Ο Δημιουργός μού έδειξε ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι -ότι οι ζωές μας είναι συνυφασμένες μεταξύ τους. Με μια πιο βαθιά κι αληθινή έννοια, είμαστε όλοι μέλη της ίδιας οικογένειας.
Κάποιοι θα διαφωνούσαν μ’ αυτό, γιατί, επιφανειακά, φαινόμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας. Όμως, μοιάζουμε περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε. Διότι όλες οι καρδιές, ανεξαρτήτως καταγωγής, πρέπει να βαδίζουν στον ίδιο δρόμο, τον δρόμο της ζωής.
Οι ζωές μας είναι το πέρασμά μας μέσα απ’ την ερημιά.
Στο δικό μου πέρασμα, έχω νιώσει τον πόνο του να επιλέγεις τον πόλεμο αντί της ειρήνης, όπως κι εσείς. Διότι ζείτε σε μια εποχή μεγάλων και τρομερών πολέμων. Πολέμων μεταξύ εθνών, θρησκειών και πολιτισμών. Πολέμων μεταξύ γειτόνων, φίλων και μελών της ίδιας οικογένειας. Πολέμων ακόμα κι ενάντια στον ίδιο σας τον εαυτό.
Ο πόλεμος μάς χωρίζει απ’ τους άλλους ανθρώπους. Καταπνίγει την χαρά μας, μάς γεμίζει φόβο και μάς δημιουργεί θυμό.
Μέσα σ’ όλον αυτόν τον πόνο, πόσο συχνά συνειδητοποιούμε ότι πιθανά εμείς έχουμε την δύναμη να δώσουμε ένα τέλος σ’ αυτούς τους πολέμους;
Ο πόλεμος δεν αρχίζει ούτε τελειώνει από ηγέτες και στρατούς. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος αρχίζει και τελειώνει μέσα στον καθέναν από εμάς, μέσα στις καρδιές μας.
Όταν επιλέγουμε να μην νοιαζόμαστε για τους άλλους, τυφλώνουμε τους εαυτούς μας και δεν βλέπουμε το φως τους. Και, καθώς είμαστε τυφλωμένοι, αναπόφευκτα η εικόνα μας για τον κόσμο γίνεται πιο σκοτεινή, παραμορφωμένη και ψευδής, καλύπτοντας έτσι το φως της αλήθειας.
Δεν βλέπουμε, πλέον, έναν άνθρωπο να στέκεται μπροστά μας, βλέπουμε έναν εχθρό—ένα άτομο χωρίς ανθρωπιά μέσα του.
Το να βρίσκονται σε πόλεμο οι καρδιές μας σημαίνει πως προσκαλούμε τον πόλεμο και στην ζωή μας.
Και το να διατηρούμε αυτόν τον πόλεμο στις καρδιές μας σημαίνει πως διαιωνίζουμε τον πόλεμο και στην ζωή μας…
Απ’ το βιβλίο “Πέντε Θρύλοι”.