Είναι αρκετές φορές που έχω αισθανθεί ότι έχω παράπονα από δικούς μου ανθρώπους, ότι είναι τόσα πολλά που θέλω να τους πω αλλά ταυτόχρονα τόσα λίγα που μπορούν να ακούσουν και να καταλάβουν. Αυτό γιατί παρόλο που γνωρίζω ότι με αγαπούν δεν είναι σε θέση να κατανοούν και να συναισθάνονται αυτά που τους λέω. Ίσως γιατί δεν έχουν το ψυχικό σθένος, ίσως γιατί έχουν άλλα προβλήματα που τους απασχολούν. Από την άλλη μπορεί να μην έχουν μάθει να ακούν τα παράπονα μου αλλά μόνο να ακούω τα δικά τους. Και όταν έρθει η στιγμή που ακροατές χρειάζεται να γίνουν, το κεφάλι τους γυρνούν και τα αυτιά κλείνουν.
Και είναι εκείνη η στιγμή που αισθάνομαι μια απέραντη μοναξιά γιατί μόνο όταν εισακούομαι αισθάνομαι ότι δεν είμαι μόνη. Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είναι πλέον τόσο απορροφημένοι στον εαυτό τους που δεν διαθέτουν χρόνο για να ακούσουν ένα άλλο άνθρωπο εκτός και εάν αυτό αφορά σε ένα βαθμό τις δικές τους σκέψεις και τη δική τους συμπεριφορά. Και τη σκέψη μου αυτή ακολουθούν άλλες σκέψεις. Μια από αυτές που πετάγεται στο μυαλό μου είναι πόσοι από τους ανθρώπους που θεωρούμε ότι μας περιβάλλουν και μας αγαπούν είναι πράγματι εκεί για εμάς επειδή μας αγαπούν για αυτό που είμαστε ή επειδή προσφέρουμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα όπως τον χρόνο μας, τη καλή μας διάθεση, την χαρά μας ή ακόμη και υλικά αγαθά; Αν κάποια στιγμή όλα αυτά σταματήσουν να υπάρχουν θα συνεχίζουν να μας αγαπούν το ίδιο ή θα αλλάξει η συμπεριφορά τους απέναντι μας;
Γνωρίζω πως αυτό το κείμενο είναι αρκετά μελαγχολικό αλλά η ζωή μας πέρα από τη χαρά πρέπει να περιέχει και λίγο προβληματισμό, διαφορετικά στάσιμοι θα πορευόμαστε στη ζωή.