Μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές απάτες στην μετά 00’ς ποδοσφαιρική εποχή ακούει στο όνομα Steven Gerrard. Εκ των προτέρων θέλω να δηλώσω ότι σε Ευρωπαϊκό επίπεδο είμαι υποστηρικτής της ομάδας του λιμανιού από το 2001. Ο δε πρώτος αγώνας που παρακολούθησα ήταν ο τελικός με την Ντεπορτίβο Αλαβές και φυσικά ο παίκτης ( όταν είναι διαλέξεις ομάδα, ο παίκτης είναι που θα σε κάνει να την αγαπήσεις) ακούει στο όνομα Michel Owen και όχι σε αυτό του Gerrard ! Μπορεί βέβαια εν συνεχεία ο Owen ( λόγω του συνηθισμένου φαινομένου στα αγγλικά γήπεδα , έχω ντρίπλα -δε έχω πόδια ) να μην κατόρθωσε να αποδώσει ούτε το 50% των όσων μπορούσε , επίσης μπορεί να φόρεσε και την φανέλα της United ( βλέπεται ο Αλέκος ως γνωστών του είχε τεράστια αδυναμία ) όμως δεν παύει να είναι ο άνθρωπος που με έκανε σε μια βραδιά Liverpool, οπότε σεβασμός! Αλλά το θέμα του θέμα του συγκεκριμένου άρθρου δεν είναι ο Μιχάλης αλλά ο Steven. Πάμε λοιπόν να δούμε γιατί δεν ήταν ποτέ ένας πραγματικός ηγέτης όπως παρουσιαζόταν όλα αυτά τα χρονιά.
1)Έπαιζε η ομάδα για αυτόν και όχι αυτός για την ομάδα. Ειδικά στον χώρο του κέντρο το ξύλο το ετρώγαν πάντα άλλοι ( Αλόνσο, Μασεράνο, Χάμαν κλπ), πέραν αυτού πάντα πλαισιώνοταν από την τεχνική τουλάχιστον ενός παίκτη οποίος κατά καιρούς ονομαζόταν Κίουελ, Λουις Γκαρσία , Μπεναγιούν. Με άλλα λόγια ο Steven είχε πάντα δίπλα στην γραμμή αυτό που κάθε παίκτης στη θέση θέλει να έχει. Από την μια τρεχαλατζίδες για να μπορεί να γεμίζει τις μπαταρίες του και τεχνιτάκους από την άλλη που θα μπορούν να δημιουργούν παιχνίδι έτσι ώστε να μπορεί ο ίδιος να γίνεται κρυφός επιθετικός, να πατάει στην περιοχή και να σκοράρει ( μάγκας δηλαδή). Αλήθεια θυμάται κανείς τίποτα σπουδαίο από τον Steven μετά την αποχώρηση των Μασεράνο και Αλόνσο ; Γιατί εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι.
2)Ανύπαρκτος με την εθνική Αγγλίας! Το μόνο που θυμάμαι από τον συγκεκριμένο παίκτη με την φανέλα των λιονταριών είναι το πέναλτυ που πιάνει ο Ρικάρντο, στην Γερμανία, κάτι ωραία γυρίσματα που έκανε στους Γάλλους το 2004 και τους έδινε κάτι τζάμπα πέναλτυ! Α, ναι και κάτι αποκλεισμούς από τους Κροάτες για του Euro 2008. Γιατί άραγε όμως όλα αυτά; Μήπως γιατί ο Λάμπαρτ δεν ήταν διατεθειμένος να τρέχει για να βάζει αυτός τα γκολ; Μήπως γιατί μια ολόκληρη εθνική ήταν αντικειμενικά αδύνατον να προσαρμοστεί στον τρόπο παιχνιδιού ενός και μόνο παίκτη;
3) Δεν είχε ποτέ του προσωπικότητα ! Πολλοί θα αναρωτηθούν πώς δεν είχε προσωπικότητα ο παίκτης που γύρισε τον τελικό του 2005;;;; (!!!!!!!!!) τον καλύτερο στην ιστορία του κυπέλλου πρωταθλητριών , ναι αυτός! Πρώτα απ΄όλα νομίζω ότι δεν πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα τόσο επιδερμικά και τι θέλω πω με αυτό. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή του συγκεκριμένου αγώνα. Αρχικά στο πρώτο ημίχρονο ο Κακά πέρναγε κάτι κάθετες στον Κρέσπο με τον Τζεραρντ και τους υπολοίπους βέβαια να είναι ανύπαρκτοι στον χώρο του κέντρου. Αλλά το ξεπεράσουμε αυτό και ας πάμε στο δεύτερο ημιχρόνο, ο Τζέραρντ αρχικά μειώνει και κάνει το 3-1, θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν απλώς το γκολ της τιμής. Επιπλέον, σκεφτείτε λίγο, ήταν τόσο λιγόψυχος που ενώ έχει μειώσει στην συνέχεια φοβάται να εκτελέσει ένα πέναλτυ το οποίο κέρδισε ο ίδιος! Αντίθετα, αν για κάτι θυμάμαι τον Άγγλο μέσο είναι κάτι αυτοασίστ ( αν είναι δόκιμος ο όρος ) το 14’ με την Τσέλσι, κάτι αυτογκόλ πάλι με τους μπλε σε κάτι τελικούς του 2005 στις καθυστερήσεις και αλλά πολλά τέτοια. Επιπροσθέτως , σε διαχρονικά μεγάλα παιχνίδια της ομάδας δεν έκανε σπουδαίους αγώνες όπως ας πούμε οι βεντέτες στους 4ις και στους 8 που για πολλά χρόνια παρακολουθούσαμε με την Τσέλσι ,ο τελικός των Αθηνών επίσης τον βρίσκει αγωνιστικά ανύπαρκτο, ενώ τέλος δεν είναι τυχαίο ότι τόσο το 8’-9’ όσο και το 13’-14’ όπου πηγαίναμε για πρωτάθλημα ο ίδιος δεν είναι το βαρόμετρο της ομάδας σε αυτή την πορεία.
Τελειώνοντας το άρθρο, αυτό που θέλω να τονίσω ότι σίγουρα ο Τζέραρντ ήταν ένας καλός παίκτης ( τρομερό σουτ, εξαιρετικά σωματικά προσόντα), έχοντας προσφέρει πολλά στην ιστορία του συλλόγου , σίγουρα όμως δεν ήταν ποτέ ένας πραγματικός ηγέτης, σίγουρα επίσης δεν είναι ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία των κόκκινων. Φυσικά, η όλη προσπάθεια που κάνει η ομάδα να ξεπεράσει το ολοκαύτωμα που της επέβαλε η Θάτσερ μετά τα γεγονότα του 85’ έχει ανάγκη από άτυπους σωτήρες. Αυτοί όμως δεν θα είναι προσωπικότητες σαν τον Στίβεν. Τώρα το ποιοί θα είναι δεν το γνωρίζουμε ακόμα , αλλά ίσως να το μάθουμε και φέτος και ίσως να μην είναι και ποδοσφαιριστής, διότι καλό είναι να θυμόμαστε ότι την ιστορία την United την άλλαξε κάποτε ένας SIR Alex…