Μικρό παιδί που σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο (1) και συγκεκριμένα πρώτη γυμνασίου, περίπου στις αρχές Δεκέμβρη, ετέθη από την εξέχουσα μορφή του αθλητικού κινήματος, Στέφανο Φυγετάκη και το μαθητή Δημήτρη Σαμιώτη η πρόταση δημιουργίας ενός ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος με τη συμμετοχή ομάδων μαθητών του σχολείου, εκτός της επιτήρησης των “αρχών της τάξεως”. Για ένα νεαρό στην προεφηβική ηλικία η ιδέα αυτή ήταν μεν καλή αλλά υπήρχαν τεχνικές δυσκολίες. Όταν η φοίτηση στις τάξεις του δημοτικού ήταν σε άλλο σχολείο, οι τρεις μήνες στο νέο περιβάλλον είναι λίγοι για να αναπτυχθούν δεσμοί. Κακά τα ψέματα, για να ιδρώσεις στην ίδια ομάδα με κάποιον πρέπει να τον εμπιστεύεσαι, να ξέρεις πως μπορείς να στηριχθείς και πως δε θα σε κατηγορήσει στο λάθος σου αλλά αντίθετα θα σπεύσει να το διορθώσει.
Είδα τον Angelo, της ομάδας τον Goalτρύπερ (…) να (…) όπως ο Jack ο Stripper
Η περιπλοκότητα του φαινομένου ήταν μεγάλη και έγινε οξύτερη όταν στις συζητήσεις κατά τη διάρκεια των ωσμώσεων για το σχηματισμό των αγωνιστικών πυρήνων, οι αρνήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Λίγο πριν την ολοκληρωτική απογοήτευση, αποτραβήχτηκα λίγο και παρατήρησα πως και άλλοι συμμαθητές ήταν απόμαχοι της ζωής… Δειλά δειλά, τους πλησίασα, γρήγορα γρήγορα σχηματίσουμε τη δική μας συμμαχία. Κάτι σαν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε τι ήταν.
Το Λύκο, που ήταν άμυνα ή επιθετικός; Απ’ όλους να τον (…) και να τρέχει σαν τρελός
Τελικά, συμφωνήσαμε και δηλώσαμε συμμετοχή πληρώνοντας και την προκαταβολή. Φτάνει η Παρασκευή 23/12/2005. Όλη την ημέρα αναβρασμός γιατί κάποιοι γονείς δεν έδωσαν την τελική έγκριση και μετρούσαμε τις φακές μέσα στην κατσαρόλα για το πόσοι τελικά θα ήμασταν στην παρθενική αποστολή. Σε αίθουσα διπλανού κτηρίου η προβολή μιας γαλλικής ταινίας απλά μεγέθυνε την αγωνία μας. Εκτός από την ουσία, έπρεπε να βρούμε και όνομα. Αρχική πρόταση, ΡΕΖΙΛΙΑΚΟΣ. Μάλιστα ο Πρόεδρος Puba Ray, που τότε κατείχε και την ιδιότητα του παίχτη, το έγραψε στο λευκό του φανελάκι, κατοχυρώνοντας τα δικαιώματα στην αιωνιότητα.
Αντίπαλοι με λύσσα που έγιναν αφίσα, είχαν κοπεί πριν λίγο Απ’τον Τεό τον Πίσσα
Το κουδούνι χτυπά και η περιπέτεια ξεκινά. Τα μπαγκάζια στην πλάτη, το σακίδιο δώρο του Jean από τη Φρεαττύδα σε περίοπτη θέση, το βλέμμα χαμηλά και το βήμα με κατεύθυνση το σταθμό του ηλεκτρικού στον Πειραιά. Η μια στάση μέχρι το Νέο Φάληρο δεν ήταν αρκετή για να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της προέλασή μας. Έπειτα τα δύο γήπεδα. Το μπαράκι και το τραπεζάκι. Η Sportday αφέθηκε επάνω του. Το σημείωμα δεν περιέχει τοποθέτηση προϊόντος αλλά οι αναμνήσεις είναι απαραίτητο καύσιμο του οργανισμού.
Η πρωτόγνωρη εμπειρία μας κράτησε μακριά από το κέντρο των εξελίξεων, δηλαδή της κλήρωσης των ομίλων, και μονάχα ο Antoine μυρίστηκε το τι συνέβη και πήγε καθυστερημένα να λάβει μέρος στα μαγειρέματα σε χαμηλή φωτιά και τις αθωότατες-με την απόσταση του χρόνου-μεθοδεύσεις.
Ο Λη έψαχνε να βρει γκολάκι στο ταψί πού πας ρε Καραμήτρο; Δεν είδες τον Καλή;
Προκειμένου να είναι σύντομο το κείμενο, αποφεύγω τις πολλές λεπτομέρειες, την ικανοποίηση της δικαίωσης στην πρώτη λευκή ισοπαλία και την ανακουφιστική ήττα στο δεύτερο αγώνα. Αρκούμαι στο να αναφέρω τις αλλαγές ονομάτων στην πορεία των χρόνων. Όχι, δεν είχαμε προβλήματα με την εφορία! Από προτροπή του Μαυρόγατου (25ακης) βαπτιστήκαμε Red Devils. Mετά Playboys κατά παρότρυνση του Karembeu Λαουλάκου, αλλά η παρουσία μας δεν είχε την απαραίτητη φινέτσα για να το σηκώσει και έτσι κυριάρχησε από τους αντίπαλους το Playgirls…
Είδα να κάνει του Σαμιώτη η καριέρα μια γκέλα πάνω στου Ψηλού τη λευκή φανέλα
Αφού έφυγαν τα στίγματα του πρώτου γκολ σε διοργάνωση και της πρώτης νίκης, ήρθε το κομβικό καλοκαίρι του 2006. Παγκόσμιο Κύπελλο στη Γαλλία. Ανοίξαμε τα φτερά μας και πήραμε λίγη από τη λάμψη μιας χώρας στη θάλασσα της Καραϊβικής. Τρίνιντατ και Τομπάγκο, λοιπόν. Όμως ποιον κοροϊδεύαμε; Όλοι ενδόμυχα γνωρίζαμε πως το ταξίδι θα μας οδηγούσε στις ακτές της δυτικής Αφρικής και θα γινόμασταν για πάντα Τόγκο. Ή Τόγκοι, ή Τογκολέζοι. Ανάλογα με το πώς το έβλεπε ο καθείς.
Ωχ Παναγιά μου, διοξείδιο του άνθρακα! Τα δίχτυα πήρανε φωτιά απ’τον εικοσιμ…άνθρακα…
Τόγκο γερά, γερά πρωτάθλημα για μια φορά! Το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα. Έτσι, οι κάβοι λύθηκαν, η πρόκριση από τον όμιλο ήρθε κάποια φορά, σε τουρνουά στις 12 Δεκεμβρίου, το έτος δεν έχει σημασία, με χιονόπτωση, το Τόγκο εκεί, με τη σημαία του ψηλά, τέταρτο στις τέσσερις ομάδες που συμμετείχαν. Πλέον, ο σίγουρα εφικτός στόχος ήταν να είμαστε παρόντες οποτεδήποτε γινόταν. Δε θα ξεχάσω ένα Πάσχα όπου ο Antoine, πήρε μαζί του την εφεδρική ομάδα, έντεχνα φτιαγμένη από τον ίδιο, ώστε να φανούν τα λάβαρα, στην τελετή έναρξης.
Ποιος έριξε σε αντίπαλο σαν τη σουπιά μελάνι; Τρέχα να ρωτήσεις το γιο του…
Ο καλύτερος επιθετικός που τίμησε τα χρώματα του Τόγκο ήταν και παραμένει ο Νίκος ο Άνδραλης. Σε εκείνον ανατέθηκε από την εθνοσυνέλευση, στην οποία θα αναφερθώ αργότερα, να φτιάξει και τις φανέλες της ομάδας. Μέχρι τότε, είχαμε τον ερυθρόλευκο Καλή, τον Angelo το Μαδριλένο με το 5 του Ζιντάν αν και τερματοφύλακας, στην πλάτη, τη λαχανί ολόσωμη της Μπάρτσα από τον κυνηγό των κορυφών και της πρώτης θέσης των σκόρερς όλων των εποχών, Θανάση Λύκο και την εμφάνιση της εθνικής Γαλλίας από τον Ξάγορ κι εμένα. 
Αργότερα, προστέθηκε ο μπαλαMutu και εκείνη της εθνικής Ελλάδας για το Γιούρο του 2008 αλλά και του Τσόρι Ντομίνγκες από το νέο κύμα.
Ο Νίκος, επιτέλους, τις έφερε. Μερικά νούμερα ήταν λάθος αλλά έτσι είναι η ζωή, οπότε συνεχίζουμε. Σε όλους έκανε εντύπωση το A.B.T. Κακιά στιγμή θα πείτε, πιθανώς και συντακτικό λάθος. Το θέμα είναι ότι το Βest team of Africa, μεταλλάχθηκε σε African’s best team. Iδού οι επίμαχες φωτογραφίες, πριν συνεχίσουμε.
Δεν είναι ο πυρετός που σ’ έκανε να τρέμεις, σε άδειασε ξανά Κώστας ο γκαντέμης
Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι έλεγαν οι παλιοί. Για να απαντήσουμε σε αναίτιες επιθέσεις παιδιών από μεγαλύτερες τάξεις που αποκαλούσαν τον τερματοφύλακα μας μπιφτέκι, αποφασίσαμε να δώσουμε στο A.B.T μιαν άλλη ερμηνεία. Έγινε Angel’s Burger Team. Μάγκικα, Πειραιώτικα και Πασαλιμανιώτικα!
Στο κέντρο με πολλή δουλειά και σιωπηλό σαν στρείδι είδα και εθαύμασα τον Τάσο Τριβουλίδη
Άραγε, γίνεται σε 5Χ5, χωρίς να μετράμε τον τερματοφύλακα, να παίζεις με τρεις στην άμυνα; Κι όμως, γίνεται. Angelo στα δοκάρια και από δεξιά προς αριστερά στην άμυνα, Τάσος, εγώ (στο παρακάτω γράφημα θα με συναντήσετε ως Ψηλό) και Antoine. Ο Τάσος στην επιθετική ανάπτυξη λειτουργούσε σαν μετρ της κοντινής πάσας και ο Antoine ήταν ο κρυφός παίχτης που πατούσε περιοχή από τις πίσω γραμμές. Έπειτα, στη μεσαία γραμμή η ακούραστη μηχανή 25ακης και στην επίθεση για να τα βάζει με θεριά και τις δικές μας γιόμες, ο Νικόλας!
Το ζέσταμα περιείχε αρχικά σουτ προς τον τερματοφύλακα μας, Μάρκο ή Angelo, με σκοπό να ζεσταθεί και να τεντωθεί αλλά επειδή σχεδόν όλα κατέληγαν άουτ, δεν ήταν και τόσο χρήσιμα! Επίσης, σημαντικό όγκο περιλάμβαναν και οι εκτελέσεις κόρνερ, από καλή θέση…
Το παράγγελμα- καθήκον για ανασυγκρότηση ήταν το “Ταμπούρια αδέρφια!!!”. Σωστά μαντέψατε, ακουγόταν τόσο συχνά και με τόση φυσικότητα όπως όταν βάζουμε ένα π-ο-τ-ή-ρ-ι ν-ε-ρ-ό α-π-ό τ-η β-ρ-ύ-σ-η…
Σ’ εσέ Λιακό που μίλησες πρώτος για Λαμόγια, σου δίνουμε ΡΙΣΠΕΚΤ εμείς τα ραπερόνια
Κάθε σύλλογος πρέπει να έχει βάση φιλάθλων για να διατηρηθεί στη ζωή. Αποφασίσαμε, να εκδώσουμε τα εισιτήρια διαρκείας του Τόγκο έναντι του υψηλού αντιτίμου των 0.10 λεπτών του ευρώ. Αντιλαμβάνεστε ότι το παραγόμενο θέαμα ήταν ακριβώς αντίστοιχο της αξίας. Προς μεγάλη μας έκπληξη, δύο τυχερές, έβγαλαν αυτή την κάρτα και πήραν θέση στην πλαστική καρέκλα δίπλα από την παράγκα στο αριστερό γήπεδο και όχι στις κερκίδες με το φανταχτερό χαμόγελο του Ροναλντίνιο! Αξίζει να αναφέρουμε τις ηρωίδες. Ίφι Τζου και Ανδριάνα, οι δεσποινίδες που εισήλθαν περίλαμπρα στη χρυσή βίβλο.
Ήταν όραμα ο Puba Κύπελλο να κρατάει και όλο το σχολείο να μας το κοιτάει
Εθνοσυνέλευσης το ανάγνωσμα. Πριν από κάθε τουρνουά, σε επιλεγμένο διάλειμμα μαζευόταν όλη η ομάδα και έμπαιναν στην ημερήσια διάταξη τα θέματα για τη συμμετοχή και τους σκοπούς μας. Πώς θα πάμε, ποιοι θα είμαστε κλπ. Ανεξάρτητα από το πού θα κατέληγε, η εκφώνηση ήταν η ίδια: ” Toγκολέζοι και Τογκολέζες…”. Τη διετία 2005-2007, ο Antoine, σε ρόλο ιστοριογράφου, ο δικός μας Ξενοφών, κατέγραφε την πορεία μας. Αυτό το σπάνιο ντοκουμέντο σας το παραθέτω με κάθε επισημότητα.
Λη λη, στρώσε μου Λη
Έχουμε φτάσει πια στη χρονική εφηβεία μας και παράλληλα στην ηλικιακή ωρίμανσή μας. Συμπληρώνονται 14 χρόνια σήμερα, και δεν κάνουμε μνημόσυνο απόσυρσης αλλά γενέθλια βγάζοντας τη γλώσσα στο χρόνο. Κατακτήσαμε ένα τρόπαιο, χάσαμε ένα στα πέναλτι, κάναμε αστεία λάθη και μας προσπέρασαν ευκαιρίες. Μάλιστα, για λίγο γυρίσαμε και στο μπάσκετ με παρόμοια σύνθεση. Από τη μοναδική οργανωμένη μας προσπάθεια, η ακόλουθη εικόνα με χειροποίητη δουλειά και σιδερότυπα.
Ως εξ αποστάσεως μέλη της αφρικανικής χώρας, δε γίνεται να μην έχουμε και τα γούρια μας από τους μάγους-φύλαρχους. Γι’αυτό, μια χούφτα καουτσούκ πριν τους αγώνες και το ράντισμα στα δοκάρια ήταν ένας καλός σύμμαχος στις αναμετρήσεις με έντονο σφυροκόπημα και σημάδια στα πόδια, όπως με Γκουσγκουνιακό, Νεκροφόρες, Περκεμέδες και την παρέα του μικρού Σταματίου η οποία κάθε φορά μας εξαντλούσε. Tόγκο, Τόγκο, Τόγκο, μουρμούριζε μασώντας δάφνες το αλαλάζον κοινό!
Η έδρα μεταφέρθηκε από το Φάληρο στα Βοτσαλάκια. Δίπλα, δηλαδή, στην καθαρή θάλασσα! Μεγαλώσαμε, σίγουρα βαρύναμε, αποφοιτήσαμε, πλέον πηγαίναμε περισσότερο με αυτοκίνητα παρά με το πόδια, κάποιοι λύγισαν από τις υποχρεώσεις και απουσίαζαν τακτικά. Η συμμετοχή μας περιορίστηκε στο να θυμίζει τα περασμένα μεγαλεία. Μερικές φορές δανειζόμασταν και παίχτες οι οποίοι περίσσευαν από τα υπόλοιπα σωματεία. Τα χέρια πολλές φορές έμπαιναν στις τσέπες την ώρα του αγώνα. Μικρές εκλάμψεις υπήρχαν αλλά η ταχύτητα των νεαρών δεν μας έδινε την ευκαιρία ούτε να είμαστε το ίδιο σκληροί ούτε το ίδιο μαχητικοί. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε ομάδα περιορισμένων ποιοτικών δυνατοτήτων είναι να παρατάει τους αγώνες. Ο διασυρμός παραμονεύει. Πάντα επιδιώκουμε να ανακινήσουμε τη μνήμη μας πριν βρεθεί στη σκοτεινιά και την ερήμωση.
Παραταύτα, γίνεται να ξεχάσεις το “βουνό” που σχηματίστηκε από συμπαίχτες και αθλητές άλλων ομάδων εκτός αγωνιστικού χώρου στο γκολ πρόκρισης; Την όρθια πεντάρα;
Εδώ η τελευταία, πριν τη συνταξιοδότηση και την οριστική απόσυρση εμφάνιση. 2012-2015.
Το πολύτιμο στολίδι στο δικό μου δέντρο, είναι η παρούσα ιστορία. Σίγουρα παραλείπω πολλά. Σίγουρα δεν είναι αμιγώς Χριστουγεννιάτικη διήγηση. Ο σκοπός, άλλωστε, ήταν αλλιώτικος. Να χαιρετίσω το έθνος των αδελφο-φίλων και να δεσμευτούμε για μια συνάντηση, κάπου, κάπως, κάποτε, στο γνωστό φαστφουντάδικο, κάτω από την αφίσα του Τζόλε με τη μεγάλη συσκευασία του αναψυκτικού συντροφιά.
Σας θυμίζoυν κάποιον;
(1) Στίχος του Αργύρη Βεργόπουλου.
Υ.γ. Η μεταφορά των στίχων έγινε σε τετράδιο για το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας από την αγαπημένη μας Ανδριάνα: