Ήδη, απ’ τον πρώτο χρόνο της φοιτητικής μου ζωής, είχα αποκτήσει την συνήθεια ν’ αγοράζω τα δικά μου βιβλία και να πάψω να δανείζομαι απ’ τις δανειστικές βιβλιοθήκες. Είναι διαφορετική η αίσθηση του να κρατάς το δικό σου βιβλίο, για όσο χρόνο θες, χωρίς περιορισμούς. Η συνήθεια αυτή μ’ ακολούθησε ως και τώρα. Δεν τσιγκουνεύτηκα ποτέ ούτε ένα ευρώ που να “ξόδεψα” για βιβλία. Αντίθετα, το έβλεπα ως επένδυση.
Είχα όνειρο μεγαλώνοντας και με το πέρασμα των χρόνων να φτιάξω την δική μου γιγαντιαία βιβλιοθήκη. Όσοι έρχονταν στα φοιτητικά μου σπίτια, αλλά ακόμα και οι δικοί μου στο πατρικό μου, τόνιζαν και τονίζουν ότι στο τέλος θα βγω εγώ απ’ το σπίτι, για να χωρέσουν τα βιβλία. Αυτό με χαροποιούσε, γιατί αντιλαμβανόμουν ότι έφτανα πιο κοντά στ’ όνειρό μου.
Όμως, όσο αλλάζουμε, τόσο οι ανάγκες μας διαφοροποιούνται. Πλέον, νιώθω πως δεν έχω τόσο χρόνο να ξεσκονίζω και να τακτοποιώ τεράστιες βιβλιοθήκες και βιβλία, πόνοι στην μέση δεν μου επιτρέπουν να σηκώνω βάρη και να κάνω απότομες κινήσεις και, φυσικά, τα ενδιαφέροντα δεν παραμένουν αναλλοίωτα μ’ αποτέλεσμα κάποια βιβλία, πλέον, να καθίσταντο λιγότερο εντυπωσιακά στην συνείδησή μου ή λιγότερο απαραίτητα στην ζωή μου, έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί. Πάντως, σίγουρα, απόλαυσα κάθε λεπτό της ανάγνωσής τους.
Έτσι, πήρα την γενναία απόφαση να τα ξεσκαρτάρω ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να τα δωρίζω στην δωρεάν δημοτική βιβλιοθήκη.
Κάνοντας, λοιπόν, τα ξεκαθαρίσματα -καθώς ομαδοποιώ τα βιβλία με βάση τους συγγραφείς κι όχι με βάση το είδος, το χρώμα, το μέγεθος ή ό,τι άλλο- έφτασα και στην αγαπημένη μου Ρένα Ρώσση – Ζαϊρη. Η κα. Ρένα αποτελεί μια απ’ τις ελάχιστες αγαπημένες μου Ελληνίδες συγγραφείς. Με πόνο ψυχής πήρα την απόφαση η λαίλαπα να περάσει και σε κάποια απ’ τα δικά της βιβλία, αλλά σκέφτηκα ότι, αφού τα διάβασα και κέρδισα ό,τι είχαν να μου δώσουν, ας κάνουν τον κύκλο τους, ας μην παραμένουν αδρανή κι ας τα διαβάσουν κι άλλοι άνθρωποι.
Η κα. Ρένα και η γραφή της μ’ αγγίζουν μ’ έναν τρόπο ιδιαίτερο, όπως και η θεματολογία των βιβλίων της. Είναι εκπαιδευτικός κι αυτό φανερώνεται αβίαστα σε κάθε της έργο.
Παρακάτω παραθέτω μερικά απ’ τα βιβλία της και που ξέρετε; Ίσως σε κάποιο επόμενο άρθρο να επιστρέψω με τα δικά μου αγαπημένα που εκείνη έχει γράψει!
Η Έλλη αγαπάει έναν άντρα που δεν πρέπει, κάνει παιδί μαζί του, παλεύει για την ευτυχία της με νύχια και με δόντια.
Η Ναταλία προσπαθεί ν’ ανακαλύψει θαμμένα μυστικά, χωρίς να ξέρει πως κάποιοι έχουν ορκιστεί να την καταστρέψουν.
Η Δήμητρα τα παίζει όλα για όλα. Είναι σκέτος πειρασμός, ένα θηλυκό γεμάτο σεξουαλικότητα που ξετρελαίνει τους άντρες, μια σύγχρονη εκδοχή της Σαλώμης.
Ο Δημήτρης, αξιοπρεπής δικηγόρος, καλός οικογενειάρχης, για τα μάτια του κόσμου, βέβαια.
Ο Νικόλας, καλοσυνάτος ψυχολόγος, που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα της αγαπημένης του.
Ο Άρης, άβουλος, υπάκουος γιος ενός πατέρα δυνάστη. Όταν ξυπνάει, είναι, ήδη, αργά.
Ο Ανέστης, σκληρός και πρωτόγονος. Διεκδικεί, ό,τι δεν τού ανήκει με την βία.
Επτά πρόσωπα ζητούν λύτρωση σε μια ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις, που σμίγει το χτες με το σήμερα, γεμάτη χαρά και πόνο, αλήθειες και ψέματα, ίντριγκες και πάθη, όπως η ίδια ζωή.
Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα και την απιστία, επτά ζωές που γίνονται ένα κουβάρι, επτά πέπλα που λικνίζονται στο παρόν και στο παρελθόν, στον παράδεισο και στην κόλαση, χορεύοντας στον ρυθμό της Σαλώμης…
Ήταν μονάχα δεκαέξι χρονών όταν έμεινε έγκυος. Κατά λάθος.
Όσο κι αν την πίεσαν να κάνει έκτρωση, κατάφερε να κρατήσει το μωρό της. Μόνο που γεννήθηκε νεκρό. Παντρεύτηκε, γιατί έτσι έπρεπε. Τον άντρα που ήθελαν οι γονείς της. Χρόνια αργότερα ο άντρας της τα έφτιαξε με μια μικρούλα. Τής ζήτησε διαζύγιο. Αφοσιώθηκε στην καριέρα της, έγινε πετυχημένη συγγραφέας, ένα βιβλίο της έγινε σίριαλ. Και τότε, για πρώτη φορά στην ζωή της, ερωτεύτηκε. Παράφορα. Έναν άντρα μικρότερό της. Λάθος της. Γιατί προδόθηκε για δεύτερη φορά. Και, όταν κατάφερε να σταθεί στα πόδια της, τότε ήταν που έμαθε όλη την αλήθεια. Μια αλήθεια ανελέητη, μια αλήθεια που ήταν αδύνατον να την πιστέψει. Γιατί, αν την πίστευε…
«Είσαι η μικρή Πορτοκαλένια μου!», τής ψιθύρισε.
Μέθυσε εκείνη απ’ τον χυμό του ήλιου κι έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει σιγά – σιγά η μικρή Πορτοκαλένια του. Η φωνή του την έστελνε ψηλά, πιο ψηλά κι απ’ τους εφτά ουρανούς του ποιητή του, το πάθος του την παράσερνε.
Κι όλα μαζί έγιναν ένα: ο έρωτας…
Η Αλίκη προδίδει τον άντρα π’ αγαπάει, χαϊδεύει τις πληγές της στην αγκαλιά ενός παιδιού.
Ο Γιάννης απογοητεύεται απ’ την απόρριψη, μετατρέπει το μίσος του σ’ εκδίκηση.
Η Χριστίνα νιώθει ευάλωτη μπροστά στον έρωτα, πληρώνει ακριβά το τίμημά του.
Ο Αλέξανδρος ταξιδεύει τα όνειρά του στα σκληρά μονοπάτια της αλήθειας.
Τέσσερις ήρωες που παλεύουν με τους ανέμους της ζωής τους, με τα παιχνίδια της ψυχής τους και οδηγούνται στην κάθαρση μέσα απ’ αλλεπάλληλες ανατροπές. Κι ανάμεσά τους η αγάπη. Που υπομένει και συμπάσχει, χορεύει και τραγουδάει. Που είναι ουρανός και θάλασσα μαζί. Και γίνεται ένα.
Ένα μαγευτικό βαθύ γαλάζιο.
…Κι ύστερα έκλεισε τα χέρια του γύρω μου κι ύστερα βυθίστηκα στην αγκαλιά τ’ άντρα π’ αγαπούσα. Το χαμόγελό του έγινε ένα με το τρέμουλο της καρδιάς μου. Κι ύστερα θόλωσαν τα μάτια μου απ’ την γλύκα του σμιξίματός μας. Ακόμα και το φεγγάρι θολό μού φάνταζε. Ήταν εκείνη η ώρα η παραδεισένια. Η ώρα που τα δυο κορμιά μας έγιναν ένα. Ο Ανδρέας μού έλεγε πως μ’ αγαπούσε. Και τ’ ολόγιομο φεγγάρι άκουσε τα λόγια του, έγινε κατακόκκινο από χαρά κι έγειρε, για να δροσιστεί στο κανάλι του γλυκού νερού που λίμναζε ανάμεσα στους καλαμιώνες. Τ’ άκουσα, στ’ αλήθεια, ν’ αναστενάζει από ευτυχία. Το κοίταξα πώς έλαμπε ψηλά στον ουρανό. Το κοίταξα πώς λουζόταν στο νερό δίπλα μου. Ήταν ευλογημένη εκείνη η νύχτα. Η νύχτα με τα δίδυμα φεγγάρια…
Ένας πρίγκιπας. Ένα άσπρο άλογο. Μια νύχτα με δίδυμα φεγγάρια, π’ ανάσαινε την ομορφιά της Κερκίνης.
Κι η Αλίκη φέρνει στον κόσμο δύο δίδυμα κοριτσάκια.
Μόνο π’ αναγκάζεται να πουλήσει το ένα της παιδί…
Η Αγάπη και η Ελισάβετ μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Μεγαλώνουν χωρίς να ξέρουν την ύπαρξη η μια της άλλης. Μέχρι που οι ζωές τους μπλέκονται αδυσώπητα.
Ένα μυθιστόρημα για τον έρωτα, την αναπνοή του Θεού πάνω στην γη. Μια ιστορία βασισμένη σ’ αληθινά γεγονότα, που χορεύει ανάμεσα στ’ όνειρο και την αλήθεια, προσπαθώντας να κεντήσει την ίδια την αγάπη.
Έστριψα σ’ ένα στενό, δίπλα στο ξενοδοχείο. Και συνέχισα να τρέχω. Όταν πίστεψα πως τα είχα καταφέρει, όταν σταμάτησα να πάρω μια ανάσα, κάποιος μ’ άρπαξε άγρια απ’ το μπράτσο.
«Αστυνομία! Ψηλά τα χέρια! Συλλαμβάνεσαι!», μού φώναξε.
Γύρισα προς το μέρος του αλαφιασμένη. Ήταν ο Νικόλας! Ο άντρας π’ αγαπούσα. Ο άντρας που μού είχε ζητήσει να γίνω γυναίκα του. Κρατούσε στο χέρι του ένα πιστόλι. Και με σημάδευε.Η Βαλέρια είναι κλέφτρα. Ένας θηλυκός Ρομπέν των Δασών.
Ο Νικόλας είναι αστυνομικός.
Ανάμεσά τους φουντώνει ένας έρωτας φωτιά∙ σ’ ένα μυθιστόρημα γεμάτο ανατροπές που χορεύει πεντοζάλι, ανάμεσα στην αλήθεια και την φαντασία, στο παρόν και το παρελθόν∙ στον έρωτα μιας Κρητικοπούλας κι ενός Γερμανού, στα χρόνια του πολέμου. Και ταξιδεύει με το Οριάν Εξπρές της καρδιάς μας στην αγκαλιά του ήλιου.
Γιατί την ζωή μας την ζούμε στις πιο μικρές ευτυχισμένες μας στιγμές. Και γιατί αξίζει να γίνουμε ήλιοι, για να φωτίσουμε τους σβησμένους ήλιους των άλλων…
Μια ζωή στο κόκκινο η ζωή της. Κρυμμένη πίσω από λάθη και πάθη, μυστικά και ψέματα. Φόνους, υπεξαιρέσεις, απιστίες κι αμαρτίες ανείπωτες. Κάθε άντρας που βρέθηκε δίπλα της την ερωτεύτηκε.
Κάθε παιδί που γέννησε την μίσησε. Μα δεν την ενδιέφερε διόλου. Τούς φερόταν υποτιμητικά. Γιατί δεν είχαν ταλέντο, δεν είχαν ομορφιά, δεν ήταν διάσημοι.
Θα έρθει, άραγε, η στιγμή που θα χαρίσει το βασίλειό της για δυο φιλιά;Ένα μυθιστόρημα π’ ανασαίνει τις μυρωδιές του φεγγαριού, βουτάει στ’ απέραντο γαλάζιο των νησιών μας, γεύεται στάλες απ’ την γοητεία της Ρώμης, περπατάει ξυπόλυτο στον τελευταίο κρυμμένο παράδεισο σ’ αυτήν την γη. Και τραγουδάει για μια αγκαλιά, χάνεται σε δυο φιλιά…Γιατί η αγάπη είναι σαν την αλφάβητο. Πρέπει να έχεις κάποιον κοντά σου να σ’ την συλλαβίσει απ’ την αρχή.
Η Ηλιάνα πασχίζει ν’ ανακαλύψει τον έρωτα. Ντύνεται νύφη, για να πάει στην εκκλησία. Και ξυπνάει δίπλα σ’ έναν άντρα μαχαιρωμένο.
Ο Άλκης φτάνει στ’ άκρα για μια γυναίκα. Παίζει στα ζάρια την καριέρα του. Ακόμα και την ίδια του την ζωή.
Ο Ορέστης μαγεύεται απ’ αρώματα και γεύσεις. Γίνεται σεφ, ταξιδεύει σε μέρη μακρινά αναζητώντας ένα κοχύλι και κάτι μάτια. Μάτια βυζαντινά. Ώσπου ανακαλύπτει την αγάπη.Μια γυναίκα ανάμεσα σε δύο άντρες, παθιασμένοι έρωτες, έρωτες – φωτιά. Συγκλονιστικές ανατροπές και κατάσκοποι. Γευστικά ταξίδια στις μυρωδάτες γωνιές της Γης κι αρώματα πολύτιμα π’ αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά.
Ένα μυθιστόρημα κεντημένο με την αλμύρα της αγάπης, που βουτάει σε μια θάλασσα – φωτιά, στην αθωότητα των παιδικών χρόνων, στον ρομαντισμό της εφηβείας, αλλά και στην «μαγική» βοήθεια: την δύναμη της ψυχής.Γιατί η γλώσσα της καρδιάς δεν έχει ανάγκη από λέξεις, είναι γραμμένη στα μάτια.
