Σε μια άκρως απολαυστική συνέντευξη η συγγραφέας / δημοσιογράφος Δανάη Δραγωνέα μιλάει στο “Out of the Box” και την Νίκη Συρίγου για το πρώτο της βιβλίο “Το νησί της βροχής – ένα μυστικό ημερολόγιο” που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Λιβάνη.
Μεταξύ άλλων, μιλάει για το φεμινιστικό μήνυμα του βιβλίου, για το εφηβικό μυθιστόρημα στης Ελλάδα, αποκαλύπτει την αγαπημένη της συγγραφέα ενώ μιλά και για την συνέχεια του βιβλίου που ετοιμάζει!
Το φεμινιστικό πνεύμα του βιβλίου σας είναι πολύ έντονο. Ήταν αυτό η αφορμή, για να γράψετε;
“Η αφορμή είναι πάντα η ιστορία. Δεν υπήρχε, δηλαδή, κάποιος άλλος σκοπός, πέρα απ’ την ίδια την ιστορία και την ανάγκη να την διηγηθώ. Η αλήθεια είναι, όμως, πως οι ανισότητες, που καλά κρατούν σε κάθε πεδίο της δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας, είναι κάτι που μ’ απασχολεί έντονα και σ’ ένα βαθμό ήταν λογικό ο προβληματισμός αυτός να εκφραστεί και μέσα στο βιβλίο. Ακόμα, θεωρώ πολύ σημαντικό το ν’ ανασύρουμε ιστορίες ανθρώπων που με κάποιο τρόπο στάθηκαν με θάρρος απέναντι στα στερεότυπα της εποχής τους. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το ημερολόγιο της Αριάνα που έρχεται απ’ τον 19ο αιώνα και φέρνει στο φως θραύσματα απ’ την ιστορία των γυναικών στην Ελλάδα της Μπελ Επόκ.”.
Γιατί επιλέξατε να γράψετε εφηβικό μυθιστόρημα κι όχι ένα μυθιστόρημα ενηλίκων;
“Χωρίς να πιστεύω απόλυτα στον διαχωρισμό, μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα βιβλία που διάβασα σ’ εκείνες της ηλικίες υπήρξαν πολύ σημαντικά για εμένα και μερικά απ’ αυτά, στραπατσαρισμένα και γεμάτα λεκέδες, με συντροφεύουν ακόμα και σήμερα. Η βιβλιοθήκη στο παλιό μου δωμάτιο στην Κέρκυρα είναι ακριβώς όπως την άφησα και κάθε ράφι κρύβει μια σειρά από κόσμους που ακόμα μού αρέσει να επισκέπτομαι κάθε φορά που επιστρέφω. Σχεδόν, αναμενόμενο, λοιπόν!”.
Πιστεύετε ότι έχουμε background εφηβικών βιβλίων στην Ελλάδα; Γράφονται ποιοτικά βιβλία που μπορούν ν’ αφυπνίσουν ή να εμπνεύσουν τους νέους;
“Στην Ελλάδα ακόμα δεν υπάρχει τόσο μεγάλη παραγωγή στην συγκεκριμένη κατηγορία. Είμαι, όμως, αισιόδοξη, γιατί, όλο και πιο συχνά, ανακαλύπτω εφηβικά βιβλία που έχουν πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα να πουν. Έχουν υπάρξει εξαιρετικοί συγγραφείς παιδικών/εφηβικών βιβλίων στην Ελλάδα, η αγαπημένη μου Άλκη Ζέη είναι ακόμα τόσο σύγχρονη, ωστόσο είναι σημαντικό οι εκδοτικοί οίκοι να πιστέψουν σε καινούργια ονόματα, ώστε να μπορέσει η νέα γενιά συγγραφέων να βρει το χώρο, ώστε να εκφραστεί και να “μεγαλώσει”.
Διάβασα πως θα υπάρξει συνέχεια στην ιστορία του μυστικού ημερολογίου. Αυτό το είχατε προμελετήσει ή προέκυψε στην διάρκεια της συγγραφής;
“Προσπαθώ όσο γίνεται να μην έχω όλες τις απαντήσεις απ’ την αρχή. Έτσι, αφήνω, συχνά, τους ήρωες να με οδηγούν. Στο “Νησί της Βροχής”, η πρωταγωνίστρια μας, η 12χρονη Ίζι, αλλάζει αρκετά συχνά γνώμη για τα πράγματα, οπότε μέχρι την τελευταία σελίδα δεν ήμουν σίγουρη σχετικά με το τι θ’ αποφασίσει. Ευτυχώς, τελευταία στιγμή, πήρε μια απόφαση που μού επιτρέπει να συνεχίσω την ιστορία.”.
Πως προέκυψε η εικονογράφηση που συνόδευσε το βιβλίο; Πόσο πιστεύετε ότι η εικόνα συμπληρώνει ή μπορεί να συμπληρώσει τα λόγια, τις σκέψεις, το σκεπτικό του συγγραφέα;
“Η συνεργασία με τον πολύ ταλαντούχο Δημήτρη Μαρίνη υπήρξε ένα απ’ τα πιο αγαπημένα στάδια της δημιουργικής διαδικασίας. Μετά από πολλές συζητήσεις, ο Δημήτρης κατέληξε σε μια σειρά από μουτζούρες (doodles) που θα μπορούσε να έχει ζωγραφίσει η Ίζι, όταν έγραφε το ημερολόγιό της. Περνώντας απ’ το ένα σχέδιο στ’ άλλο, βλέπουμε πώς εξελίσσεται ο χαρακτήρας, η διάθεσή της και πώς φτάνουμε απ’ αστραπές και καταιγίδες σ’ ένα ζευγάρι χρωματιστά γυαλιά και μερικές περίεργες σαύρες.”.
Για την συγγραφή του βιβλίου πραγματοποιήσατε έρευνα. Αυτή η διαδικασία, θεωρείτε, περιορίζει ή δυσκολεύει κάπως τον συγγραφέα, δεδομένου ότι πρέπει να είναι ακριβής;
“Υποτίθεται ότι διαβάζουμε το ημερολόγιο της Ίζι, ενός 12χρονου κοριτσιού που αναγκάζεται να κάνει έρευνα, για να μάθει περισσότερα πράγματα για την εποχή που ζει η Αριάνα, την περίφημη Μπελ Επόκ. Κι αυτό, μάλιστα, σε μια παμπάλαια βιβλιοθήκη, γεμάτη πολλά και πολύ σοβαρά βιβλία. Εγώ βρήκα τηn διαδικασία απολαυστική, η Ίζι δυσανασχέτησε, κάπως, και έτσι, όπως δυσκολευόταν και με τα ελληνικά, καθώς είναι μισή Aγγλίδα, μπορεί να τ;hς ξέφυγαν και μερικά λαθάκια…”
Διαβάζοντας το βιβλίο αισθάνθηκα ότι ακροβατούσα ανάμεσα σ’ εφηβικό βιβλίο και παραμύθι. Παράλληλα, νομίζω ότι δόθηκαν οι σωστές αναλογίες. Αυτό ήταν κάτι που, όντως, ισχύει; Δηλαδή, θέλατε να δώσετε και μια έντονη παραμυθένια παρουσία;
“Χαίρομαι πολύ! Η σχέση μου με τον ρεαλισμό είναι, στην καλύτερη περίπτωση, συγκυριακή (γέλια). Όταν γράφω, προτιμώ να δημιουργώ κόσμους που είναι σαν τον δικό μας… Αλλά όχι ακριβώς. Αφήνω πάντα λίγο χώρο στηn μαγεία. Με τόση απαισιοδοξία που μοιάζει να κυριαρχεί γύρω μας πιστεύω ότι είναι σημαντικό, κάποιες φορές, η λογοτεχνία να προσφέρει αισιόδοξες εκδοχές της πραγματικότητας.”.