Ένα δέντρο που μιλάει την γλώσσα των παιδιών ανθίζει στην Αττική, μαθαίνει απ’ αυτά αλλά κι εκείνο με την σειρά του τούς διηγείται ιστορίες απ’ τα παλιά.
Και, έτσι, τα χρόνια περνούν…
Τι γίνεται, όμως, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και το ξεχνούν,
τι γίνεται, όταν εκείνο δεν ακούει, πια, τις φωνές τους;
Θα μαραθεί ή θα καταφέρει ν’ ανθίσει ξανά και πώς;
Αν και είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω απ’ την κα Ελένη Φωτάκη και, μάλιστα, κι αυτό εικονογραφημένο απ’ τη Βιβή Μαρκάτος, επρόκειτο για το πρώτο της πνευματικό παιδί (μετά απ’ τον σοκολατένιο πλανήτη σε κίνδυνο).
Γενικά, η κα. Φωτάκη ασχολείται γενικότερα με τα περιβαλλοντικά ζητήματα και τα ζητήματα που αφορούν τον πλανήτη!
“Το δένδρο που μιλούσε” είναι ένα παραμύθι όπου αποκτώντας ανθρώπινες ιδιότητες και μιλώντας μονάχα στα παιδιά το δένδρο τούς λέει ιστορίες, μαθαίνει απ’ αυτά και, γενικά, αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους.
Μέσα απ’ το παραμύθι αυτό, η συγγραφέας μιλάει στα παιδιά – αναγνώστες για τον κύκλο της ζωής παραθέτοντας το παράδειγμα της πεταλούδας, η οποία γίνεται πολύχρωμη και πανέμορφη μετά από μια συγκεκριμένη φυσική διαδικασία (από κάμπια περνάει στην μετάβαση της χρυσαλίδας κι, έπειτα, απ’ αυτήν στης πεταλούδας) και για την φυσική εξέλιξη των ζωντανών οργανισμών.
Παράλληλα, το παραμύθι κάνει λόγο και για τις τέσσερις εποχές του χρόνου, οι οποίες συνοδεύονται, προφανώς, απ’ την σχετική εικονογράφηση. Ομολογουμένως, και λόγω των γενικότερων περιβαλλοντικών φαινομένων που βιώνουμε, (και) οι εποχές έχουν διαταραχθεί χάνοντας την αλληλουχία τους, γεγονός που θα έπρεπε να μάς “ταρακουνήσει”. Έτσι, τα παιδιά μέσω του βιβλίου αυτού αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα ποιες είναι οι διαβαθμίσεις στην διάρκεια του χρόνου και τι αντιπροσωπεύει κάθε μια απ’ αυτές τις εποχές.
“Το δένδρο που μιλούσε”, ωστόσο, “πηγαίνει” ένα βήμα παραπέρα και μέσα απ’ την ευαισθησία του γέρικου δένδρου, πια, μάς δείχνει ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν μαζί με τα φυτά, συνδέονται μ’ αυτά, όπως, για παράδειγμα, με τα δένδρα της γειτονιάς τους ή του σπιτιού τους, γεγονός που τα καθιστά “σήμα κατατεθέν” με το παρελθόν (τους) και νοσταλγούν εποχές αλλοτινές. Εν προκειμένω, τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, έχουν φύγει, έχουν ανοίξει τα φτερά τους και το δένδρο εκεί, μοναδική σταθερά, παραμένει και περιμένει…
Ώσπου, ξαφνικά, ο Δήμος αποφασίζει να το ξεριζώσει…
Και, τότε, κάτι αλλόκοτο συμβαίνει. Τι είναι αυτό; Θ’ ανακάμψει το δένδρο; Θα το ξεριζώσουν, τελικά;
Δες έχεις παρά να πάρεις το δικό σου αντίτυπο απ’ τις εκδόσεις Φυλάτος και ν’ ανακαλύψεις πως οι παιδικές φωνές και η ζωή τους δίνει πνοή και στο δένδρο!
One thought on ““Το δέντρο που μιλούσε” από Ελένη Φωτάκη και εκδόσεις Φυλάτος”