Ενώ ο τίτλος προϊδεάζει ένα ασύστολο κράξιμο με μπόλικες δόσεις κακίας με κατεύθυνση εγχώριες υποομάδες, τόπους και περιοχές-το περιεχόμενου του άρθρου αποτελεί αυτό ακριβώς.
Άνθρωποι με στοιχεία ύπουλων ερπετοειδών και προσωπικότητες γεμάτες μαγκιά ειρωνείας και κακίας σπάνε άλλοτε με την ντοπιολαλιά τους τον τρόπο που καταλαβαίνουμε πολλά πράγματα, μας κάνουν να εκνευριστούμε άλλοτε να τους συμπαθήσουμε και άλλες φορές να τους μισήσουμε. Παρακάτω θα δούμε 3 περιοχές με βάση την Πελοπόννησο, με τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες ανθρώπων που συγκεντρώνουν την μεγαλύτερη συχνότητα σε ανθρώπους που συναντάω στο γύρω μου και μου μεταφέρουν μια έντονη δόση αντιπάθειας.
Μια περιοχή όχι και πολύ μακριά της Αθήνας-που θα ήταν, αν η σοσιαλδημοκρατία του τότε δεν είχε αποφασίσει να ενώσει την Αθήνα με τον αυτοκινητόδρομο Πελοποννήσου και τις επεμβάσεις της με την δημιουργία της σήραγγας του Αρτεμισίου.
Ενώ λέγεται Πύργος, πρακτικά δεν έχει κάποιο Πύργο. Σχετικά με τους κατοίκους τους, με καταγωγή από τον «διάολο» κρύβονται πίσω από τον δεύτερο καλύτερο μπάφο του κέντρου της Αθήνας σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του popera.gr. Επιπλέον, η εξάπλωση τους στην πρωτεύουσα μεταφέρει στοιχεία της τοπικής κουλτούρας σε αυτή με τέτοιο τρόπο που δεν θέλουμε. Όσον αφορά τους Πυργιώτες, κατά άτυπο κανόνα και αυθαίρετο τρόπο, μοιάζουν σαν αδιάφορα γατιά που κοιτούν με ένα ύφος περηφάνιας αλλά ταυτόχρονα με την κοφτή ματιά τους-σου λένε σε φάση: σάλτα κ γ… Θεωρούν τους εαυτούς τους πρωτοστάτες της επανάστασης του 1821(αν και μετά το ξέσπασμα της εξεγέρθηκαν έναντι του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους και της κυβερνήσεως Καποδίστρια-πιθανότατα για οικονομικούς λόγους ή κάποια λωποδυτιά από μέρους τους).
Το απόφθεγμα «Ο καλύτερος Πυργιώτης σκότωσε την μάνα του» αδικεί την μεγάλη μάζα αυτών. Θα ήταν πιο εύλογο να παραθέσουμε ότι ο καλύτερος Πυργιώτης: «σκότωσε και την μάνα του και τον πατέρα του και τους συγγενείς για να του μείνει όλη η περιουσία». Ωστόσο, παρά τους ευρύτερους μύθους και τις σπάταλες ιστορίες για δαύτους: ότι είναι λωποδύτες, ρουφιάνοι, κλέφτες, προδότες, πονηροί και μια πλειάδα πεπερασμένων αναρίθμητων επιθέτων, μπορούμε να πούμε ότι οι περισσότεροι λένε με περίσσια αυτοπεποίθηση την καταγωγή τους, όταν σε καταγώγια, σπίτια και οποιαδήποτε λογής μέρη-απαντάνε στην ερώτηση και να επιχειρηματολογήσουν όσον αφορά παραδεδομένες αλήθειες.
Εξαίρεση ίσως σε όλα αυτά να αποτελεί ο σπάνιας αξίας καλλιτέχνης: ο μικρός Νικόλας από το νομό Ηλίας(Ζαχάρω Πύργου).Παρα ταύτα, το μέλλον πρόσδωσε και έφερε στην επιφάνεια τα προβλήματα εξ καταγωγής του νεαρού αοιδού, όντας πολιτικός υποψήφιος της ΔΑΠ/ΝΔΦΚ.
Συνεχίζουμε το αφιέρωμα με πελοποννησιακό sequel. Χαρακτηριστικό και αξιοσημείωτο είναι να αναφέρουμε ότι αν ο δεύτερος καλύτερος μπάφος ήταν στο Πύργο, στο no1 δεν είναι άλλος από τον καλαματιανό μπάφο. Ήδη στην πρώτη μεταεπαναστατική περίοδο(1821), η Καλαμάτα αναδείχθηκε σε μεγάλο πυλώνας της βιομηχανίας χασισιού και ένας από τα μέρη της ευρύτερη περιοχής που ασχολήθηκε με την δραστηριότητα αυτή. Αυτό, τι σχέση έχει με τους καλαματιανούς; Μπορεί και καμία αλλά σίγουρα μετά το λάδι είναι από τα πρώτα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό για δαύτους. Επιπρόσθετα, σημαντικό είναι να αναφέρουμε ότι στην Καλαμάτα δημιουργήθηκε το πρώτο καλαμάκι και μετέπειτα οι ίδιοι δημιούργησαν μέσα από σπιουνές την κόντρα σουβλάκι-καλαμάκι ανάμεσα στην πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα(sic).
Ένας άλλος λόγος που μπορεί να μισεί κανείς τους Kαλαματιανούς, πέρα από τις εμπειρικές παρατηρήσεις σε σχολεία, δουλειές κλπ, είναι η συσχέτιση με τους χορούς τους, που μεταξύ μας είναι ιδιαίτερα εκνευριστικοί. Προσωπικά, κατά τα χρόνια που πήγαινα γυμνάσιο, ο νταβραντισμένος γυμναστής που είχαμε, αντί να μας δώσει την μπάλα να παίξουμε όταν είχαμε γυμναστική, μας οδηγούσε στο γυμναστήριο του σχολείου(wannabe γυμναστήριο) για να ρίξουμε κανα «ΟΠΑ»-«να πας στην Καλαμάτα» κάτω από τους ακραίους ρυθμούς μπιτακίον με κλαρινέτο.
Από την ανθρωπολογική πλευρά, χωρίς να γίνομαι κακός(εγκεν)-αν και επιβάλλεται στη περίπτωση αυτή, οι περισσότεροι καλαματιανοί όπως και οι πυργιώτες είναι εξίσου και αυτοί λωποδύτες, κλέφτες(μου είχαν κλέψει τις τάπες στο δημοτικό-μια συμμορία πελοποννήσιων), ρουφιάνοι, λαμόγια. Από την Καλαμάτα κατάγεται βεβαίως η Αννίτα Πάνια(that’s it). Μια εξαίρεση βέβαια, σε όλα αυτά, πέρα από τα μη δεδομένα που παρέθεσα, μπορεί να είναι ο συμπαθητικός αοιδός της ραπ, Εισβολέας.
Μια μικρή παρένθεση και ένας άλλος λόγος για να επαινέσουμε τον λαό της Καλαμάτας, είναι ένα σημαντικό fact που έχει λεχθεί από τους μελετητές τις ιστορίας του ποδοσφαίρου. Συγκεκριμένα, έχει υποστηριχθεί ο τότε πρόεδρος της Καλαμάτας, Σταύρος Παπαδόπουλος, στέρησε από το Ελληνικό κοινό για μια νταμιτζάνα λάδι και κάτι ακόμη, τον Ρονάλντο (το φαινόμενο) και έτσι χάλασε μία μεταγραφή από την Σάο Κριστοβάο, στην τότε ομάδα της Μεσσηνίας.
Αργείτες
Τέλος χωρίς να επεκταθώ αρκετά, θα ήθελα να αναφέρω ότι Αγύρτης και Αργείτης αποτελούν κάτι συνώνυμο. Κομπογιαννίτες οι μεν και εκ προοιμίου και εξ ορισμού η λέξη αγύρτης, περιγράφει ανθρώπους τσαρλατάνους που εξαπατάνε άλλους-κάτι το οποίο κάνουν κατά κανόνα οι άνθρωποι που κατάγονται από το Άργος. Συμπαθητικοί, μπορεί και όχι, σύμφωνα με νομικούς(αξιόπιστη πηγή: βικιπαίδια-sic) η διάκριση μεταξύ απατεώνα και αγύρτη είναι ότι: ενώ και οι δύο παριστάνουν ψευδή πράγματα ως αληθινά ο μεν αγύρτης παριστάνει ως αληθή ψευδή πράγματα τα οποία και ο κοινός νους και η σχετική κοινωνική πείρα μπορεί εύκολα να ελέγξει ότι αυτά όντως είναι ψευδή.
Επιπρόσθετα, ένας Αργείτης, σαν εγγενές χαρακτηριστικό του έχει την εκμετάλλευση, προσπαθώντας συνεχώς να στο παίζει αδερφός μέχρι να σου φάει τα χρήματα με απώτερο σκοπό τις περισσότερες φορές να βγάλει και λεφτά από σένα. Κατατάσσονται επίσης πολύ ψηλά στους δείκτες Λαμογίασης και λοποδυτιάς αλλά και κατέχουν στο πλειοψηφικό πακέτο όλων των μετοχών από την Α.Ε Μαφίας Αργολίδας. Από την Αργολίδα κατάγεται ο τζαναμπέτης Αγαμέμνων και ο αιώνια ντεντιμπόις Περσέας αλλά και φυσικά ο Σωτήρης Τσιόδρας.
Σε αγαστή συνεργασία με την ιστοσελίδα: popera.gr