Πρόκειται για ένα από τα πιο πολυδιασκευασμένα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής με χιλιάδες επανεκτελέσεις. Γράφτηκε το 1962 από το θρύλο της βραζιλιάνικης μουσικής, Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ και τον Βινίσιους ντε Μοράες. Λέγεται πως κάθονταν στην παραλία και είδαν ένα πανέμορφο κορίτσι να περνάει. Το κατέγραψαν στην αιωνιότητα με στίχους και μουσική. Το 1963 μπαίνουν στο στούντιο να το ηχογραφήσουν με τον άλλο θρύλο της μουσικής, Ζοάου Ζιλμπέρτο και το σαξοφωνίστα Σταν Γκετς. Υπήρξε ένα πρόβλημα. Ο πρώτος δεν ξέρει αγγλικά. Γνωρίζει, όμως, η γυναίκα του. Μπαίνει στο στούντιο για τις μεταφράσεις και τις εξηγήσεις. Τελικά, τραγουδάει και ανοίγει τον κύκλο της τζαζ και της μπόσα νόβα. Ήταν η Αστρούδ Ζιλμπέρτο η οποία αποχαιρέτησε τα εγκόσμια στις 5/6/2023.
Υπέγραψε στη Verve Records, σπουδαία τζαζ ετικέτα στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Έκανε σήμα κατατεθέν της το ήρεμο, απαλό και υπέροχα ερωτικό τραγούδισμα.
Το 1964, ο Κάρλος Λίρα έγραψε το ακόλουθο. Το 1965 το ερμήνευσε η Αστρούδ. Η λεπτομέρεια είναι ότι θυμίζει παρεξηγήσιμα το Smoke on the Water των Deep Purple. Ο Ρίτσι Μπλάκμορ υποστηρίζει ότι η έμπνευση ήρθε από την Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν!
Γεννήθηκε στις 29/3/1940 στη Μπαία της Βραζιλίας από Βραζιλιάνα μητέρα και Γερμανό πατέρα. Εκείνος δίδασκε ξένες γλώσσες. Η Αστρούδ μεγάλωσε γνωρίζοντας έξι γλώσσες. Ίσως, ήταν το διαβατήριό της για την καριέρα που ακολούθησε.
Τη δεκαετία του 2000 και συγκεκριμένα το 2005, οι Thievery Corporation παίρνουν τα δικαιώματα και διασκευάζουν κλασικές τζαζ επιτυχίες της ετικέτας Verve. Ανάμεσα στα υπόλοιπα και μουσική από φιλμς βασισμένα σε βιβλία του Τζον Λε Καρέ. Πίσω, στο 1967.
Σε συνέχεια των επανεκδόσεων, οι Σουηδοί Koope, οι οποίοι ειδικεύονται στην ηλεκτρονική τζαζ, πείραξαν τη φωνή της Αστρούδ.
Το 1996 κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία η συλλογή Red Hot + Rio. H φιλοδοξία ήταν να μαζευτούν χρήματα και να ενημερωθεί ο πληθυσμός του πλανήτη για τον HIV και μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση σχετικά με το AIDS. Η Ζιλμπέρτο πραγματοποιεί ένα υπέροχο ντουέτο. Φυσικά, με τον Τζορτζ Μάικλ.
Το 1959 ο Μαρσέλ Καμί σκηνοθετεί το Orfeu Negro. Πρόκειται για το μύθο του Ορφέα και της Ευριδίκης τοποθετημένο στο Καρναβάλι του Ρίο. Από το 1963 μέχρι σήμερα, το τραγούδι κατέχει ένα σπάνιο ρεκόρ. Στην παγκόσμια τράπεζα ήχων, το βρίσκουμε με τουλάχιστον τρεις, εντελώς διαφορετικές, εκδοχές στους στίχους του.
“Ναι καλά, ναι σιγά”. Κάπως έτσι εννοούν οι βραζιλιάνοι το “mas que nada”. Πιθανότατα η μεγαλύτερη επιτυχία του Σέρτζιο Μέντες μαζί με το τραγούδι που σκάρωσε για να το αφιερώσει στον φίλο του Ταζ Μαχάλ και όχι στο ινδικό μνημείο!