Οι περισσότεροι από εμάς νιώθουμε την ανάγκη να έχουμε μια σταθερή σχέση, να μοιραζόμαστε αναμνήσεις, χρόνο και στιγμές. Επενδύουμε, δίνουμε κομμάτι της ψυχής μας, προσφέρουμε αμέριστα κι ευελπιστούμε να βρούμε ανταπόκριση και πρόσφορο έδαφος για την αγάπη που μεταξύ μας γεννιέται.
Τι γίνεται, όμως, αν δεν είναι αμοιβαία τα αισθήματα; Αν εμείς δίνουμε και δεν λαμβάνουμε; Πόσο μπορεί να τροφοδοτηθεί μια σχέση μονομερώς; Πόσες αντοχές έχουμε, για ν’ ανταπεξέλθουμε στις άνισες αυτές συνθήκες;
Δεν είναι λίγες οι φορές που εθελοτυφλούμε, που δίνουμε προτεραιότητα στους άλλους κι αφήνουμε τον εαυτό μας και τις ανάγκες του να έπονται. Δίνουμε όλα μας τα ψυχικά αποθέματα, στραγγίζουμε ψυχικά, δίνουμε όλα τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα μας και, ως αντάλλαγμα, παίρνουμε ψίχουλα ή ακόμα και τίποτα.
Θα μού πείτε, δίνουμε, για να λάβουμε; Όχι, σε καμία περίπτωση. Όμως, δεν μπορεί μια σχέση να χαρακτηριστεί μακροχρόνια και να ευημερεί, όταν δεν την ενισχύουν και οι δύο.
Κάποια στιγμή η μονόπλευρη προσέγγιση κουράζει και σ’ αφήνει μετέωρο, θλιμμένο κι απογοητευμένο, βορά σ’ αναπάντητα “γιατί” που συνεχώς πληθαίνουν. Ρίχνουμε το φταίξιμο στον εαυτό μας, θεωρώντας ότι κάτι δεν κάναμε σωστά κι απομακρυνθήκαμε ή ακόμα ότι θα έπρεπε να δώσουμε περισσότερα και δεν το πράξαμε.
Πάντα πρώτα κατηγορούμε τον εαυτό μας, τις πράξεις μας και σηκώνουμε στις πλάτες μας έναν ασήκωτο σταυρό. Δεν είναι έτσι. Σε μια σχέση μερίδιο ευθυνών έχουν και οι δύο. Ποτέ το λάθος δε βαραίνει μόνο τον έναν και ποτέ δε θα έπρεπε να κατηγορείται μονάχα ένας.
Αν μια σχέση αξίζει, παρά τις φουρτούνες, μπορεί να ταξιδέψει μακριά, σ’ απάνεμα λιμάνια με ούριο άνεμο. Θα περάσει τρικυμίες και μπόρες, αλλά η θέληση, η επιμονή και η υπομονή θα καταφέρουν ν’ αλλάξουν ρότα στο καράβι μας. Αν πάλι η κατάσταση συνεχώς χωλαίνει, κοινή συναίνεση και χωρίς εντάσεις και φωνές, μπορεί ο καθένας να τραβήξει τον δρόμο του, αφού αναλάβει το μερίδιο ευθυνών που τού αναλογεί.
Δεν είμαστε δουλικοί στις σχέσεις, δεν φυτοζωούμε, δεν μένουμε, όταν δεν περνάμε καλά ή νιώθουμε να χάνουμε κομμάτια του χαρακτήρα μας. Αναζητούμε ανθρώπους να μάς αγαπούν, να μάς νοιάζονται, να μάς θαυμάζουν και να μάς δίνουν, όπως ανάλογα πράττουμε κι εμείς.
Συμπέρασμα;
Μην επωμιζόσαστε ένα δυσανάλογο βάρος ευθυνών που δε σάς ανήκει.
Θέστε όρια πρώτα απ’ όλα στον εαυτό σας και μετά στους άλλους.
Αγαπήστε το εγώ σας, φροντίστε το και προστατέψτε το απ’ τις κακοτοπιές.
Δεν μάς αγαπάει κανείς περισσότερο απ’ ό,τι εμείς και θυμηθείτε, αν δεν μάς αγαπάμε εμείς πρώτα, δεν μπορεί να μάς αγαπήσει κανένας άλλος.
Κάντε ένα αποφασιστικό βήμα και προχωρήστε μπροστά, αφήνοντας κατά μέρους μια σχέση που δεν σάς ταιριάζει!
Μην απελπίζεστε, κάπου εκεί έξω ένας άνθρωπος, ο δικός μας άνθρωπος υπάρχει. Είναι στο χέρι μας να θέλουμε και να πασχίζουμε, για να τον βρούμε!
Κατερίνα Σιδέρη