Μετά από απαίτηση ενός αναγνώστη και με δεδομένο ότι έκλεισε την προηγούμενη Κυριακή ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του ευρωπα’ι’κού ποδοσφαίρου και κυρίως εκείνου της Μεγάλης Βρετανίας, θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε, με τα μάτια ενός ανθρώπου που έμαθε να τον “μισεί” από την απέναντι πλευρά, τι σηματοδότησε ο Steven Gerrard στα χρόνια που τον παρακολουθήσαμε στο Liverpool.
Aποχαιρετισμός στα όπλα,λοιπόν, λόγω, του μυθιστορήματος του Έρνεστ Χέμινγουεϊ από τα βιώματα που αποκόμοισε κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, δεν ήταν ένας ιδεολογικός πόλεμος, κατά τη διάρκειά του όμως «άλλαξε ο τρόπος που οι άνθρωποι έβλεπαν τον κόσμο» και μετά το τέλος του αυτοκρατορίες είχαν συντριβεί, μαζικά κινήματα είχαν αναδυθεί και οι ιδεολογίες χαρακτήριζαν με το στίγμα τους την παραγωγή, τις τέχνες και τις επικοινωνίες.Οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και συνεπώς οι ιμπεριαλιστικές πρακτικές των εθνικών και πολυεθνικών κρατών οδήγησαν τους λαούς στο πρωτοφανές σφαγείο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος όμως όχι μόνον δεν τις έλυσε, αλλά επιπροσθέτως δημιούργησε κι άλλες. Η Συνθήκη Ειρήνης στις Βερσαλλίες δεν τελείωσε τον πόλεμο, αλλά άνοιξε τον δρόμο για τον επόμενο, μετατρέποντας τον Μεσοπόλεμο σε μια μεσοβασιλεία προς τις τελικές λύσεις, ένα διαρκές πρελούδιο της επόμενης σφαγής. Ομως πλέον σε δύο επίπεδα: α) των ενδοκαπιταλιστικών-ενδοϊμπεριλιαστικών αντιθέσεων και β) της αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας. Διότι μέσα απ’ τα σπλάχνα του Μεγάλου Πολέμου είχε αναδυθεί με τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση η Σοβιετική Ενωση, το πρώτο εργατικό κράτος, ενώ ταυτοχρόνως ο σοσιαλισμός γινόταν στη δυτική και κεντρική Ευρώπη (και με επαναστάσεις και με μεταρρυθμίσεις) το αντίπαλον δέος στην καταστροφική καπιταλιστική ανάπτυξη.Ετσι οι καπιταλιστές από τη μια έβαλαν νερό στο κρασί τους αποδεχόμενοι πλήθος εργατικών και εργασιακών αιτημάτων κι απ’ την άλλη ετοίμαζαν την αντεπίθεσή τους. Διά του φασισμού…
Ας επανέλθουμε όμως στον Steven Gerrard, o οποίος αποτέλεσε τη σημαία σε εποχή που οι σημαίες μετατρέπονται σε όργανα μισαλλοδοξίας, εκείνος την κράτησε όρθια αν και δεν προστατεύθηκε από τον οργανισμό που λέγεται Liverpool, με αποτέλεσμα παίχτες χαμηλού επιπέδου ή εκκολαπτόμενοι ποδοσφαιριστές περιορισμένων ακόμη δυνατοτήτων, δεν κατάφεραν να παρουσιάσουν μία ανταγωνιστική ομάδα που θα κατάφερνε να προχωρήσει ταυτοχρόνως στο πρωτάθλημα, τα δύο εσωτερικά κύπελλα και στη μεγάλη διασυλλογική,ευρωπα’ι’κή διοργάνωση. Μολαταύτα, κατάφερε και έβαλε την υπογραφή του στη χρυσή βίβλο της ομάδας, βάζοντας γκολ και παίρνοντας τίτλους σε τελικούς Λιγκ Καπ, Κυπέλλου, κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και τελικού Τσάμπιονς Λιγκ.
Έτσι, τη φετινή χρονιά κατάφερε να διασυρθεί εντός αγωνιστικού χώρου με αποκορύφωμα το εξευτελιστικό 6-1 από τη Stoke city την τελευταία αγωνιστική της Premier League. Όμως, ας ξετυλίξουμε το κουβάρι της ιστόριάς και ας επιστρέψουμε πίσω στο μακρινό 1998.
Στις 29 Νοεμβρίου του 1998, ένα αμούστακο παιδί έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο για να πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του με την φανέλα της Liverpool. 16 χρόνια μετά το παιδί αυτό είναι πλέον ο εμβληματικός αρχηγός της ομάδας και η ζωντανή ιστορία της. O Gerrard έζησε και πρόσφερε ανεπανάληπτες στιγμές στους οπαδούς της ομάδας σε ολόκληρο τον κόσμο και θα μείνει στα βιβλία της ιστορίας της ομάδας με χρυσά γράμματα. O Stevie G κατέκτησε ένα Champions League, ένα κύπελλο uefa, ένα super cup ευρώπης, ένα community Shield, 3 League Cup και δύο κύπελλα Αγγλίας. Θα παρατηρήσατε ότι δεν κατέκτησε ένα πρωτάθλημα. Έφτασε κοντά αλλά δεν τα κατάφερε. Κομβική χρονιά ήταν το 2009 όταν έφτασε πολύ κοντά στην κατάκτησή του, με έμψυχο δυναμικό όπως οι Τόρες, Τσάμπι Αλόνσο, Ματσεράνο, Αρμπελόα, Λούκας και με τον Gerrard σε τρομακτική κατάσταση! Όμως ο μεγάλος Αlex Ferguson κατάφερε να κάνει ένα το απίστευτο 18-18, αν και είχε ταπεινωθεί στο θέατρο των όνειρων από τους κόκκινους με το σκληρό 1-4. Όμως το συγκεκριμένο καλοκαίρι τη θέση του Αλόνσο πήρε ο Ακουιλάνι και άρχισε ο κατήφορος,χωρίς τη Ζωή Λάσκαρη, με αποτέλεσμα την έβδομη θέση…
Αναφορικά με τις στιγμές που θα θυμόμαστε από τον αρχηγό είναι σίγουρα το τέρμα που σημείωσε απέναντι στον Ολυμπιακό το 2005,όταν είχε προειδοποιήσει και νωρίτερα αλλά το τέρμα που πέτυχε δεν είχε,κακώς, μετρήσει. Στη συνέχεια της χρονιάς ο τελικός της Πόλης και η επική ανατροπή από το 0-3 του ημιχρόνου. Επίσης, το 2009 που ουσιαστικά, αποφάσισε να το δώσει στη Chelsea αντί της United με το γύρισμα της μπάλας από το κέντρο του γηπέδου στο Reina ή μήπως στο Drogba; Βεβαίως, επειδή η ζωή κάνει κύκλους, πέρισυ αποφάσισε πάλι εκείνος να στερήσει από την ομάδα του το πρωτάθλημα στο πέσιμο του στο κέντρο του γηπέδου ενώ η ομάδα έστηνε την ανάπτυξή της στον αγωνιστικό χώρο, δίνοντας ένα τέρμα-δώρο στο Ba.
Στις μεγάλες και ένδοξες στιγμές του, συγκαταλέγεται η αποθέωση που γνώρισε στο Stamford Bridge, σε ένα γήπεδο που θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει αν αποδεχόταν την πρόταση των μπλε του Λονδίνου το 2005. Άκόμη, το συγκλονιστικό αποχαιρετιστήριο παιγνίδι του στο Anfield με την Crystal Palace και ο δεύτερος καλύτερος πανηγυρισμός τροπαίου που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Όλη η ένταση και το πάθος, σε λίγες στιγμές.
Όπως στο βιβλίο του Χεμινγουεϊ, με το οποίο καταπιαστήκαμε στην αρχή, περιγράφεται μια ιστορία αγάπης, βαθιά τραγική, παθιασμένη και ασυμβίβαστη, η συνύπαρξη Gerrard-Liverpool έδειξε πως ακόμη και σε εποχές ακραίας εμπορευματοποίησης του προ’ι’όντος που λέγεται ποδόσφαιρο, η πίστη στη φανέλα και το έμβλημα,έχουν ακόμη το χώρο τους…
Υ.γ. Ο πρώτος πανηγυρισμός που χαράχτηκε για πάντα στο μυαλό μας, προέρχεται από το 2012, πάλι στην Πόλη,την Πόλη όπου τα όνειρά μας απέκτησαν και πάλι νόημα. Βασίλης,Παναγιώτης,Γιώργος, στιγμή ανεκτίμητη. Εκφράσεις που συνοψίζουν όλα εκείνα τα συναισθήματα από τα δύσκολα χρόνια του Κορυδαλλού και έπειτα…
