Στο πρώτο ελληνικό έπος, την Ιλιάδα, κυρίαρχη θεά αναδεικνύεται η Έρις. Δεν είναι απλή φιλονικία, αντιγνωμία, αντιπαλότητα αλλά είναι η κακάσχημη κόρη της νύχτας που έχει παιδιά της τον πόνο, το λιμό, τη μάχη, το φόνο, τα ψεύδη, τη δυσνομία και τη συμφορά.
Ο παρασιτικός καπιταλισμός, η αναγκαιότητα δηλαδή για πέρασμα στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, είναι εκείνο που τον κρατάει στη ζωή διότι εξάντλησε την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων του και διαφορετικά, θα έπρεπε να γίνει το πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Το ποσοστό κέρδους καθορίζεται από τους καπιταλιστές οι οποίοι κάθε φορά, με αφορμή τις διάφορες κρίσεις, κατεβάζουν την τιμή της εργασιακής δύναμης κάτω από την εκάστοτε αξία της (δηλαδή, την κατανάλωση επιβίωσης).
Η παραγωγή απαιτεί επαρκές ενδιαφέρον από την πλευρά του καπιταλιστή (δημιουργικός χαρακτήρας) αλλά και από τον εργαζόμενο (για να ζήσει). Η ανταλλαγή και η διανομή είναι ο τρόπος οικειοποίησης. Σε προηγούμενους τρόπους παραγωγής υπήρχε εξουσία, άμεση, πάνω στους ανθρώπους. H δημιουργική εργασία είναι εργασία που ολοκληρώνεται πριν τη μαζική παραγωγή. Το μεταβλητό κεφάλαιο είναι εκείνο που κινείται. Μέσω της ροής παράγει αξία.
Το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο έχει να κάνει με το αν είναι θετικές ή αρνητικές οι μεταφορές υπεραξίας, άρα, πλούτου, μεταξύ μιας χώρας και όλων των υπολοίπων. Επομένως, ιμπεριαλιστική είναι μια χώρα που έχει συστηματικά θετικές μεταφορές υπεραξίας και έτσι αναπαράγεται προνομιακά το εθνικό της κεφάλαιο εις βάρος των ανταγωνιστών της. Τα διακρατικά τους όργανα, με τις έδρες των πολυεθνικών, έχουν μεγάλη συγκεντροποίηση της παραγωγής σε πλανητική κλίμακα. Εκεί, επικρατούν ελαστικοποιημένες σχέσεις εργασίες για τη μέγιστη απόσπαση υπεραξίας, πρόσβαση σε πρώτες ύλες και στις αγορές για χαμηλό δανεισμό.
Η δημιουργική εργασία αποτελεί καθολική ιδιότητα της ανάπτυξης του ανθρώπινου γένους.
Εν συνεχεία, έχουμε την απόσπαση υπεραξίας από την παγκόσμια εργατική τάξη. Ο σύγχρονος οπορτουνισμός αποσιωπά αυτή την άντληση υπεραξίας από την εργατική αριστοκρατία. Οι σόσιαλ-Σοβινιστές προσπαθούν να καθαρίσουν τους ντόπιους ιμπεριαλιστές των χωρών τους.
Στα σχηματιζόμενα καρτέλ (ομοειδή προϊόντα) έχουμε εταιρική σύμπραξη τραπεζών με την προσπάθεια να αμβλυνθεί ο ανταγωνισμός στις πρώτες ύλες, την ενέργεια και τη διακίνηση, με σκοπό την άντληση μονοπωλιακών υπερκερδών. Τα τραστ (εμπλοκή και τραπεζικού κεφαλαίου) είναι συγχωνεύσεις επιχειρήσεων για υπαγωγή και κατανομή θέσεων και ρόλων. Είναι μορφή συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Γίνεται κλιμάκωση της μονοπωλιοποίησης της οικονομικής δραστηριότητας.
Τα χρεόγραφα είναι τίτλοι ιδιοκτησίας και πιστωτικές υποχρεώσεις. Είναι πλασματικό κεφάλαιο. Τα ομόλογα, τα συμβόλαια, τα έντοκα γραμμάτια, τα προθεσμιακά, τα δικαιώματα προαίρεσης. Πλέον οι εμφάσεις των τραπεζών αφορούν την επενδυτική δραστηριότητα. Βασικό τους ρόλος είναι ο προσεταιρισμός του αρπακτικού κεφαλαίου, αναζητώντας τις ρωγμές αποδοτικότερης ροής κερδοφορίας, εικονικού ή πραγματικού. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι ο μηχανισμός ο οποίος στη βάση της ανισομέρειας αντλεί μονοπωλιακά κέρδη εις βάρος και των χωρών με μεσαίο επίπεδο ανάπτυξης.
Αντιθέτως, το τραπεζικό κεφάλαιο στην Κεντρική Τράπεζα της Κίνας είναι το εφαλτήριο για τις επενδύσεις στο εξωτερικό. Δεν μπορούμε να την κρίνουμε με βάση τον κύκλο εργασιών των υπολοίπων τραπεζών. Εκεί, οι τράπεζες λειτουργούν ως συνδικάτα των εργαζομένων και ένας εκπρόσωπος του Κόμματος οφείλει να είναι στο διοικητικό συμβούλιο καθεμιάς. Ταυτόχρονα, επενδύουν σε υποδομές, στον ιατροφαρμακευτικό τομέα, στην εκπαίδευση.
Εξαγωγή κεφαλαίου: Κλιμάκωση και ανάγκη κεφαλαιακής συσσώρευσης. Αποτελεί μορφή εξάρτησης. Μπορεί να είναι ξένες επενδύσεις. Ή επενδύσεις χαρτοφυλακίου ή επενδύσεις με πολλαπλά διαμεσολαβημένες μορφές αρπακτικών για την αναζήτηση παραμικρού κέρδους.
Εξαρτημένη ανάπτυξη είναι όταν οι επενδύσεις γίνονται, από το μονοπωλιακό κεφάλαιο, σε υποδομές, για τη διαιώνιση της υπανάπτυξης μιας τρίτης χώρας. Στο στάδιο του ιμπεριαλισμού η ανισομέρεια μεταξύ των κρίκων των ιμπεριαλιστικών χωρών επιτείνεται και η τάση βαίνει αύξουσα. Υπάρχει εκλεκτική υπερεκμετάλλευση, αποικιακές χώρες όπως παραπάνω αναφέρθηκε, και άντληση μονοπωλιακών υπερκερδών.
Οποιαδήποτε αναγωγή της πολιτικής οικονομίας σε προτιμήσεις είναι απολογητική του ιμπεριαλισμού. Εκεί, ο Λένιν απαντά στον Κάουτσκι για τα στάδια του υπερ-ιμπεριαλισμού στο πλαίσιο των υποκειμενικών επιθυμιών των αστικών χωρών. Έχουμε όξυνση των αντιφάσεων- αντιθέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστών. Εδώ, εμπλέκονται οι κυρίαρχες τάσεις του ιμπεριαλισμού για το μοίρασμα του κόσμου μεταξύ αυτών σε ζώνες επιρροής και υπεράντλησης πόρων και υπεραξίας.
Ο οπορτουνισμός-νομοτελές φαινόμενο- είναι χειραγώγηση, η υποταγή του εργατικού κινήματος στα συμφέροντα της αστικής τάξης και οδηγεί στην άρνηση, την υπονόμευση της ταξικής πάλης, απόρριψη της πορείας για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Δηλαδή, στην αδυναμία συγκρότησης επαναστατικού υποκειμένου από την εργατική τάξη. Του ενεργητικού πόλου της αλληλεπίδρασης. Ο στόχος του επαναστατικού υποκειμένου είναι η απόκτηση της στρατηγικής πρωτοβουλίας των κινήσεων. Αυτό προσπαθεί να ακυρώσει η χρηματιστική ολιγαρχία.