Το Κουτί
Το πρώτο βιβλίο της νέας τριλογίας µε πρωταγωνιστές την αστυνοµικό Μίνα Νταµπίρι και τον πνευµατιστή Βίνσεντ Βάλντερ.
Σπαθιά διαπερνούν ένα ξύλινο κουτί και το πτώµα µιας γυναίκας που βρίσκεται µέσα του. Η αστυνοµία αναρωτιέται: Πρόκειται για ένα µαγικό κόλπο που πήγε στραβά ή για µια ειδεχθή δολοφονία; Η αστυνοµικός Μίνα Νταµπίρι της αστυνοµίας της Στοκχόλµης επιστρατεύει τον Βίνσεντ Βάλντερ, Μέγα Πνευµατιστή και ειδικό στην γλώσσα του σώµατος και την µαγεία. Όταν ο Βίνσεντ ανακαλύψει τον ρωµαϊκό αριθµό τρία χαραγµένο στον µηρό του θύµατος θα συνειδητοποιήσουν ότι, στην πραγµατικότητα, κυνηγούν έναν αδίστακτο κατά συρροή δολοφόνο, τον οποίο πρέπει να σταµατήσουν, πριν αρχίσουν ν’ αυξάνονται τα πτώµατα.
Αλλά και η Μίνα κι ο Βίνσεντ έχουν τα δικά τους σκοτεινά µυστικά. Το παρελθόν του πνευµατιστή φαίνεται πως συνδέεται µ’ όσα συµβαίνουν και τώρα, πια, πρέπει να βιαστούν. Πρέπει να είναι ένα βήµα πριν τον δολοφόνο. Να κατανοήσουν τι συµβαίνει µέσα στο µυαλό του, για να µπορέσουν να τον σταµατήσουν.
Ως ΦΑΝΑΤΙΚΗ αναγνώστρια της Καμίλα Λάκμπεργκ περίμενα πώς και πώς την έκδοση του νέου βιβλίου της νέας αστυνομικής της σειράς, ήδη, απ’ την στιγμή που ενημερώθηκα για την ημερομηνία έκδοσής του. Το διάβασα, σχεδόν, αμέσως μετά την αγορά του και, μάλιστα, απνευστί. Καθυστέρησα, ωστόσο, να γράψω μια σχετική κριτική, διότι τα συναισθήματα που μού δημιουργήθηκαν δεν ήταν αυτά π’ ανέμενα. Αμφιταλαντεύτηκα…
Σίγουρα, δεν αποτέλεσε, τελικά, κάποιο απ’ τα αγαπημένα μου αναγνώσματα, αν και περίμενα ότι -κι αυτό, όπως και πολλά απ’ τα δικά της- θα σκαρφαλώσει στις τοπ επιλογές μου. Σε κάθε περίπτωση, ακριβώς επειδή αποτελεί το πρώτο απ’ την τριλογία και δεδομένου ότι αναμένω τ’ άλλα δύο να είναι καλύτερα ή του επιπέδου που έχω συνηθίσει την Καμίλα, σκέφτηκα να τού δώσω μια ευκαιρία και να πω -κι εγώ- την γνώμη μου στο κοινό, να το προτρέψω, να το παρακινήσω, ώστε να διαβαστεί.
Αναμφίβολα, αποτελεί ένα ικανοποιητικό πόνημα, σε βάζει στην διαδικασία να σκεφτείς, να προβληματιστείς, ν’ αναρωτηθείς, αλλά, στο τέλος, αυτό που μένει είναι η αίσθηση, η γεύση του βαρετού…
Ίσως να με ξένισε η ύπαρξη του πνευματιστή, διότι, γενικά, μού φαίνεται αλλόκοτη η αίσθηση της μαγείας, έτσι όπως πλασάρεται απ’ τους “μάγους”. Ίσως να με ξένισε ότι κατέλαβε περισσότερο χώρο, σύμφωνα με την γνώμη μου, ο πνευματιστής, παρά η αστυνομία, και κατ’ επέκταση η Μίνα, αυτή καθαυτή!
Όπως και να έχει, δίνω, προσωπικά, ακόμα μια ευκαιρία ελπίζοντας κάτι καλύτερο για την συνέχεια.
Τώρα, δε μένει παρά να διαμορφώσετε κι εσείς την δική σας γνώμη!