Ένα απ’ τα πολλά που παρατηρώ στους ανθρώπους γύρω μου και, κυρίως, στους νέους -χωρίς ν’ αφήνω να εννοηθεί ότι εγώ τα πράττω όλα τέλεια, κάτι τ’ οποίο, σαφώς, δεν υφίσταται- που μ’ απογοητεύει και, παράλληλα, μ’ εξοργίζει αφάνταστα είναι η αδιαφορία που δείχνουν προς το περιβάλλον, προς τον πλανήτη, ο οποίος τούς φιλοξενεί και τούς συντηρεί.
Πράγματι, όλοι μας, λίγο έως πολύ, έχουμε ένα αξιακό σύστημα που καθορίζει τη συμπεριφορά μας, τη δράση μας, την ύπαρξη και τη Ζωή μας την ίδια. Ουσιαστικά, είναι εκείνοι οι προσωπικοί κανόνες που έχουμε θέσει για τον εαυτό μας και βάσει αυτών σχεδιάζουμε τις κινήσεις μας και προχωρούμε στις ανάλογες επιλογές μας. Με λίγα λόγια, είναι τα όρια που έχουμε θέσει ανάμεσα σ’ εμάς τους ίδιους και στον έξω κόσμο. Τα έχουμε ανάγκη αυτά τα όρια, διότι χρειαζόμαστε τον προσωπικό μας χώρο και χρόνο, ούτως ώστε να κινούμαστε ελεύθερα και να ζούμε καταπώς μάς ευχαριστεί.
Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε μέλη μιας κοινωνίας και πολύ περισσότερο περαστικοί από έναν πλανήτη, τον οποίο επιβάλλεται -ναι, επιβάλλεται!- να σεβόμαστε. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αποτελούμε εκτός απ’ ανεξάρτητες οντότητες και μέλη μιας τεράστιας αλυσίδας που, για να διατηρηθεί ως έχει, οφείλουμε όλοι μας να προσφέρουμε κάτι, έστω και το ελάχιστο.
Συνεπώς, είτε μάς αρέσει είτε όχι, κάποιες συμπεριφορές πρέπει να είναι κοινές για το συλλογικό συμφέρον. Είναι υποχρέωσή μας να προστατεύουμε και να φροντίζουμε το περιβάλλον, τ’ οποίο μάς προσφέρει απλόχερα τη Ζωή. Από πρώτες ύλες μέχρι πνοή. Και, αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν κάποιοι όχι, απλά, να μη βάζουν ένα χεράκι για την προστασία και τη βελτίωσή του, αλλά ν’ αδιαφορούν και να συμβάλλουν στην επιβάρυνσή του.
Ιδιαίτερη αποστροφή μού προκαλούν όλοι εκείνοι που σε βάρος του πλανήτη, και κατ’ επέκταση σε βάρος των συνανθρώπων τους, προσπαθούν να πλουτίσουν. Στους κόλπους και στο παιχνίδι του καπιταλισμού δεν έχει καμιά θέση ούτε ένα τόσο δα ίχνος συναισθηματισμού. Μοναδικός σκοπός είναι το κέρδος και οι ιθύνοντες, για να εκπληρώσουν το στόχο τους, χρησιμοποιούν κάθε μέσο. Πολλές φορές, τα μέσα αυτά είναι αθέμιτα και μετατρέπονται σ’ άκρως εγκληματικά.
Την ίδια αποστροφή μού προκαλούν κι εκείνοι που δε σέβονται τους δημόσιους χώρους, τους χώρους γεωλογικής και πολιτισμικής κληρονομιάς, το ίδιο το φυσικό περιβάλλον θεωρώντας τα όλα αυτά ως “μεγάλα τασάκια” κι αφήνοντας, δίχως ίχνος τύψεων και προβληματισμού, ό,τι θέλουν να ξεφορτωθούν, κοινώς τα σκουπίδια τους.
Αποστροφή μού προκαλούν οι “μεγάλοι” που, ενώ καυχιούνται πως γνωρίζουν τα πάντα, είναι ανενημέρωτοι αναφορικά με τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας κι όλα εκείνα που συμβάλλουν στην εξοικονόμηση αυτής μα και χρημάτων.
Αποστροφή προκαλούν κι εκείνοι που δεν προβαίνουν ούτε στην ελάχιστη των ενεργειών που μπορούν να πράξουν, όπως αυτή της ανακύκλωσης.
Αποστροφή μού προκαλούν και οι κρατικοί, αλλά κι όλοι οι αρμόδιοι φορείς που δε συμβάλλουν στο πράσινο έργο, αλλά, αντί αυτού, το παρακωλύουν. Αποστροφή μού προκαλεί η εμπορευματοποίηση των ζώων. Αποστροφή μού προκαλούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η πολιτεία και τα σχολεία που, ενώ έχουν τη δύναμη να μυήσουν τους πολίτες σε μια πράσινη Ζωή, δεν το κάνουν. Αποστροφή μού προκαλεί κάθε μικρή ή μεγάλη πράξη που μπορούν όλοι να κάνουν για τον πλανήτη, αλλά, παρ’ όλα αυτά συνειδητά -κι όχι απ’ αμέλεια!- τις περισσότερες φορές, γυρίζουν την πλάτη. Αποστροφή μού προκαλεί καθετί που δε δείχνει σεβασμό προς το περιβάλλον. Αποστροφή μού προκαλούν όλοι εκείνοι που χλευάζουν και ειρωνεύονται όλους αυτούς που κάνουν το καλύτερο δυνατό για το “μεγάλο σπίτι” τους.
Ο καπιταλισμός και τα γενικότερα συμφέροντα απ’ τη μια και η άγνοια, αλλά και η αδιαφορία, απ’ την άλλη πλευρά είναι εκείνοι οι λόγοι που έχουν οδηγήσει σε “βιασμό” της Φύσης και του περιβάλλοντός μας. Ιθύνοντες και πολίτες φταίνε εξίσου γι’ αυτήν την τροπή των πραγμάτων που έχει παρθεί.
Διότι η προστασία του πλανήτη και η ευσυνειδησία, περισσότερο από θέμα μόρφωσης, είναι θέμα προσωπικής καλλιέργειας κι ενσυναίσθησης. Είναι καθήκον. Δεν είναι επιλογή.
Ο πλανήτης αυτός, λοιπόν, χρειάζεται βοήθεια και, τόσο σε τοπικό όσο και σ’ εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, πρέπει να παρθούν κατάλληλα μέτρα, ούτως ώστε να μπορέσει ν’ αναπνεύσει κι εκείνος -ξανά.
Ενδιαφέρον, προνοητικότητα και μέτρο είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που μπορούν να βοηθήσουν τον πλανήτη να μπει σε μια τροχιά βελτίωσης. Διότι, όσο περισσότερο προκαλούμε τον πλανήτη, τόσο εκείνος αντιδρά με τους γνωστούς σ’ εμάς τρόπους. Η άσχημη πλευρά της Φύσης οφείλεται, εν μέρει, στις συνέπειες που φέρει η κακόβουλη ανθρώπινη παρέμβαση.
Για τους λόγους αυτούς, μιας που όλοι μας, πια, έχουμε εύκολη πρόσβαση στο διαδίκτυο -το πιο διαδεδομένο και δημοφιλές εργαλείο- μπορούμε να πλοηγηθούμε και να ενημερωθούμε, αναφορικά με τα θέματα π’ αφορούν κι απασχολούν τον πλανήτη. Επιπροσθέτως, όσο τα μικρά παιδιά είναι, ακόμη, πνευματικά εύπλαστα και λειτουργούν σα “σφουγγαράκια” που απορροφούν τις πληροφορίες, αλλά και σαν “πλαστελίνες” που μπορούν να διαμορφωθούν ανάλογα, μπορούμε να τα μυήσουμε στον πράσινο τρόπο Ζωής και στην υιοθέτηση μη καταναλωτικών προτύπων.
Διότι δεν είναι αργά, για ν’ ανασκουμπωθούμε και να βάλουμε όλοι μας πλάτη για την ανάκαμψη του γέρικου πλανήτη μας μιας και η τύχη αυτού, και κατ’ επέκταση η δική μας, βρίσκεται στα χέρια μας!