Η ελλειπτική φύση της αναπλήρωσης
Ο Αλμπέρ Καμύ γράφει για τον Μπέκετ και τα ποιήματά του: Ο Μπέκετ διαλύει τις αυταπάτες. Αυτό είναι κιόλας αρκετό για να ξεκινήσουμε. Αν υποτεθεί ότι υπάρχει κάτι μπροστά μας να διανύσουμε. Τουλάχιστον, να προσπεράσουμε τον παραλογισμό της καθημερινής ζωής. Δημιούργημα, εντελώς, δικό μας. Οι ήρωες του Μπέκετ, στιγματισμένοι από την ενοχή της ίδιας τους της ύπαρξης, υπομένουν μαρτυρικά την παράλογη πολυτέλεια του να υπάρχουν, προσπαθώντας με άσκοπες φλυαρίες να αρπάξουν κάποια ελάχιστη σωτηρία. Να μοιραστούν την ψευδαίσθηση ότι κάτι παίρνει το δρόμο του και ότι οι ίδιοι ακολουθούν αυτόν ακριβώς τον δρόμο. Ο χρόνος στον Μπέκετ είναι οποτεδήποτε. Ο χώρος οπουδήποτε και οι ήρωες του, οποιοιδήποτε. Στοιχείο καθοριστικό τούτης της νέας τραγωδίας είναι ότι δεν υπάρχουν πια ήρωες με την έννοια που γίνονταν αντιληπτοί στο κλασικό θέατρο και μυθιστόρημα. Ήρωες που με τις μεγαλόπνοες πράξεις τους μας οδηγούσαν στην κάθαρση. Άλλωστε, δεν μας συγκινούν πια. Αντικαταστάτες τους είναι περιπλανώμενοι αλήτες, κακοντυμένοι ζητιάνοι ή άτομα πολύ κωμικοτραγικά και γκροτέσκα, χωρίς καμιά συγκεκριμένη ταυτότητα αλλά βαθύτατα ανθρώπινοι.
Σε μια τραγική κατάσταση, ο ήρωας είναι αναγκασμένος να διαλέξει ανάμεσα σε δύο λύσεις. Η κατάσταση αυτή γίνεται γκροτέσκα όταν και οι δύο λύσεις είναι παράλογες ή συμβιβαστικές ή χωρίς νόημα. Έτσι, αρχίζει το παιχνίδι της αγωνίας. Και ο Μπέκετ δεν έδωσε λύσεις. Γκρεμίζει μονάχα τα χαρτονένια χρωματιστά σχήματα και ανοίγει τον ορίζοντα. Όσο αυτός ανοίγει τόσο μεγαλώνει το μυστήριο, η αγωνία και ο εφιάλτης. Ο λόγος του Μπέκετ, απλός, απογυμνωμένος αφήνει τον άνθρωπο ανυπεράσπιστο να σκεφτεί και να πράξει. Η απαισιοδοξία και η άρνησή του που δεν φτάνουν οπωσδήποτε ως την αυτοκτονία, δεν φτάνουν και πουθενά αλλού. Αιωρούνται και συνεχίζουν να υφίστανται δίνοντάς μας ένα μέτρο. Κάτι που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να είμαστε πιο αληθινοί και ίσως, ίσως, πιο ευτυχισμένοι μες στη ζωή. Ο Μπέκετ είναι θα λέγαμε, εκφραστής του σύγχρονου τραγικού παιδιού του ευρωπαϊκού πολιτισμού που οδήγησε τις λογικές αρχές του ως τον παραλογισμό των έσχατων συνεπειών τους. Με τον επιστημονικό ορθολογισμό του αποκρούει ως ύποπτη την ανθρώπινη ευτυχία, τη χαρά, την απόλαυση, το παιχνίδι, αποθεώνοντας ένα ασκητικό ιδανικό πειθαρχίας, ξερού ορθολογισμού και ισοπεδωτικής εξίσωσης των ανθρωπίνων ορίων.
Σημειώσεις και σχόλια κατά τη διάρκεια ή μετά τον αγώνα στο Γεώργιος Καραϊσκάκης.
26/11/2025, 22:00, τελικό αποτέλεσμα: 3-4
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τον αγώνα με περίσσιο θράσος και έντονη επιθετικότητα. Το πρώτο εικοσάλεπτο κατάφερε να πετύχει τον αγαπημένο στόχο του προπονητή του. Δηλαδή, να παίξει άμυνα κοντά στην περιοχή του αντιπάλου. Πίεση, αλληλοκαλύψεις από Γκαρθία και Μουζακίτη όταν η πρώτη γραμμή άνοιγε με ρήγματα. Επιστέγασμα της θαρραλέας εικόνας ήταν το 1-0. Εκεί οι Ποντένσε, Ελ Καμπί και Τσικίνιο “έκρυψαν” τη μπάλα όπως το 2005 οι Ριβάλντο, Ζιοβάνι και Καστίγιο. Την εμφάνισαν στα δίχτυα της Ρεάλ!
Έπειτα, ακολούθησε το επτάλεπτο του τρόμου. Οι Ισπανοί χτύπησαν στο τρίγωνο Ροντινέι, Ρέτσος, Γκαρθία. Κυρίως, με μακρινές μεταβιβάσεις, έβρισκαν τον Βινίσιους. Απομόνωναν τον Ροντινέι φέρνοντας και τον Εμπαπέ κοντά στο Βραζιλιάνο και με αρωγή της άμυνας των γηπεδούχων, η οποία βρισκόταν ψηλά, οι δύο κορυφαίοι ποδοσφαιριστές έβρισκαν άπλετο χώρο για να επιτεθούν κατά μέτωπο προς τον Τζολάκη. Ο Γάλλος αστέρας ήταν αποδέκτης κάθε κάθετης πάσας και η ευθεία των αμυντικών στη ζώνη του οφσάιντ ήταν, το ζητούμενο. Η ταραχή των στιγμών και το άμεσο ποδόσφαιρο της ομάδας του Τσάμπι Αλόνσο, έφεραν την πλήρη ανατροπή και προκάλεσαν συνθήκες ταχύτατου διασυρμού στο Φάληρο.
Το κακό επεκτάθηκε όταν ο Τσικίνιο τραυματίστηκε και ο Ταρέμι ήρθε από τον πάγκο για να τον αντικαταστήσει. Μπορεί να φαίνεται σκληρό, διότι ο Ιρανός σκόραρε, όμως όσο κι αν ο Μεντιλίμπαρ ζητάει από εκείνον να υπηρετήσει το ρόλο του Κωστούλα, βλέποντας σε αυτόν παρόμοια χαρακτηριστικά, ο άλλοτε επιθετικός της Ίντερ, περισσότερο συνέδραμε στο να ανοίξουν οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, παρά βοήθησε στο να παραμείνει ψηλά η πίεση με την ίδια ένταση. Η Ρεάλ με την άνεση του σκορ και με λιγότερη δυσκολία προς την αμυντική, πειραματική, της τετράδα, κυκλοφόρησε τη μπάλα και οργάνωνε το παιχνίδι κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι τελικοί εκφραστές των επιθέσεων να είναι οι καταλληλότεροι για την περίσταση.
Θα περιμέναμε, και έγινε θέμα συζήτησης κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης και όχι εκ του αποτελέσματος, ο Βάσκος προπονητής των ερυθρόλευκων να προβεί σε παραδοχή και διόρθωση του λάθους της αρχικής ενδεκάδας. Τόσο σε πρόσωπα και διάταξη όσο και στο πού θα έπρεπε να είναι τοποθετημένο το σύνολο των ποδοσφαιριστών για να μην έρθουν στην επιφάνεια οι προφανείς αδυναμίες όταν συγκρίνουμε το επίπεδο των δύο συλλόγων.
Ίσως, η φόρμα του Ζέλσον Μάρτινς να ήταν το στοιχείο που κατέστησε αναγκαστική την εμφάνισή του στην αρχική σύνθεση αλλά ο Ροντινέι μαρτύρησε! Ας είμαστε ειλικρινείς. Χρειάζεται μεγαλύτερος ρεαλισμός διότι η πραγματικότητα μπορεί να συντηρεί τις θετικές εντυπώσεις της προσπάθειας αντάμα με τις υπερβολές των μέσων ενημέρωσης, όμως, η ήττα και ιδίως, ο τρόπος που τελικά, ήρθε, είναι αδιαπραγμάτευτη ως προς το ύψος των απαιτήσεων. Η χρησιμοποίηση ενός επιπλέον μέσου, θα έφερνε ισορροπία. Ήδη, ο πανταχού παρών Έσε, με την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο, έλυσε προβλήματα εγγύτητας και σωστών τοποθετήσεων. Καθότι, είτε στο Λονδίνο με την Άρσεναλ είτε στη Βαρκελώνη είτε με τη Ρεάλ στον Πειραιά, μόλις μεταφερθεί, με ασφάλεια, η μπάλα από την αρχική πίεση του Ολυμπιακού, οι αντίπαλοι μέσοι, για παράδειγμα ο Καμαβινγκά, σημαδεύουν τις κινήσεις των επιθετικών και όλα γίνονται πιο απλά.
Η είσοδος του Κοστίνια ο οποίος περιόρισε τον Βινίσιους, το ζήτημα των φιλοξενούμενων να αμυνθούν χαμηλά στην περιοχή τους με αυτοέλεγχο και σωστά διωξίματα και, γενικότερα, ο χαμηλότερος ρυθμός της Ρεάλ επέτρεψαν στον Ολυμπιακό να μειώσει σε 3-4 και να προσφέρει στο κοινό δέκα λεπτά, συν τις καθυστερήσεις, στην κόλαση…
Στα επιμέρους
Ο Ροντινέι υπέφερε. Η τακτική της ομάδας δεν τον βοήθησε καθόλου. Το μαρκάρισμα του Βινίσιους δεν έβγαινε με τον Βραζιλιάνο μόνον στο ένας εναντίον ενός. Είναι γεγονός ότι δεν κατάφερε ούτε σε μία φάση να αλλάξει την κατεύθυνση του επιτιθέμενου προς την πλάγια γραμμή αντί για την περιοχή. Παράλληλα, ο Ροντινέι, για δεύτερο αγώνα στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν καταφέρνει να κρατήσει την ευθεία του οφσάιντ. Είναι γεγονός ότι η Ρεάλ Μαδρίτης, έκανε διαχείριση δυνάμεων και ο Ολυμπιακός γλίτωσε από ένα βαρύ αποτέλεσμα.
Συμπέρασμα
Ο μεγάλος παραμυθάς- λογοτέχνης, Χανς Κρίστιαν Άντερσεν είχε γράψει: Μερικές φορές το μονοπάτι που μοιάζει αδύνατο είναι εκείνο που οδηγεί στις μεγαλύτερες και ομορφότερες ιστορίες. Μέχρι σήμερα, ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει την πρωτόγνωρη διαδικασία του νέου Τσάμπιονς Λιγκ σαν να κάνει διαγωνισμό επίδειξης των ικανοτήτων και των εγνωσμένων χαρισμάτων του. Δυσκολεύεται να επιδείξει προσαρμοστικότητα στα δεδομένα-ζητούμενα ( όπως πέρυσι, το δίδυμο στη δεξιά πλευρά με Κοστίνια και Ροντινέι ταυτόχρονα) και στο τέλος, μένει μονάχα ένας αναστεναγμός και ένα επιφώνημα! Βάθος πεδίου. Τα πράγματα πρέπει να έχουν μια δεύτερη ανάγνωση. Τα σημεία του κάδρου που είναι εστιασμένα ή μη εστιασμένα. Όμοιο παιχνίδι με τη μνήμη. Με το μυαλό και τα συναισθήματά μας. Πολλές φορές, το κοντινό πλάνο λειτουργεί στη μεγάλη εικόνα. Ορίζεται ο τρόπος που βλέπουμε. Το ερέθισμα και η απάντηση που έρχεται στην πορεία.