Όλα ξεκινούν από ένα γέμισμα. Σκηνή γνώριμη σε όλο το 90λεπτο. Έπειτα, ένα ασυγχώρητο λάθος για την κρισιμότητα της στιγμής. Ο Μεριά, σαν παιδί, σε στάση καλής πίστης, ένας προσκυνητής σε αδιέξοδο, με χαμηλωμένο το κεφάλι να προσεύχεται. Ο Σα λύγισε από το άχθος της περίστασης και γύρισε το σώμα του αναζητώντας τις αντιδράσεις από την όχθη της αδελφοποίησης όπου κυριαρχούσε το ρούφηγμα της “θείας οσμής” *. Μονάχα ο Ποντένσε, ένας ποδοσφαιρικά έφηβος έδινε τη μάχη για καλύτερη θέση στο όριο της γραμμής της μεγάλης περιοχής. Ο Μαρτίνς στη νεροποντή βρεγμένος, εντός μαγνητικού πεδίου παγιδευμένος να τακτοποιεί τη θέση του Ελαμπντελαουί στην απευκταία περίπτωση της άστοχης εκτέλεσης. Υπήρχε σε κάθε περίπτωση, ο επιπλέον χρόνος και η πίστη στη δουλειά της ομάδας. Κανένα ατόπημα εκατομμυρίων άλλωστε, δεν συγχωρείται από το μεγαλοεπενδυτή της αριστείας.
Ο Αραμπί, τέλος, με τη μοναξιά το Δον Κιχώτη έστησε τη μπάλα. Ο Φορτούνης επιστρέφει εν ευθέτω χρόνω και ο Βαλμπουενά πληρώνει τη βιασύνη για να επανέλθει στη δράση, γρηγορότερα, στην αρένα του Μονάχου. Η ευθύνη σε εκείνον που στους αγώνες με Τότεναμ, Παναθηναϊκό και Πανιώνιο, έβλεπε τους αγώνες από την προνομιούχο θέση του ποδοσφαιριστή της προθέρμανσης. Η σκληρή δικτατορία της τελικής ευτυχίας.Η κίνηση της μετασχηματιστικής αρμοδιότητας του ατόμου ως υποκείμενο.
Σε έναν παράλληλο κόσμο, η “κανονικότητα” είχε αντικαταστήσει το περσινό πρόταγμα περί “του καλύτερου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα” με το ότι “ο προπονητής δεν κάνει έγκαιρα αλλαγές”. Τον αγωνιστικό ρυθμό, το πλάνο, την υπέρ το δέον ένταση για τα εγχώρια δεδομένα, την ποιότητα στις μεταβιβάσεις, με τις επιστολές σε ΦΙΦΑ και ΟΥΕΦΑ για το VAR και το παρά-ποδόσφαιρο, με το “πρώτος στόχος είναι το πρωτάθλημα” ακόμα και μετά τη μεγαλύτερη πιστοποίηση της προόδου 16 μηνών, στο 2-2 με την Τότεναμ στο Φάληρο. Προηγήθηκαν προκρίσεις καλοκαιρινές από το δρόμο των μη πρωταθλητών, φθινοπωρινές και χειμερινές υπερβάσεις και μια γενικότερη απόδειξη εξέλιξης για όσους ξεχνούν και προσεγγίζουν επιφανειακά ή συντεχνιακά. Η μεταβλητή, με άλλα λόγια, πραγματικότητα μεταξύ των προτάσεων ” (Μόνο ο Ολυμπιακός! ) , Ολυμπιακός το καμάρι της Ελλάδας, Μόνο εσύ… ” κλπ και των προωθούμενων κατευθυνόμενων δημοσιευμάτων, αδιάφορο αν φέρουν ή όχι υπογραφή, για το δίκτυο αναχωμάτων που έχει στηθεί στην επικράτεια και αποσκοπεί στη ναρκοθέτηση του δρόμου για τα εγχώρια πρωτεία.
Πρώτο μέρος
Πριν την αναμέτρηση με τον Ερυθρό Αστέρα, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Νίκες μέχρι το τέλους του έτους και ενδέχεται να αλλάξει η κατά πολλούς ειλημμένη απόφαση για αλλαγή προπονητή. Χωρίς τους δύο δημιουργούς, απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα, με παθητική αντιμετώπιση για παιγνίδι μισού γηπέδου. Δύσκολο εγχείρημα. Εσωτερικές μετατάξεις και εμπιστοσύνη, ήταν οι επιλογές. Ο Καμαρά, δεξιός εσωτερικός μέσος, με οδηγία να παίζει ανάμεσα σε μπακ και κεντρικό αμυντικό. Ο Ποντένσε να υποδέχεται τις ενδιάμεσες πάσες (8 ντρίμπλες), να κατεβαίνει στη μεσαία γραμμή σε θέση άμυνας για να ελευθερώνει τη μπάλα. Ο Μασούρας το πλάτος, με το Μπουχαλάκη να έχει διπλή αρμοδιότητα. Τα διαγώνια τρεξίματα στην κάλυψη των ανεβασμάτων του Τσιμίκα και τη μεγάλη μεταβίβαση για να βρεθούν δύο των γηπεδούχων με έναν των φιλοξενούμενων. Κάτι σαν απομόνωση στο μπάσκετ με μεταφορά από τη δυνατή στην αδύναμη πλευρά.
Δημιουργήθηκε ένας χώρος ανάμεσα στην τριάδα των κεντρικών μέσων, οι οποίοι έπρεπε να παίζουν πιο ψηλά στο γήπεδο για να μοιράζονται οι αποστάσεις, και στους αμυντικούς, Σεμέδο, Μεριά. Ο Μιλόγεβιτς, ήταν εμφανές πως είχε δώσει εντολή να πιέζουν οι ποδοσφαιριστές του μόλις η μπάλα έφευγε από το δίδυμο των “ερυθρόλευκων” στόπερ. Μόλις γινόταν, κατευθείαν η μπάλα ακουμπούσε στον Τομάνε, οι Μαρίν και Γκαρσία κινούνταν στα τετραγωνικά μέτρα πίσω του, ενώ ο Βουκάνοβιτς έτρεχε στα αριστερά για να πάρει μαζί του είτε το Σεμέδο είτε τον Ομάρ. Όλες οι φάσεις του Αστέρα προήλθαν στο πρώτο ημίχρονο με τον ίδιο τρόπο. Την ατομική ποιότητα του Γερμανού η οποία ξεδιπλώθηκε στην αντεπίθεση και το κερδισμένο πέναλτι αλλά και σε φάσεις νωρίτερα.
Δεύτερο μέρος
Η κατεύθυνση ήταν σαφής. Μπαίνουμε μέσα και δε δίνουμε τη δυνατότητα στο σερβικό σύλλογο ούτε να επιτεθεί oύτε να αναπνεύσει ούτε να καλλιεργήσει συνθήκες άνεσης με κυκλοφορία από χαμηλά, πλαγιοκοπήσεις και ματιές στο ρολόι. Επελάσεις από τα δεξιά, στο κάδρο, οι Ποντένσε και Ομάρ να στοχεύουν τη δυσκαμψία του Ρόντιτς και ο Τσιμίκας από τα αριστερά να θυμίζει κάποιον άλλο με το “21” στη φανέλα.
Ο Γκιγιέρμε, με την έξοδο του Καμαρά ανέλαβε να γεμίσει τα μέτρα μεταξύ των μέσων και των αμυντικών του Αστέρα. Εκεί χρειάστηκε και η πολύτιμη συμβολή του Σεμέδο που έβγαινε πρώτος στις μονομαχίες αλλά και του Μεριά ο οποίος έπαιρνε βάθος. Ακόμη και ο Αραμπί προκειμένου να γίνει περισσότερο συμμετοχικός, βρέθηκε να μαρκάρει στο κόρνερ με σκοπό να ξεκινούν από εκείνον οι επιθέσεις κρατώντας τη μπάλα αρχικά. Άλλοτε πάλι, έτρεχε μαζί της και όριζε εκείνος ποιος θα είναι το στήριγμα στο χτίσιμο από χαμηλά.
Το αρχικό τέταρτο περνάει, τα δίχως ουσία και προοπτική σουτ του Καμαρά από το πρώτο ημίχρονο, μειώνονται και η προσοχή εστιάζεται στο να φέρουμε με κάποιον αξιόλογο τρόπο στην περιοχή το βάρος της λειτουργίας. Όταν αυτή η φόρμουλα ξεθύμανε ήρθε η ώρα των παρεμβάσεων. Ο Γκερέρο ήρθε απ’ τον πάγκο για να είναι ο δεύτερος (περιφερειακός) δίπλα στον Αραμπί και ο Μασούρας σε εσωτερικό ρόλο. Αφενός να μην υπάρχει ανισορροπία στο μεσαίο μπλοκ, μέγιστη συνεισφορά με καίριες τοποθετήσεις και σωστά κοψίματα και αφετέρου για να πάρει η ομάδα τον οίστρο του Τσιμίκα. Μετά η ένδεια των επιλογών στις μεσοεπιθετικές θέσεις. Η επιτυχία δεν πρέπει να κρύψει ότι σε ανοιχτή ροή αγώνα ο Ολυμπιακός στερήθηκε το κάθετο τρέξιμο και κυρίως την κάθετη πάσα για να ανοίξει η άμυνα. Έτσι, οι εναπομείναντες τρόποι ήταν ή με στημένη φάση ή προσωπική ενέργεια ή με λάθος αντίδραση ενόσω η μπάλα ταξίδευε με μεγαλύτερη συχνότητα στην περιοχή του Μπόργιαν. Ο Λοβέρα, παίχτης χαμηλών λιπαρών, μπήκε μήπως μεταφέρει προς την επιθετική γραμμή την πύρινη βάτο, με προοπτική. Τελικά, η λύση, δόθηκε, μερικώς από το Ζαντέρ και ειδικώς από την άσπρη βούλα.
Πρωταγωνιστής σε αδελφοκτονία, ένας Μαροκινός. Παράσταση δύο ωρών, 32,115 εισιτήρια υπό βροχή!
- ὦ θεῖον ὀσμῆς πνεῦμα, Ευριπίδης, Ιππόλυτος 1392