Από τις πολύ μικρές τάξεις του σχολείου, όλοι οι σημαντικοί ενήλικες στη ζωή μάς τονίζουν ότι χρειάζεται να διαβάζουμε ώστε να σπουδάσουμε και να έχουμε μια εργασία που θα βοηθήσει στο να έχουμε μια καλή ζωή. Κάποιοι από εμάς προσπαθούμε να το επιτύχουμε αυτό μέσα από πολύ κόπο και διάβασμα ενώ, αντίστοιχα κάποιοι από εμάς δε θέλουμε να διαβάσουμε τόσο πολύ (κάτι εξίσου φυσιολογικό).
Αυτό που πήρε χρόνο να συνειδητοποιήσω είναι ότι η φράση “Διάβασε για να κάνεις κάτι στη ζωή σου” ή “Διάβασε για να έχεις ένα χαρτί” (φράση που δεν την συμμερίζομαι καθόλου), αποτελούν διδαχές οι οποίες περάστηκαν από προηγούμενες γενιές. Γενιές στις οποίες, οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες δεν επέτρεπαν στα παιδιά να ολοκληρώσουν τη φοίτηση στο σχολείο. Επομένως, ένα μεγάλο μέρος των παιδιών αναγκαζόταν να βρει δουλειά από μικρή ηλικία ώστε να συνεισφέρει στα έξοδα (δουλειές όπου είχαν μεγάλη σωματική κούραση). Αυτό αποτέλεσε η βάση έτσι ώστε το πτυχίο να θεωρηθεί η διέξοδος σε μια καλύτερη εργασιακή και οικονομική αποκατάσταση. Και σίγουρα για δεκαετίες όπως του 1970, 1980-και πιο πριν- ήτανε. Τι γίνεται όμως με τις νεότερες γενιές, όπου ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ολοκληρώνει τη φοίτηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση; Σίγουρα, υπάρχουν επαγγέλματα όπως στον τεχνολογικό τομέα με μεγάλη εργασιακή και οικονομική αποκατάσταση, όμως υπάρχουν επαγγέλματα, όπως αυτά των ανθρωπιστικών επιστημών στα οποία η ανεργία είναι μεγάλη (ειδικά στην Ελλάδα). Ακόμη και στις επιστήμες της εκπαίδευσης, η εργασιακή αποκατάσταση είναι δύσκολη. Και σε όλα αυτά πρέπει να συνεκτιμηθεί το γεγονός ότι ζητείται προϋπηρεσία ως απαιτούμενο προσόν, κάτι το οποίο παλιότερα δεν ήταν ούτε καν προαιρετικό.
Σκεπτόμενη όλα αυτά, σκέφτηκα συναδέλφους και συμμαθητές οι οποίοι έχοντας τελειώσει τη σχολή και ύστερα κάποιοι και το μεταπτυχιακό τους, δεν πληρώνονταν πάνω από 800 ευρώ. Αντίστοιχα, οι συμμαθητές οι οποίοι είχαν επιλέξει μια ειδικότητα τεχνίτη, είχαν πολύ καλύτερες απολαβές και εργασιακή αποκατάσταση.
Τελικά οι καθηγητές και οι δάσκαλοι μας έκαναν λάθος;
Ναι έκαναν λάθος, γιατί πρώτα από όλα δεν έλαβαν υπόψη την εργασιακή αποκατάσταση στη χώρα μας και μίλησαν βάσει της εμπειρίας από τη δική τους ζωή.
Εκτός αυτού, θεωρώ πως και οι γονείς μας είχαν λανθασμένη εικόνα για τα τεχνικά επαγγέλματα και ίσως τα θεωρούσαν και κατώτερα.
Συμπερασματικά, κανένα επάγγελμα δεν είναι κατώτερο. Υπάρχει το τι σου ταιριάζει και το τι δεν σου ταιριάζει ως επάγγελμα. Και εκτός αυτού, τι θα σε βοηθήσει να έχεις καλές απολαβές και εργασιακή αποκατάσταση. Επομένως, πριν αποφασίσουμε ή πριν δώσουμε μια συμβουλή σε κάποιον μαθητή, ας δούμε τι του ταιριάζει, τι του αρέσει και ας κοιτάξουμε όχι μόνο στα επαγγέλματα με πτυχίο αλλά και στα τεχνικά επαγγέλματα ή ακόμη καλύτερα να προτείνουμε ένα τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού.! Θα βοηθήσει περισσότερο! Και ας σταματήσουμε να πληγώνουμε τα παιδιά που διαβάζουν τόσο, αλλά ας μάθουμε τι τους ενδιαφέρει και ας τα βοηθήσουμε να κινηθούν προς τα εκεί.
Με αγάπη, Μαρία