Με την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου για το ελληνικό πρωτάθλημα και στο λυκόφως του 2017 στρέφουμε το φακό μας και μέσα από το καλειδοσκόπιο της ανάλυσης, καταγράφουμε, σε αδρές γραμμές, την επιρροή του Τάκη Λεμονή στον Ολυμπιακό.
Αξίζει να αναφερθεί πως ο Έλληνας προπονητής ανέλαβε μία ομάδα, η οποία είχε στελεχωθεί από το κρηπίδωμά της ακόμη, με τυχοδιωκτικό τρόπο και μόνο στόχο την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Άλλωστε αυτή ήταν και η βασική επιδίωξη της διοίκησης το περασμένο καλοκαίρι, σε αντίθεση με προηγούμενα χρόνια όπου οι διακηρύξεις για τα προσεχή ήταν περισσότερο στομφώδεις. Επιγραμματικά αναφέρουμε ότι βρήκε από το Μπέσνικ Χάσι μία διάταξη χωρίς καθαρό εξάρι, με το Ρομαό αντί για τη μεσαία γραμμή να παίζει κεντρικός αμυντικός λόγω τραυματισμών κι έλλειψης εμπιστοσύνης στους υπόλοιπους παίχτες. Με το Φιγκέιρας να παίζει αριστερά επειδή ο Κούτρης παρουσίαζε και συνεχίζει να έχει λανθασμένες τοποθετήσεις και με τους πλάγιους μέσους να είναι απείθαρχοι στο αμυντικό κομμάτι. Σε αυτά συνυπολογίζουμε και την καταφανή απουσία συνεργασιών στον τρόπο ανάπτυξης. Εκρηκτικό μείγμα. Με το θεωρητικά, κι ουχί πρακτικά, πιο βατό αγώνα να έχει παρέλθει, αναμέτρηση που ακροβάτησε στα όρια του διασυρμού, εκείνος με τη Σπόρτινγκ στο Φάληρο, ο Λεμονής κλήθηκε να αναλάβει μία χαοτική κατάσταση.
Η πρώτη του επέμβαση ήταν στο τακτικό σχέδιο. Διάλεξε, συνειδητά, να φτιάξει πλάνα, ιδίως στο Τσάμπιονς Λιγκ για να μικρύνει τους χώρους. Θυσίασε μέχρι και τον επιθετικό που απαιτούσαν οι διατάξεις προκειμένου να έχει έναν επιπλέον μέσο με χαρακτηριστικά καλής τοποθέτησης, κίνηση ανάμεσα στις γραμμές και οργανωτή της πίεσης. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε η ομάδα να αφήσει πίσω της, σχετικά αναίμακτα και πάντως χωρίς ανεπανόρθωτες βλάβες και χαίνουσες πληγές, το εμπόδιο των ομίλων και να αφοσιωθεί στο ελληνικό πρωτάθλημα που σύμφωνα με τους τιτουλάριους του σωματείου είναι πάντοτε ο πρώτος στόχος. Από τα τέλη Σεπτεμβρίου, όταν και επέστρεψε στον πάγκο του Ολυμπιακού μέχρι και την έσχατη αγωνιστική του πρώτου γύρου κάλυψε μία βαθμολογική απόσταση 5 πόντων και έκλεισε τη στροφή στην κορυφή.
Παράλληλα με την ανύψωση του ηθικού που αρέσκονται ορισμένοι να φέρουν ως προμετωπίδα, μπήκα ορισμένες αρχές στην ομάδα. Καθιερώθηκε ο Σισέ στο κέντρο της άμυνας σε μια προσπάθεια ο προπονητής να εκμεταλλευτεί τα φυσικά προτερήματά του και σκοπίμως, αποσιώπησε τα κραυγαλέα προβλήματα που έχει ο παίχτης με τη μπάλα στα πόδια. Σε δεύτερο επίπεδο, τοποθέτησε και μονιμοποίησε τον Κούτρη στο αριστερό άκρο της άμυνας. Ως γνώστης που ελληνικού πρωταθλήματος και των όρων που αυτό διεξάγεται, αντιλήφθηκε πως λίγες είναι οι ομάδες που θα βγάλουν επιθετικότητα με αντίπαλο τον Ολυμπιακό από τη γραμμή κι έτσι έβαλε έναν ακόμη δημιουργό από χαμηλά. Παρόμοια λογική είχε και η κίνηση να τοποθετηθεί ο Ταχτσίδης δίπλα στο Ρομαό, στη μεσαία γραμμή. Τα δεδομένα προβλήματα των κεντρικών αμυντικών στο χτίσιμο των επιθέσεων έκανε επιβεβλημένη μία τέτοια επιλογή. Ο Φορτούνης έλαβε το χρίσμα του επιτελάρχη εντός γηπέδου και για να καταφέρει να αναδείξει την ποιότητά του, πλαισιώθηκε από τους Ανσαριφάρντ και Μαρίν. Ο Ιρανός, είναι ο μοναδικός επιθετικός από το υπάρχον υλικό που μπορεί να σταθεί μόνος του στην κορυφή. Η αναμέτρηση στο Αγρίνιο είναι η κορωνίδα της αλληλεπίδρασης Καρίμ και Φορτούνη. Έχει την ευχέρεια να συνδυαστεί με τους συμπαίχτες του, να αξιοποιήσει το κάθετο τρέξιμο όσων έρχονται από τις πίσω γραμμές και να βγει στο πλάι ώστε να τραβήξει μαζί τον προσωπικό του αντίπαλο για να δημιουργηθεί ανισορροπία στην περιοχή. Ο Γερμανός, τέλος, έχει την ικανότητα, αν και στα γραφήματα παρουσιάζεται ψηλά κι αριστερά στο γήπεδο, να πηγαίνει κοντά στους συμπαίχτες του, να παίρνει τη μπάλα, να κάνει παράλληλα ή κάθετα μέτρα μαζί της και στη συνέχεια να τη δίνει στο τρέξιμο και σε θέση εκτέλεσης στον εκάστοτε ποδοσφαιριστή της ομάδας του.
Ο Τάκης Λεμονής κατάφερε σε συνθήκες απηνούς ανταγωνισμού να τακτοποιήσει τον Ολυμπιακό, να απορροφήσει τη γκρίνια, ίδιον του ερυθρόλευκου-υπέροχου-λαού και να παραμείνει πιστός στα λόγια του μακριά από κάθε μορφής ευήθειες.