Χαιρετώ τους φίλους της σελίδας, η οποία ως γνωστόν έκλεισε πρόσφατα έναν χρόνο ζωής. Ονομάζομαι Γιώργος Δαλέζιος και λέω να κυκλοφορώ στον ιστότοπο αυτό με το ψευδώνυμο Don Dale. Το team που βρίσκεται πίσω από αυτό το εγχείρημα απαριθμεί ήδη αρκετά μέλη, στα οποία έρχομαι να προστεθώ κι εγώ σαν μια ξαφνική καλοκαιρινή μεταγραφή. Από εδώ και στο εξής θα ποστάρω κείμενα στα οποία, με το δικό μου τρόπο πάντα, θα κάνω συνοπτική παρουσίαση και κριτική σε ταινίες, κυρίως παλιές αλλά και καινούργιες. Ο κύριος στόχος δηλαδή είναι η αναβίωση των παιδικών και νεότερων χρόνων μας μέσα από τον σχολιασμό σχετικών ταινιών. Η αλήθεια είναι ότι έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση στις ταινίες που βγήκαν τα τελευταία 20 με 30 χρόνια και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια αναδρομή σε κάποιες από αυτές. Σίγουρα όμως θα υπάρξουν κριτικές και για αυτές που έχουν κυκλοφορήσει πιο πρόσφατα. Με δεδομένο ότι αυτή είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με κάτι τέτοιο, κάθε σχόλιο, καλοπροαίρετο και μη, είναι δεκτό και θα λαμβάνεται υπόψη. Ο σκοπός είναι να βγει ένα όσο το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα με κύριο άξονα την ψυχαγωγία.
Ας περάσουμε όμως στο ψητό, δηλαδή στην ταινία που επέλεξα για να γράψω σύνοψη και κριτική. Πρόκειται για την κωμωδία ‘’Baseketball’’, η οποία κυκλοφόρησε το 1998 και η αλήθεια είναι ότι κατέληξα σε αυτήν χωρίς δεύτερη σκέψη λόγω της κύριας θεματολογίας της σελίδας, η οποία είναι προφανώς ο αθλητισμός. Η πρώτη φορά που την παρακολούθησα ήταν πριν 15 χρόνια περίπου, στο ένδοξο κανάλι Star ένα βράδυ Παρασκευής (συγκίνηση τουλάχιστον). Το κεφάλι που βρίσκεται πίσω από την ταινία αυτή είναι ο David Zucker, παραγωγός κυρίως γνωστός μέσα από τις κωμωδίες ‘’Naked Gun’’ ή ‘’Τρελές Σφαίρες’’, όπως κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα. Η ταινία μας λοιπόν εξελίσσεται στην Αμερική (πού αλλού;) κι έχει ως πρωταγωνιστές δύο παιδικούς φίλους από το Milwaukee, τους Joe Cooper και Doug Remer, οι οποίοι ενσαρκώνονται από τους δημιουργούς της πολύ πετυχημένης κωμικής τηλεοπτικής σειράς ‘’South Park’’. Αυτοί οι δύο τύποι, των οποίων οι ζωές δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως θα ήθελαν όταν ήταν μικροί, αποφασίζουν μετά από ένα reunion party του σχολείου τους ότι τελικά υπάρχει κάτι με το οποίο μπορούν να ασχοληθούν στη ζωή τους. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το baseketball, ένα άθλημα που εφηύραν οι ίδιοι και συνδυάζει το μπάσκετ με τους κανόνες του μπέιζμπολ κι αρκετά καφριλίκια. Αφού αρχίζουν να προπονούνται και να αγωνίζονται σε αυτό σε τοπικό επίπεδο, φτιάχνοντας μια πρόχειρη ομάδα με τον ‘’φίλο’’ τους Squeak, αρχίζει να εξαπλώνεται η φήμη του πέρα από τα όρια της γειτονιάς τους μέχρι να καθιερωθεί επίσημα ως επαγγελματικό άθλημα λόγω της αγάπης του κόσμου αλλά και της βοήθειας ενός ηλικιωμένου μεγιστάνα, του Ted Denslow. Έτσι δημιουργείται ένα εθνικό πρωτάθλημα baseketball με κανονισμούς που θεσπίστηκαν από τον Joe και τον Doug ώστε να μη γίνουν οι ομάδες και οι παίκτες θύματα της αθλητικής βιομηχανίας όπως συνέβαινε στα υπόλοιπα αθλήματα. Πέντε χρόνια μετά, το πρωτάθλημα έχει γεμίσει με ομάδες, στάδια και πιστούς οπαδούς σε όλη την χώρα και όλα φαίνονται να πηγαίνουν κατ’ ευχήν για τους πρωταγωνιστές. Αυτό όμως αλλάζει όταν ο Denslow, ο οποίος χρηματοδότησε τη δημιουργία του αθλήματος και ήταν πρόεδρος της ομάδας στην οποία αγωνίζονταν, ξαφνικά πεθαίνει. Τότε ο Cooper (ή απλά Coop), λόγω και της διαθήκης του πρώην προέδρου της ομάδας, θα βρεθεί αντιμέτωπος με την χήρα του, με τον πρόεδρο μιας αντίπαλης ομάδας κι ακόμη και με τον καλύτερό του φίλο ώστε να καταφέρει να σώσει την ομάδα, το πρωτάθλημα, αλλά και την προσωπική του ζωή.
Η ταινία αυτή αποτελεί μια απολαυστική κωμωδία, με δύο πρωταγωνιστές που έχουν απίστευτη χημεία (η οποία ξεφεύγει σε μια σκηνή) καθ’ όλη τη διάρκειά της, με σκηνές-παρωδίες άλλων ταινιών, με αρκετούς guest stars κυρίως από τον χώρο του αθλητισμού και προβάλλει μια γενικότερη καυστική κριτική για τη βιομηχανία που έχει στηθεί γύρω από αυτόν. Είναι μια κλασσική περίπτωση που φωνάζει ‘’δεκαετία του ‘90’’ από την αρχή μέχρι το τέλος και μέσα από το χιούμορ, την σάτιρα, την τρέλα και την υπερβολή (κάποια αστεία είναι όντως χαζά), καταφέρνει να περάσει μηνύματα στους θεατές. Το γέλιο φυσικά και είναι μονόδρομος από την στιγμή που θα αποφασίσετε να την παρακολουθήσετε. Κατά τη γνώμη μου είναι μια ίσως υποτιμημένη ταινία που αξίζει να δει όποιος είναι φίλος του αθλητισμού ή fan του South Park ή απλά ψάχνει μια πραγματική κωμωδία που να τον ταξιδέψει πίσω στο χρόνο για να δει ότι τελικά τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται για αριστούργημα αλλά αξίζει μια ευκαιρία, καθώς είναι πρωτότυπη σαν ιδέα και μπορεί να σας εκπλήξει ευχάριστα. Don Dale out.