Ακόμα και ο τίτλος του άρθρου προκαλεί συγκίνηση και ανατριχίλα. Η επιλογή της ταινίας έγινε για δύο λόγους, πρώτον για την επετειακή επιστροφή της αγαπημένης μας ραδιοφωνικής εκπομπής στους δέκτες του ΣΠΟΡ FM στις 8 Ιουνίου (η οποία ελπίζουμε να καθιερωθεί στο χειμερινό πρόγραμμα του σταθμού) και δεύτερον για τις όμορφες στιγμές ξύλου που μας χαρίζει απλόχερα το EURO 2016 στη Γαλλία. Φυσικά και μιλάω για την ταινία ‘’Fight Club’’, η οποία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Chuck Palahniuk του 1996 και κυκλοφόρησε το 1999. Παρόλα αυτά η πρώτη φορά που την παρακολούθησα ήταν κάπου μέσα στο 2008, εμφανώς επηρεασμένος από την προαναφερθείσα ραδιοφωνική εκπομπή. Παραγωγός της είναι ο David Fincher, ο οποίος έχει μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του όπως τα ‘’Seven’’, ‘’The Curious Case Of Benjamin Button’’ και ‘’The Girl With The Dragon Tattoo’’. Η ταινία ακολουθεί τη ζωή του ανώνυμου πρωταγωνιστή-αφηγητή, τον οποίο ενσαρκώνει ο Edward Norton, που αποτελεί ένα μέσο εργαζόμενο πολίτη που ζει μέσα στη ρουτίνα, την αϋπνία και τη μονοτονία και προσπαθεί απεγνωσμένα να δραπετεύσει. Τελικά βρίσκει διέξοδο πηγαίνοντας σε συναντήσεις υποστήριξης ατόμων που πάσχουν από θανατηφόρες ασθένειες, αφήνοντας τους άλλους να πιστεύουν ότι πάσχει και ο ίδιος. Με αυτόν τον τρόπο εκείνος θεωρούσε ότι μπορούσε να ηρεμήσει κάπως αλλά και να βρει την ελευθερία του.
Η ζωή του όμως αλλάζει ριζικά με τη γνωριμία δύο ανθρώπων, της Marla και του Tyler. Την πρώτη τη γνώρισε σε μια από τις συναντήσεις που είχε καταντήσει να πηγαίνει υπερβολικά συχνά και το δεύτερο στο αεροπλάνο επιστρέφοντας από ένα επαγγελματικό ταξίδι. Με τον Tyler έγιναν φίλοι, αφού στράφηκε σ’ αυτόν μετά την ξαφνική καταστροφή του σπιτιού του. Έχοντας πιει μερικές μπυρίτσες άρχισαν να παίζουν ”φιλικά” ξύλο έξω απ’ το μπαρ που πήγαν και μετά από την εμπειρία αυτή άρχισαν να συγκατοικούν στο όχι και τόσο καλοδιατηρημένο σπίτι του Tyler. Με συνοπτικές διαδικασίες δημιουργούν το Fight Club, μια ομάδα υποστήριξης πολύ διαφορετική από τις άλλες, στην οποία μαζεύεται κόσμος και παίζει ξύλο (μέχρι ένα σημείο και με κάποιους κανόνες) για να ξεφύγει από τα προβλήματά του και να ξεσπάσει. Με την πάροδο του χρόνου το Fight Club έγινε τόσο γνωστό που δημιουργήθηκαν παρακλάδια σε πολλές περιοχές και τα μέλη του αποτελούσαν έναν ολόκληρο στρατό. Παράλληλα, ο πρωταγωνιστής μοιράζεται μια σχέση πάθους, μίσους και παράνοιας με τη Marla. Σιγά σιγά όμως, λόγω της παρουσίας και της απήχησης της ομάδας των δύο φίλων, τα πράγματα ξεφεύγουν και γίνονται αρκετά επικίνδυνα.
Η ταινία είναι σκοτεινή, έντονη, έξυπνη και αρκετά μπροστά από την εποχή της. Αμφισβητεί την κυριαρχία του καταναλωτισμού, της εργασιακής ρουτίνας, ακόμη και την ίδια την πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες είναι αρκετά ενδιαφέροντες, οι ερμηνείες πολύ καλές και η ιστορία εξελίσσεται όλο και πιο γρήγορα με έναν απλό αλλά και συνάμα πολύπλοκο τρόπο. Οι ιδέες και οι σκηνές που προβάλλει μπορεί να μην αρέσουν σε όλους, αλλά σίγουρα μπορούν να βάλουν το θεατή σε σκέψεις κυρίως για το τι είναι πραγματικά αυτό που θέλουν από τη ζωή τους (χωρίς φυσικά να προσηλυτίζει). Πιστεύω πως είναι μια από τις ταινίες που πρέπει να δεις τουλάχιστον μια φορά, αφού είναι ίσως μοναδική στο είδος της και ειλικρινά έχει πολύ ζουμί. Το κλείσιμο της ταινίας είναι εξαιρετικό και μπορεί να σας κάνει να αναρωτηθείτε αυτό ακριβώς που λέει το ρεφρέν του τραγουδιού των τίτλων τέλους. Το Fight Club είναι ωμό όπως ακριβώς και η σύγχρονη ζωή, την οποία αποτυπώνει έτσι όπως πρέπει και το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό. Αν δεν το έχετε ήδη δει, απλά δείτε το. End of story.
