Τι συμβαίνει, όταν η μητρότητα δεν είναι μια ονειρεμένη εμπειρία;
Πώς νιώθει μια μητέρα απέναντι στον γιο της τον δολοφόνο;
Ποιες είναι οι ευθύνες της;
Εγκληματίας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Η Ίβα ποτέ δεν ήθελε πραγματικά να γίνει μητέρα. Σίγουρα, δεν ήθελε να γίνει η μητέρα ενός ψυχρού αγοριού που δολοφόνησε εφτά συμμαθητές του, έναν υπάλληλο της σχολικής καντίνας και μια δημοφιλή καθηγήτριά του λίγες μέρες πριν κλείσει τα δεκάξι.
Δύο χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα, ήρθε η ώρα η Ίβα ν’ αναλύσει με ειλικρίνεια τον γάμο, την καριέρα της, την οικογένειά της, την σχέση της με τα παιδιά της, το φονικό ξέσπασμα του Κέβιν σε μια σειρά από αφοπλιστικά εξομολογητικές επιστολές που απευθύνονται στον χαμένο σύζυγό της, τον Φράνκλιν.
Αφυπνιστικό και προκλητικό, το μυθιστόρημα αυτό αγαπήθηκε από εκατομμύρια αναγνώστες σ’ ολόκληρο τον κόσμο και προκάλεσε θύελλα συζητήσεων.
Αν πιάσει κανείς το δικό μου αντίτυπο στα χέρια του, θα βρει μέσα στις σελίδες του υπογραμμισμένες αράδες και σημειώσεις. Πολλές σημειώσεις.
Κάποιες απ’ αυτές θέλησα να τις μοιραστώ μαζί σας σ’ αυτό το κείμενο.
Τ’ άρθρο αυτό δεν το θεωρώ παρουσίαση ή κριτική. Το βιβλίο είναι παλιό -σχετικά-, είναι διαχρονικό, είναι ο ορισμός της “τροφής για σκέψη”.
Το διάβασα στην διάρκεια της καραντίνας κι αναρωτιόμουν γιατί το είχα, άραγε, επί μήνες στ’ αδιάβαστα της βιβλιοθήκης; Με κέρδισε απευθείας. Πολύ περισσότερο με προβλημάτισε.
Μερικούς απ’ τους προβληματισμούς αυτούς θέλησα να εκφράσω εδώ.
Λίγη τροφή για σκέψη, λοιπόν…
Λέμε συνέχεια για το αν είναι έτοιμοι οι άνθρωποι, ώστε να γίνουν γονείς και να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο. Το παιδί, ωστόσο, το ρωτάει κανείς; Το ρωτάει, αν θέλει να γεννηθεί; Το ρωτάει, αν θέλει να έχει αυτούς τους γονείς;
Αν πραγματικά μια γυναίκα θέλει ένα παιδί, δεν ψάχνει για δικαιολογίες. Ούτε για να το φέρει στην ζωή, ούτε για να μην το κάνει. Τα έχει βρει με τον εαυτό της κι έχει επιχειρήματα.
Αναφορικά με την αυτοδιάθεση του σώματος της. Μια γυναίκα κάνει το παιδί γιατί το θέλει ή διότι το επιβάλλει η εκάστοτε κοινωνία και τα “πρότυπα”;
Η γυναίκα δεν αποτελεί μηχανή αναπαραγωγής. Τυπικά, έχει το μέσο ώστε ν’ αναπαράξει και να διαιωνίσει, ΑΛΛΑ το σώμα της καθεμιά κρίνει πώς θα το διαχειριστεί. Όταν, όμως, παίρνει την απόφαση να κυοφορήσει, να κάνει αυτό το βήμα το επόμενο και το τόσο μεγάλο και σοβαρό, πώς τολμά να παραπονιέται για το καθετί. Πως τολμά να τα ρίχνει όλα στους άλλους και, κυρίως, στο παιδί. Όταν αποφασίζει να γίνει μητέρα, ξέρει, εκ των προτέρων κι αναπόφευκτα, ότι κάποια “θέλω” της παγώνουν, χωρίς, ωστόσο, αυτό να σημαίνει ότι ακυρώνεται η γυναικεία – ανθρώπινη υπόστασή της και οι ανάγκες της. Οφείλει, όμως, απ’ την στιγμή που αποφασίζει να γίνει μητέρα, να ισορροπεί τις καταστάσεις τόσο για εκείνη όσο και για το παιδί. Κανείς δεν είπε ότι το να είσαι μητέρα είναι εύκολο. Και, αν το είπε, δεν ξέρει τι τού γίνεται.
Είναι το παιδί ιδιοκτησία των γονέων;