Χιονοθύελλα με άρωμα πικραμύγδαλου
Μια βδομάδα απομένει ως τα Χριστούγεννα κι ο Μάρτιν Μολίν, απ’ τ’ αστυνομικό τμήμα του Τανουμσχέντε, πείθεται απ’ την αγαπημένη του να την συνοδεύσει σε μια συγκέντρωση της οικογένειάς της, η οποία θα πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τις αυστηρές οδηγίες του πάτερ φαμίλια Ρούμπεν σ’ ένα νησάκι κοντά στην Φιελμπάκα.
Η σύνδεση του νησιού με την στεριά θα διακοπεί λόγω χιονοθύελλας, έτσι, όταν ο Ρούμπεν καταρρεύσει στην διάρκεια του χριστουγεννιάτικου δείπνου, ο Μάρτιν θ’ αναγκαστεί ν’ αναλάβει δράση χωρίς την βοήθεια του προϊσταμένου του επιθεωρητή Πάτρικ και της αγαπημένης του Ερίκα. Δε θ’ αργήσει ν’ αποφανθεί ότι πρόκειται για φόνο κι ότι ο δολοφόνος είναι κάποιος απ’ τα μέλη της οικογένειας.
Στο βιβλίο αυτό είναι κάτι περισσότερο από εμφανέστατη η επιρροή της Καμίλα Λάκμπεργκ απ’ την Αγκάθα Κρίστι, αλλά κι ο θαυμασμός που δείχνει στο πρόσωπό της. Δυσκολεύεσαι ν’ αναγνωρίσεις, αν διαβάζεις τον μέντορα ή τον μαθητή…
Το σκηνικό είναι, τουλάχιστον για τα προσωπικά μου γούστα, ατμοσφαιρικό. Χιόνι, κρύο, ζεστασιά κι ασφάλεια που παρέχει το σπίτι, αλλά και μυστήριο.
Και κάπου εκεί λαμβάνει χώρα ο φόνος.
Ο ένας αρχίζει να κατηγορεί, να υποψιάζεται τον άλλον.
Ο καθένας περνά απ’ ανάκριση και παρουσιάζει τ’ άλλοθί του.
Και, αφού κανείς δεν έλειπε απ’ το δωμάτιο την ώρα του φόνου, τότε ποιος σκότωσε;
Σε μια οικογενειακή συγκέντρωση όπου βγαίνουν φόρα παρτίδα τ’ αληθινά συναισθήματα του ενός για τον άλλον ποιος είναι τόσο τολμηρός, ώστε να φτάσει ακόμα και να σκοτώσει;
Ο Μάρτιν Μολίν αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου για πρώτη φορά υπόθεση π’ αφορά σε φόνο και, έχοντας “μαθητεύσει” δίπλα στον Πάτρικ, θα καταφέρει να φτάσει στην λύση.
Ωστόσο, πόσο θα δυσκολευτεί;