Ο Ζοσέ Μουρίνιο πρόσθεσε το όνομά, και την πενιχρή συνεισφορά του, στη λίστα με τους διαδόχους του Άλεξ Φέργκιουσον, το ποδόσφαιρο της Γιουνάιτεντ χαρακτηρίζεται επιεικώς ως απαράδεχτο και τουλάχιστον άλλων, περασμένων δεκαετιών και μέσω αυτού του σημειώματος θα προσπαθήσουμε να δείξουμε την καθοδική πορεία του Πορτογάλου με την παράλληλη πτώση του άλλοτε κραταιού συλλόγου.
Το τρένο χάθηκε ουσιαστικά και αμετάκλητα για τον πρώην προπονητή των Τσέλσι, Ρεάλ Μαδρίτης, Ίντερ και Πόρτο, τον περασμένο Ιανουάριο. Τότε, σε μια απονενοημένη κίνηση, αποκλειστικά και μόνο εντυπωσιασμού καθώς το πρωτάθλημα είχε χαθεί από την πυραυλοκίνητη Σίτι, προσπάθησε και τελικά κατάφερε να αρπάξει τον Αλέξις Σάντσες από την Άρσεναλ, καθιστώντας τον παράλληλα τον πιο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή στο νησί. Η συγκεκριμένη κίνηση είχε δύο αποτελέσματα. Ο Μουρίνιο απώλεσε την εμπιστοσύνη της διοίκησης, γεγονός που αποδείχθηκε την εαρινή περίοδο των μεταγραφών με την αλλόφρωνα εμμονή του για την απόκτηση κεντρικού αμυντικού, με τους Σμόλινγκ, Μπαϊγί, Τζόουνς, Ρόχο και Λίντελοφ στο ρόστερ και παράλληλα υπήρξε καταστροφική και για την καριέρα του Χιλιανού επιθετικού, διότι κατέληξε σε μια ομάδα που του ζητούσε να υπηρετήσει ένα ρόλο τον οποίο στην έως τότε ποδοσφαιρική του διαδρομή, δεν είχε βαδίσει. Επίσης, η Σίτι, ίσως έχασε και έναν ευρωπαϊκό τελικό με αυτό τον τρόπο.
Όμως, ας επιστρέψουμε στο Μουρίνιο. Ως θιασώτης του γνωμικού πως οφείλουμε να είμαστε πίσω από τη μπάλα ώστε να κινδυνεύουμε ελάχιστα, οι δουλειές του σε Τσέλσι και Γιουνάιτεντ δείχνουν ανακολουθία και σε αυτόν τον τομέα. Πέρυσι ήταν ο Ντε Χέα που περιέσωζε την κατάσταση. Το δεύτερο χρόνο της επιστροφής του στο Λονδίνο, απολύθηκε όταν η ομάδα ήρθε αντιμέτωπη ευθέως με τον υποβιβασμό. Εφέτος, τα 29 τέρματα είναι η πλήρης αποτύπωση της νοσηρής κατάστασης. Άμυνα σαν πλάνο μεν καθαρές ευκαιρίες και πλέον γκολ ο αντίπαλος δε. Σε όλα αυτά προσθέστε τη διστακτικότητα να παράξει επιθετικό ποδόσφαιρο η ομάδα, την εγωιστική και με περιορισμένο ορίζοντα απόκτηση του Μάτιτς και το βαρύ άξονα που δημιουργήθηκε με το Σέρβο και τους Πογκμπά, Λουκάκου. Επιπρόσθετα, στις δημιουργικές θέσεις επέμεινε σε παίχτες με περιορισμένες τεχνικές και ενίοτε τακτικές ικανότητες όπως ο Λίνγκαρντ, ενώ απέτυχε να βρει ρόλο στους Ράσφορντ και Μαρσιάλ ακολουθώντας ένα πλάνο για εκείνους παράξενο. Ουσιαστικά, τους εμφάνιζε και στη συνέχεια τους εξαφάνιζε με περιοδικότητα ενός μηνός.
Το Γιουρόπα Λιγκ την πρώτη του χρονιά, κάλυψε την έκτη θέση στο πρωτάθλημα και του έδωσε χρόνο. Την επόμενη κρύφτηκε πίσω από το υπερηχητικό πέρασμα της ομάδας του Πεπ και η δεύτερη θέση ήταν μάλλον κολακευτική αν υπολογίσει κανείς την προβληματική χρονιά των Άρσεναλ και Τσέλσι, την προσήλωση της Λίβερπουλ στο Τσάμπιονς Λιγκ από το Φεβρουάριο και το χρόνο προσαρμογής της Τότεναμ στη μετάβαση στο προσωρινό Γουέμπλεϊ. Ωστόσο, οι 19 βαθμοί απόστασης με τη συμπολίτισσα και κυρίως η σύγκριση μεταξύ των δύο ήταν δεδομένο πως κάποια στιγμή ήταν αναπόφευκτη. Υπενθυμίζουμε ότι υπέγραψαν το ίδιο καλοκαίρι και πως η πρώτη χρονιά του Πεπ δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη.
Για τις εσωτερικές τριβές με τους παίχτες πολλά ειπώθηκαν και περισσότερα γράφτηκαν. Το κατά πόσο ισχύουν δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε. Πάντως, είναι σίγουρο το γεγονός της μη εκμετάλλευσης του “καθαρόαιμου” Γάλλου, πρωταθλητή κόσμου τον Ιούλιο, Πογκμπά και των μέτρων που μπορεί να κάνει με τη μπάλα όσο και της δυνατότητας του να έρχεται με καλπασμό από τις πίσω γραμμές και να έχει ποιοτικά χτυπήματα στη μπάλα. Θέλει, βέβαια, δύο παίχτες πίσω του για ελέγχουν το χώρο αλλά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όλο και περισσότεροι προπονητή με διάθεση πρωτίστως ανάσχεσης κι έπειτα επίθεσης να επιλέγουν το 4-4-2, με κεντρικούς μέσους…
Οι διοικούντες το σύλλογο έχουν ένα εξάμηνο να αξιολογήσουν το υπάρχον υλικό και να αλλάξουν το ηθικό των παιχτών, να αποφασίσουν με ποιόν τεχνικό διευθυντή πρέπει να πορευτεί η ομάδα καθώς ο Μουρίνιο είχε συγκεντρώσει επάνω του αυτές τις αρμοδιότητες και μετά να επιλέξουν έναν προπονητή και όχι διαχειριστή προσωπικοτήτων ώστε να στήσει εκ βάθρων το οικοδόμημα του πιο ισχυρού οικονομικά συλλόγου στον πλανήτη. Μέχρι να λάβουν χώρα όλα αυτά, η Γιουνάιτεντ ομοιάζει με τους ήρωες του Μποστ.