Τραγούδησε τα άγια των αγίων. Ήταν αχός ερμηνευτικών διθυράμβων. Έδωσε νόημα στη διαπίστωση πως ο ρομαντισμός αποτελεί το καταφύγιο της απελπισίας. Η αιώνια εφηβεία της φωνής.
Το 1985 η Δήμητρα Γαλάνη καλεί τη Φλέρυ Νταντωνάκη να τραγουδήσουν μαζί σε μια συναυλία στη Ρωμαϊκή Αγορά. Το καλλιτεχνικό γεγονός παίρνει τεράστιες διαστάσεις κι ο κόσμος είναι τόσος πολύς που παρακολουθεί τη συναυλία έξω από τις πύλες.
Λίγο πριν την έναρξη η Φλέρυ παθαίνει κρίση αγοραφοβίας και αρνείται να βγει στη σκηνή. Περνάει κάποια ώρα μόνη της προσπαθώντας να συνέλθει και να βρει το κουράγιο που χρειάζεται για να ξαναεμφανιστεί μπροστά στο κοινό που την υποδέχθηκε με αγάπη και ενθουσιασμό.
Πώς ένιωθε; Από πού προσπαθούσε να αντλήσει δύναμη; Ποιες ήταν οι σταθερές της; Με αυτά τα δραματικά λεπτά, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αγωνίες και τις ανασφάλειες της μεγάλης τραγουδίστριας καταπιάνεται το θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη και κείμενο του Δημήτρη Οικονόμου.
Ο σκηνοθέτης γράφει για το έργο: «Το κοινό δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά οι γονείς και εμείς ένα μικρό, ανυπεράσπιστο παιδί μπροστά τους» Ίσως να έχει δίκιο. Πάντως λέει την αλήθεια. Την αλήθεια της. Όπως όλοι οι «τρελοί»… Στην περίπτωσή της βέβαια το παιδί είναι ένα θαύμα και η τρέλα της έρχεται από το φεγγάρι.
Ναι, για τη Φλέρυ μιλάμε. Για «το τραγούδι της»… Μέσα από το εξαιρετικό κείμενο του Δημήτρη Οικονόμου, τα πλήκτρα του Αντώνη Παπακωνσταντίνου και την αισθαντική φωνή της Ελένης Κοκκίδου.
Κι ο ήχος του Μάνου Χατζιδάκι πάντα «ανεπανάληπτος», όπως χαρακτήριζε και ο ίδιος ο συνθέτης τη φωνής της.
Μια φωνή που μπορεί να ελευθερώνει την καρδιά μας.
Η φεγγαρική αηδόνα, η πιασμένη στα βατόμουρα της συμφοράς όπως έγραψε για εκείνη ο Τσαρούχης. Ήταν η ύπαρξη που σπατάλησε το θρύλο της αναζητώντας αμφίβολους θεούς στην Ασία. Αυτή που στο τέλος έλυσε τα φρένα για να κάνει τη χάρη σε όσους την έλεγαν τρελή. Η γεωμετρία της ζωής δεν κάνει λάθη. Οι ιέρειες δεν είναι ποτέ στην αγορά. Εδώ έρχεται το παράδοξο καθώς όσο σημαντική ήταν η Φλέρυ τόσο λιγότερα πρέπει να λέμε. Ο μύθος της δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Έφυγε με το παράπονο ότι ο Μάνος δεν πήγε να τη δει στον Πύργο των Αθηνών όπου και τραγουδούσε, στο τέλος. Με την πρόβλεψη, της ίδιας, ότι ακόμα και στο μνήμα της θα γράψουν λάθος το όνομα. Κηδεύτηκε με το νυφικό της Μαρίζας Κωχ…
Ο Μάνος Χατζιδάκις διαβάζει, στο Μεγάλο Ερωτικό, το κείμενο της Σαπφώς εφαρμόζοντας την ερασμιακή προφορά, αλλά όχι με απόλυτη συνέπεια. Ο Χατζιδάκις δεν επιχείρησε να ακολουθήσει πιστά τον τρόπο με τον οποίο θα διάβαζε η Σαπφώ τους στίχους της, ούτε καν τον τρόπο με τον οποίο θα τους διάβαζε ένας Αθηναίος της εποχής του Περικλή, αλλά απλώς να δώσει μια πινελιά αρχαιοπρέπειας, διαβάζοντας το αρχαίο κείμενο με τρόπο αισθητά διαφορετικό από των νέων ελληνικών.
Επιπλέον, υπάρχει ένα ακόμα πρόβλημα με την εφαρμογή της ερασμιακής προφοράς στους στίχους της Σαπφώς: η ερασμιακή προφορά επιχειρεί να ανασυνθέσει το πώς μιλούσαν οι Αθηναίοι της κλασικής αρχαιότητας. Όμως η Σαπφώ έγραψε στην αιολική διάλεκτο και κατά την αρχαϊκή εποχή, παλιότερα από την κλασική.
Άλλωστε, για τη Φλέρυ ισχύουν όσα εύστοχα σημείωνε ο Σαραμάγκου: τα λόγια που έρχονται από την καρδιά ποτέ δεν βγαίνουν από το στόμα. Σκαλώνουν στο λαιμό και μπορούμε να τα διαβάσουμε μόνο στα μάτια.