Μπερνάντο Σοάρες, ετερόνυμος του Φερνάντο Πεσσόα: Χαμηλή ατμόσφαιρα και ακίνητα σύννεφα. Το γαλάζιο του ουρανού έμοιαζε βρώμικο εξαιτίας της διαφάνειας του λευκού. Ο κλητήρας στο βάθος του γραφείου σταματά για μια στιγμή το σπάγκο του γύρω από το αιώνιο πακέτο. Σαν αυτή μόνο άλλη μια φορά θυμάμαι, σχολιάζει με στατιστική διάθεση. Παγερή σιωπή, οι θόρυβοι του δρόμου μοιάζουν σαν να τους έκοψε μαχαίρι. Ένιωθε κανείς ατελείωτα τη δυσθυμία των πάντων. Μια διακοπή της αναπνοής του σύμπαντος. Το σύμπαν ολόκληρο είχε σταματήσει. Λεπτά, λεπτά, λεπτά… Το σκοτάδι μαύρισε από το κάρβουνο της σιωπής. Ξαφνικά, ατσάλι ζωντανό. Τι ανθρώπινος ο μεταλλικός ήχος των τραμ; Τι εύθυμο τοπίο η απλή βροχή στο δρόμο που αναστήθηκε από την άβυσσο; Λισαβόνα, σπίτι μου. Από το βιβλίο της Ανησυχίας, εκδόσεις Εξάντας.
Η Λισαβόνα όπως το πρωινό ξύπνημα την ημέρα τελικού, στην Κωνσταντινούπολη. Ποιος είναι ο άξιος; Άξιος για να διαφεντεύει είναι ο ανιδιοτελής, ο γνώστης των πραγμάτων και εκείνος που έχει τόλμη και δύναμη για να διαφοροποιηθεί. Όταν θέλουμε να μιλήσουμε για αξιοκρατία πρέπει να ορίσουμε από ποια συστατικά απαρτίζεται, εκτός της δικαιοσύνης. Η φετινή έκδοση της Σίτι, φαντάζει ως η πιο έτοιμη και η περισσότερο υποψιασμένη. Εξαιτίας αυτών, δεν λύγισε αλλά συνέχισε να πιέζει την Άρσεναλ (12/12 από τα τέλη Φλεβάρη μέχρι να κατακτήσει τον τίτλο). Η κερδισμένη εμπιστοσύνη από το προηγούμενο κυνηγητό για τον τίτλο, με τη Λίβερπουλ. Οι ομάδες του Γκουαρδιόλα είναι ακαταμάχητες στα εγχώρια πρωταθλήματα διότι είναι ακατανίκητες. H ικανότητα του προπονητή και του επιτελείου των συνεργατών του φαίνεται, μεταξύ άλλων, στο πώς συγχρονίζουν και εναρμονίζουν τα καλά διαστήματα των αθλητών τους. Έτσι, η Σίτι, μετά την επίπονη χρονιά των δέκα μηνών, με τη διακοπή για το Παγκόσμιο Κύπελλο, κατάφερε στο τελευταίο τρίμηνο, δηλαδή, σε προημιτελική και ημιτελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ, να έχει σε άριστη κατάσταση τους Γκρίλις, Μπερνάντο, τον Γκιντογκάν στη σεζόν της ζωής του, και το Χάλαντ πρόσθετη πολυτέλεια μιας υπερταχείας. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, για το ελάχιστο διάστημα που χρειάστηκε να απουσιάσει ο Νορβηγός, η Σίτι επέστρεψε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Κανένα πρόβλημα.
Η φυγή του Φερναντίνιο και η ανάγκη για αμυντική ασφάλεια, ελαφρώς χαμηλότερο ρυθμό λόγω διόγκωσης της αγωνιστικής περιόδου, έλεγχο του πού παίζεται η μπάλα, έκανε τον Πεπ να δοκιμάσει τριάδα στην άμυνα με τον Ακάντζι, τον Ντίας ή τον Άκε και το Στόουνς. Ο Άγγλος αμυντικός, δίνει το πλεονέκτημα στο Βέλγο αρτίστα να υποδέχεται τη μπάλα πιο ψηλά στο γήπεδο, σε ακτίνα 10-15 μέτρων, με συγκριτικό πλεονέκτημα το να έχει την ευχέρεια να είναι ξεκούραστος, να βρει την κατάλληλη ισορροπία στο κορμί του, να ζυγίσει και να ορίσει την έκβαση της τελικής ενέργειας. Όταν έπρεπε να καλυφθούν οι ενδιάμεσοι χώροι, ώστε το τετράγωνο των Ντε Μπρόινε, Μπερνάντο Σίλβα, Γκρίλις, Γκιντογκάν, με το Χάλαντ στην κορυφή, να παίζει στα μεσοδιαστήματα (δοκιμή στο περσινό νοκ άουτ με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη, τότε δίχως φορ στην αιχμή, με το Ζεσούς στα αριστερά), έφερε το Στόουνς σε ρόλο σύρτη δίπλα στον Ρόντρι. Εν πολλοίς, ετούτο συνέβη από την απόφαση να δοθεί δανεικός ο Κανσέλο και έτσι, ο επιπλέον χαφ από τα αριστερά, σε θέση μέσα αριστερά, να γίνει τέταρτος αμυντικός και να είναι ο Γουόκερ. Ένα βήμα πίσω στο συμμετοχικό ποδόσφαιρο από το βιβλίο του Κρόιφ, δύο βήματα μπροστά για να μην κινδυνεύει από την όποια Λιόν στα νοκ άουτ.
Το 2013 ο Πάολο Σορεντίνο ολοκληρώνει την ταινία του Η Τέλεια Ομορφιά, στην οποία αποτυπώνει με γλαφυρό και γκροτέσκο τρόπο την απίστευτη ομορφιά της Ρώμης, τη μεγαλοπρέπειά της. Προσφέρει έναν περίπατο στην ιστορία μέσω των ιστορικών μνημείων. Η ιταλική πρωτεύουσα αποπνέει ένα μεγαλεπήβολο αέρα. Προπονητής των τζιαλορόσι είναι ο Μουρίνιο. Το 2010, σαν συνέχεια των φιλμ ενός άλλου, του Μικελάντζελο Αντονιόνι, εκείνου της «Τριλογία της Αλλοτρίωσης» η εμπειρία των ανθρώπων και η μεταβλητότητα των συμπεριφορών τους με τις αλλαγές του εργασιακού περιβάλλοντος αποτυπώνουν τη διολίσθηση των Μιλανέζων από την πρώτη βαθμίδα των ευρωπαϊκών κυπέλλων. Όπως τα ζευγάρια, στις ταινίες του Αντονιόνι, απομονώνονται και τα χρώματα οριοθετούν το μοτίβο της ιστορίας, κατά παρόμοιο τρόπο η Ίντερ βρέθηκε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Τα 13 χρόνια χλεύης και περιφρόνησης ήταν πολλά και οι κρυφοί πόθοι ακόμα περισσότεροι. Η Ίντερ έμαθε να λατρεύει τους ανθρώπους που βγήκαν άθικτοι από τα συντρίμμια της. Μέσα από τις αντιφάσεις της, η ομάδα παρουσιάζει τη σπάνια ραγισμένη της ομορφιά.
Το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης της ζωής Και τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά η στόφα του καθενός. Έτσι, ο Φραντσίσκο Ατσέρμπι όσο και να χτυπήθηκε, όσο και να ταλαιπωρήθηκε δεν σταμάτησε ποτέ να μάχεται. Για αυτό και του αξίζει το προσωνύμιο του απόλυτου μαχητή. Ο ποδοσφαιριστής που νίκησε όχι μια, όχι δύο αλλά τρεις μεγάλες μάχες μέχρι τώρα. Καρκίνος, αλκοόλ, κατάθλιψη. Κι όμως, ένας άνθρωπος που τα πέρασε όλα αυτά είναι εδώ. Στα 35 του να διεκδικεί το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ. Ήταν 22 χρόνων, όταν και του προσφέρθηκε το μεγάλο βήμα στη ποδοσφαιρική του καριέρα. Ένα συμβόλαιο με τη Μίλαν. Ένα όνειρο που γίνεται πράξη. Ένας εφιάλτης που πρόκειται να ακολουθήσει. Ξαφνικά, ένα αγόρι βρίσκεται αντιμέτωπο όχι με ένα συμβόλαιο και μια πρόκληση αλλά με την απώλεια. Απεβίωσε ο πατέρας του. Λύγισε. Μη στηριζόμενος από τη δύναμη του ποδοσφαίρου η οποία θα μπορούσε να τον ανασύρει στην επιφάνεια. Ο Φραντσίσκο βυθίστηκε στο αλκοόλ να βρει καταφύγιο και «έπεσε» από τη κατάθλιψη. Έπρεπε να σταθεί στα πόδια του. Και το έκανε. Το 2013 η Σασουόλο είναι αυτή που θα του δώσει σανίδα σωτηρίας να αναγεννηθεί στο ποδοσφαιρικό χώρο. Κατά τη διάρκεια των καθιερωμένων ιατρικών εξετάσεων έρχεται ακόμα ένα κύμα να «πνίξει» τον Ιταλό. Η διάγνωση λέει καρκίνο στον αριστερό όρχι. Υποβάλλεται σε εγχείρηση αφαίρεση όγκου. Προτού καν συνέλθει από το σοκ, έρχεται κι άλλο χτύπημα. Καρκίνο στον δεξί όρχι. Σειρά έχουν οι χημειοθεραπείες. Ο μαχητής Ατσέρμπι είναι πάλι εκεί. Δε το βάζει κάτω. Βγαίνει λαβωμένος αλλά πιο δυνατός από ποτέ. Ένα υπόδειγμα μαχητικότητας και θέλησης να πετύχει. Δέκα χρόνια μετά τη μάχη του με το καρκίνο είναι πια εδώ. Σε μια ακόμη πρόκληση στη ζωή του. Οριακά, ασήμαντη ίσως αυτή τη φορά μπροστά στη προηγούμενη.
Με τον Γκιντογκάν να έχει το ρόλο του εσωτερικού χαφ από τα αριστερά, και βρίσκει πατήματα στις δύο περιοχές, ο Ντε Μπρόινε κινείται περιφερειακά του Χάλαντ από την πλευρά του Μπερνάντο Σίλβα. Ενώ στα αριστερά παίζει ο Γκρίλις έχοντας πίσω από τους Χάλαντ, Ντε Μπρόινε τους Γκιντογκάν, Στόουνς. Είναι δύσκολο να ανταπεξέλθει στην πίεση η αντίπαλη ομάδα. Ταυτόχρονα, περιμένουν οι Γκρίλις, Μπερνάρντο Σίλβα στα άκρα για να ακουμπήσει πάνω τους η μπάλα. Σε εκείνους τους χώρους, μεταξύ μπακ και κεντρικού αμυντικού, όπως με το δίδυμο Κονατέ-Άρνολντ της Λίβερπουλ για το πρωτάθλημα ή με τη Ρεάλ στο Αλάμπα-Καβαμινγκά για τον επαναληπτικό ημιτελικό, η Σίτι μύρισε αίμα και δεν άφησε περιθώριο για αντίδραση. Η Ίντερ είναι η 24η ομάδα, από όλες στο Τσάμπιονς Λιγκ, στους δείκτες πίεσης στο 3ο μισό του γηπέδου γεγονός που αποδεικνύει το πόσο βαθιά αμύνεται. Με το 59,8% της πίεσης να είναι στο δικό της μισό.
Είναι προφανές πως η παθητική άμυνα στο τελευταίο μισό, χωρίς προσπάθεια απειλής, δεν είναι συμβατή με το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Δεν εξασφαλίζει αμυντική ασφάλεια και δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας και εξάντλησης.
Η Ίντερ έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα, που της επιτρέπει να αξιοποιήσει μία κακή βραδιά της Σίτι. Έχει το πλάνο να ανεβάσει λίγους παίκτες και να βρει γκολ. Μπορεί ο Τζέκο να είναι ο φορ περιοχής αλλά όλα τα καλά ξεκινούν από τα τρίγωνο που σχηματίζουν οι Μπαρέλα-Ντιμάρκο-Ντάμφρις και Λαουτάρο με τον τελευταίο να ξεκινάει μακριά από το αντίπαλο αμυντικό δίδυμο ώστε να επιτίθεται με μέτωπο στην εστία. Ο στόχος είναι να γίνουν τα πάντα με ένταση και να υποδεχτούν τη μπάλα εκείνοι που θα την αξιοποιήσουν, πάνω στο τρέξιμό τους. Γι’αυτό ο Νταρμιάν παίζει στην τριάδα των στόπερ για να καλύπτει τα ανεβάσματα του Ολλανδού, γι’αυτό στην ενδεκάδα υπάρχουν δύο δημιουργοί από χαμηλά. Οι Μιχιταριάν και Τσαλχάνογλου. Εάν ο ρυθμός της πίεσης της Σίτι είναι αντιμετωπίσιμος, η ομάδα του Ιντζάκι θα πρέπει, για να σταθεί, να «ταξιδέψει» κοντά στα 66 μετρά προκειμένου να απειλήσει.
Επίσης, αξιοσημείωτο είναι πως σε αντίθεση με το ιταλικό πρωτάθλημα (55,7%), η Ίντερ, στο Τσάμπιονς Λιγκ έχει από τα χαμηλότερα ποσοστά κτήσης της μπάλα με 45,3% έναντι 61% της Σίτι.
Κοινή συνισταμένη των δύο, στην Πόλη του πρωτοφανούς και του αναπάντεχου, θα μπορούσε να είναι ο στίχος του Δημήτρη Χριστοδούλου: Τα μάτια σου εγύρεψα/ στο φως να περπατήσω/ να γίνω όνειρο γλυκό/ καημούς παλιούς να σβήσω.