόνο για Έλληνες, ένα μέρος της επιστημονικής κοινότητας είτε έστρεψε αλλού το βλέμμα είτε πήγε να συνδράμει. Παρόμοια φαινόμενα παρατηρήθηκαν και το προηγούμενο εξάμηνο. Η πλήρης υποταγή της επιστήμης και της πολιτικής εξουσίας στο δεσποτικό ανορθολογισμό, με τίμημα ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Η επιστήμη είναι υποταγμένη στη νόσο της κεφαλαιακής συσσώρευσης, άρα της κερδοσκοπίας.
Φυσιολογικά, τρεις θα έπρεπε να είναι οι βασικές λειτουργίες της επιστήμης: Αντικειμενική περιγραφή, εξήγηση, επιστημονική πρόβλεψη-χάραξη πολιτικής. Χρειάζεται και η ανάπτυξη της δημιουργικής εργασίας. Όμως, ο σύγχρονος ερευνητής ενδέχεται να μην έχει ιδέα για το αντικείμενο της μελέτης του. Υπαναχωρεί η θεμελιώδης έρευνα έναντι της εφαρμοσμένης.
Στο θετικισμό η μέθοδος είναι κάτι εξωτερικό προς το αντικείμενο. Απορρέει τόσο από την πρακτική στις θετικές επιστήμες όσο και από τη στάση ζωής που αναπαράγεται στην καθημερινότητα. Το κυρίαρχο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, φαντάζει ως ανυπέρβλητο. Ως έχει. Αυτή είναι η οντολογική του βάση. Άρα, το ταξινομεί, το σχηματοποιεί. Δεν τολμά να βρει τους νόμους που διέπεται και ποιες νομοτέλειες το διέπουν.
Ο αστός αντιμετωπίζει την επιστήμη για να λειτουργήσει την παραγωγική του δραστηριότητα ώστε να καταφέρει να να απομυζά κοινωνική υπεραξία, κερδοφορία από την ανισομέρια. Ό,τι δεν προσκομίζει άμεση κερδοφορία, εφαρμοσμένη, γίνεται ανάξιο λόγου. Έτσι απουσιάζει η βασική έρευνα. Γίνεται καταστροφή μέσω της παραμόρφωσης. Κυριαρχεί ο έρπων εμπειρισμός. Γίνεται κληρικοποίηση της συνείδησης. Υπονομεύεται η διαλεκτική. Συνθετική επιστήμη προοπτική του μέλλοντος. Η επιστημονική έρευνα υπάγεται σε νομοτέλειες. O επιστήμονας πρέπει να είναι πλήρως υποτακτικός στην εργαλειοποίηση από το καθεστώς του κεφαλαίου και την υποταγή σε μεσαιωνικές νόρμες.
Προσωπικότητα
Ατομικότητα όπως σε αυτή διαθλάται το κοινωνικό πολιτισμικό, το πλέγμα των δραστηριοτήτων σχέσεων και αλληλεπιδράσεων που καθιστούν τον άνθρωπο οργανικό κομμάτι του πολιτισμού. Φορέα του. Νοηματοδότηση της ζωής του ανθρώπου. Δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς σκοποθεσία συνειδητή, χωρίς δραστηριότητα που συνέχει τη ζωή, να νοηματοδοτεί τη ζωή του και να αναπτύσσει τις δημιουργικές δυνατότητες του ανθρώπου παράλληλα με τη διεύρυνση και εμβάθυνση συνειδητών σχέσεων με τους συναθρώπους του. Καλλιτεχνική δημιουργία, επιστημονική έρευνα, στην τεχνολογική καινοτομία, στη βάση των σύγχρονων αναγκών και στο τι μπορεί ή όχι να κάνει σύμφωνα με τι του επιτάσσει το κεφάλαιο να κάνει, στο πλαίσιο της άντλησης υπεραξίας.
Αλλάζει το ζοφερό τοπίο;
Με την εισαγωγή της επαναστατικής θεωρίας από την πρωτοπόρο δύναμη (εποπτεία, έλεγχος, ηγεσία-μετάθεση εντός του κόμματος ανταγωνιστικών όρων εργασίας) σε εισδοχή στη χειρωνακτική τάξη για διαφώτιση. Ο κίνδυνος είναι να μην εκφυλιστεί και να μην απομακρυνθεί από τις ζωτικές ανάγκες του κινήματος.
Συγκεκριμενοποίηση της ιστορικής νομοτέλειας. Με επιτάχυνση ή επιβράδυνση. Ο σημερινός καπιταλισμός περιέχει ανισομέρεια στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας. Απομύζηση υπεραξίας. Εξαγορά των μισθωτών των χωρών του, για να χειραγωγούν το κίνημα με σκοπό την αποτροπή της επαναστατικότητας. Η επαναστατική διαδικασία αποστερεί τον παρασιτισμό τους μέσω στήριξης των επαναστατικών κινημάτων με χαρακτηριστικά των πρώιμων σοσιαλιστικών χωρών, επειδή υπολείπονται σε παραγωγικές μονάδες. Παράλληλα δημιουργούνται οι όροι για την ύστερη σοσιαλιστική επικράτηση, με μέσο επίπεδο ανάπτυξης χωρίς να ενυπάρχουν αντιφάσεις.
Άριοι, ευγονική, βιολογία, ρομαντισμός
Τα τρενάκια πήγαιναν του Εβραίους της Θεσσαλονίκης να συναντήσουν στις υψικάμινους τις μεταφυσικές τους ανησυχίες κάτα το Μιχαλολιάκο αλλά βασικός στόχος τους είναι η κατασκευή βιολογικά ανώτερου ανθρώπου του οποίου οι ανάγκες θα εξυπηρετούνται από υπανθρώπους. Ο άνθρωπος διαθλάται μέσω της βιολογικής ατομικότητας, το σύνολο του πολιτισμού και των ιδιοτήτων του.
Παρατηρείτα η υπαγωγή του ανθρώπου στη μηχανή, χωρίς να είναι θέμα ιδιοκτησίας. Ως συστατικό στοιχείο της παραγωγής με την εκμηχανισμένη μηχανουργία. Το θέμα είναι πού σταματά ο άνθρωπος και πού αρχίζει η βιοτεχνολογική παρέμβαση στο άτομο.
Ο ρομαντισμός, έχει να κάνει με την αφηρημένη ανθρωπιστική κριτική του παρόντος, στην άνοδο της κεφαλαιοκρατίας. Κυριαρχεί ο ανταγωνιστικός τύπος καταμερισμού εργασίας και στο εσωτερικό της επιστήμης. H σχέση της συσσώρευσης του κεφαλαίου είναι σχέση αυτοαναπαραγωγής του κεφαλαίου. Για τη μεγιστοποίηση του κεφαλαίου.
Επικράτησε το αντιφασιστικό κίνημα;
Ακολουθώντας τον Βάλτερ Μπένγιαμιν, πιστεύουμε ότι η αναμνημόνευση των ηττημένων και των αγώνων τους είναι ουσιαστικό στοιχείο της επαναστατικής σκέψης και πρακτικής. Η αναμνημόνευση δεν είναι βέβαια λατρευτική πράξη και αγιογράφηση. Εκείνο που τώρα παρουσιάζεται ως αναγκαίο και αναπόδραστο είναι μια απλή ενδεχομενικότητα. Άρα, υπήρξε μια πρώτη κίνηση ενεργοποίησης και ταύτισης εργατών, φορέων, συνδικάτων, μεταναστών, προσφύγων, της Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι κοινότητας και το ζήτημα είναι να μην μείνουμε εκεί. Να μην επιτραπεί ένας ενδεχόμενος ταυτοτικός διαχωρισμός στο πεδίο των διεκδικήσεων.
Η ιδέα της αδικίας και συνεπώς και της τιμωρίας του αδικούντος δεν εμφανίζονται με την πρώτην – την πρωτόγονον-κοινωνίαν του ανθρώπου. Κατά την περίοδον ταύτην, με το να μην υπάρχη ούτε στα κινητά πράγματα ούτε στα ακίνητα ατομική ιδιοκτησία, δεν ήτο δυνατόν να γίνη αφαίρεσις ξένης ιδιοκτησίας, προσβολής της τιμής του άλλου και αφαίρεσις της ζωής του πλησίον. Αι τοιαύται πράξεις ή παραλείψεις αρχίζουν να εμφανίζωνται, ως διατάραξις της κοινωνικής συμβιώσεως από της εποχής, κατά την οποίαν διεσπάσθη η οργάνωσις του γένους και ήρχισε να επικρατεί ο νέος θεσμός της ατομικής ιδιοκτησίας… Οταν επήλθεν εντός των πρωτογόνων κοινωνικών οργανώσεων (γένους, φυλής, πατριάς) ανατροπή των όρων της κοινοβιακής ισότητος και εντεύθεν εδημιουργήθησαν αι κοινωνικαί ανισότητες, ο άνθρωπος, ως άτομον αναλόγως της θέσεώς του μέσα εις την κοινωνίαν, ήρχισε να ρέπη προς την αδικίαν. Δηλαδή ήρχισε να παραβαίνη τας μέχρι τούδε ισχυούσας κοινωνικάς εντολάς και να ιδιοποιήται ωρισμένα αντικείμενα ανήκοντα εις την πατριάν του ή εις άλλους… Παραλλήλως, δε, προς την περαιτέρω ανάπτυξιν και επέκτασιν του θεσμού της ατομικής ιδιοκτησίας, εγεννήθη και ισχυροποιήθη και το ατομικιστικόν αίσθημα: «τούτο είναι δικό μου». Επειδή δε, δεν υπήρχεν αφθονία αγαθών, εκείνοι οι οποίοι δι΄ οιονδήποτε λόγον δεν ηδύναντο να αποκτήσουν τοιαύτα, ήρχισαν, δια της αρπαγής ή της κλοπής, τα αγαθά τα οποία δεν ανήκον εις αυτούς να τα κάμνουν «δικά των»… Οταν δε αργότερον εις ωρισμένας περιφερείας το ιερατείον είχεν εξαιρετικήν εξουσίαν εις χείρας του, δια των υπό τύπον θεϊκής εντολής θεσπιζομένων ποινικού περιεχομένου θεσμών, πρωτίστως επροστάτευεν τα προνόμια και τα δικαιώματά του ως και τα προνόμια και δικαιώματα των ευγενών.
Συνεπώς μετά τη διάλυσιν του γένους και της πατριάς, οι θεσμοί οι περιέχοντες ποινικάς κυρώσεις ως δικαιολογητικήν των βάσιν είχον το δίκαιον του ισχυρότερου…»
Γιάννης Κορδάτος, «Εισαγωγή εις την νομικήν επιστήμην»
Για να ζυμωθεί μια σχέση, απαιτείται χρόνος.
Ο Σαρτρ έλεγε πως «ύπαρξη σημαίνει λερώνω τα χέρια μου»!