Στην Εκάβη του Ευριπίδη γίνεται σαφές πως η συντριβή των ηττημένων δεν κλείνει τον κύκλο του αίματος. Η Εκάβη στην Τροία, ένιωσε την ατίμωση, είδε τα παιδιά της να βιάζονται και να σκοτώνονται. Η ίδια έζησε την οδύνη και το σπαραγμό…
Απόψε, στο Μόναχο, διεξάγεται ο τελικός του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ με τη νέα του μορφή στην πρώτη φάση. Ας δούμε το αγωνιστικό προφίλ των δύο διεκδικητών της κούπας με τα μεγάλα αυτιά!
Ο Ιντζάκι ανέλαβε την Ίντερ το καλοκαίρι 2021. Την προηγούμενη χρονιά είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα με τον Κόντε έπειτα από 11 χρόνια. Ο Ιντζάκι ήταν προπονητής της Λάτσιο για πέντε χρόνια. Η διοίκηση της Ίντερ, εξαιτίας των χρεών και την άρνηση του Κόντε να συνεχίσει, τον απέλυσε και έφερε τον Ιντζάκι για να ταιριάξει στα ζητούμενα του υπάρχοντος ρόστερ. Οι πρώτες δύο χρονιές, έφεραν απώλειες των πρωταθλημάτων αλλά κατακτήσεις σε όλες τις υπόλοιπες εγχώριες διοργανώσεις. Βέβαια, έφτασαν και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, στην Κωνσταντινούπολη το 2023 με αντίπαλο τη Σίτι. Την τρίτη σεζόν, σήκωσαν το πρωτάθλημα Ιταλίας. Η Ίντερ αμύνεται σε χαμηλά μέτρα, με μέσο ύψος άμυνας τη μεσαία γραμμή. Οι Μιλανέζοι, όπως απέδειξαν στη νοκ άουτ φάση και του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ, γνωρίζουν ότι δεν μπορείς να γλιτώσεις μόνο με την αμυντική προσήλωση και έτσι, είναι εκπαιδευμένοι στις αντεπιθέσεις αλλά και στο πώς θα βρίσκουν καλές στιγμές, προς αξιοποίηση, από στημένες φάσεις. Οι Μπαστόνι και Παβάρ παίζουν στην τριάδα των κεντρικών αμυντικών. Επειδή έχουν την ικανότητα, σε διατάξεις με τετράδα να παίζουν στα πλάγια, στην ουσία, ξεκινούν την ανάπτυξη από χαμηλά και οι μπακ χαφ γίνονται εξτρέμ με τους Ντάμφρις και Ντι Μάρκο να συμμετέχουν ενεργά στην επιθετική λειτουργία.
Η δύναμη της Ίντερ είναι οι πολλοί ρόλοι που μπορούν να αναλάβουν οι τρεις του άξονα. Ο Μπαρέλα είναι ο ζυγός της μεσαίας γραμμής. Ο Τσαλχάνογλου πατάει όλο το γήπεδο σαν κεντρικός χαφ. Αναχαιτίζει, τρέχει τη μπάλα, πατάει περιοχή, βρίσκει εκτελέσεις. Ο Μικχιταριάν, στα πέριξ των καρέ, είναι πάντοτε επικίνδυνος με τις εν στάση επιλογές του. Τέλος, το δίδυμο Λαουτάρο και Τιράμ είναι ικανό να ασκήσει εξαντλητική πίεση στην αντίπαλη ομάδα και να συνεργαστούν ανοίγοντας χώρους τόσο απέναντι σε κλειστή άμυνα όσο και σε παιχνίδι με στόχευση τον κενό χώρο.
Η Παρί μετά τη φυγή του Εμπαπέ, επιτέλους κατάφερε, να φτιάξει ένα μοντέλο παιγνιδιού το οποίο να συνδυάζει τα αθλητικά προσόντα των ποδοσφαιριστών του γαλλικού πρωταθλήματος, την τεχνική αρτιότητα των λατίνων και την ποδοσφαιρική θεώρηση του Λουίς Ενρίκε με τις όποιες προσαρμογές. Δηλαδή, τις εναλλαγές, με πάσες, σε λίγα τετραγωνικά με αποτέλεσμα τα μεγάλα ποσοστά ελέγχου της μπάλας. Οι Γάλλοι, εφαρμόζουν το 4-3-3. Αγωνίζονται χωρίς επιθετικό κορυφής αλλά η τετράδα Ντεμπελέ, Κβαρατσέλια, Ντουέ και Μπαρκολά μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα με κάθετο τρέξιμο, ντρίμπλες που δημιουργούν πλεονέκτημα επάνω στο τρέξιμο τους και άψογη τεχνική κατάρτιση.
Το δίδυμο των Φαμπιάν Ρουίζ και Βιτίνια καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες του ποδοσφαίρου. Ο πρώτος συμμετέχει σε ανακτήσεις, κοψίματα αλλά και σε πάσες που ανοίγουν την άμυνα. Ο Βιτίνια, αγαπημένος της στήλης, είναι η συγκολλητική ουσία που ενώνει τις γραμμές των πρωταθλητών Γαλλίας παίζοντας κοντά, σαν μαξιλαράκι, στο χτίσιμο των επιθέσεων. Μόλις χαθεί η μπάλα, η τριάδα της επίθεσης ξεκινά την αμυντική προσπάθεια του συνόλου καθότι όλοι τρέχουν μαζί. Οι Χακίμι και Μέντες έχουν στην ευθύνη τους τις δύο πλευρές. Ο Μαρκίνιος, εξαιτίας της ταχύτητάς του, δίνει τη δυνατότητα στην Παρί να μπορεί να αμυνθεί στο κέντρο του γηπέδου.