«Σαν τον τόπο σου πουθενά…»
Ανέκαθεν, πίστευα πως σαν τον τόπο καταγωγής σου, σαν το μέρος όπου η υπόστασή σου η ίδια έχει ρίζες, δεν υπάρχει πουθενά. Η καταγωγή μας, η ιδιαίτερη πατρίδα μας που λέμε, είναι κομμάτι μας τόσο αναπόσπαστο και κολλάει -αλίμονο, ωστόσο, κι αν ξεκολλάει και ποτέ- πάνω μας. Η ενέργεια που μάς συνδέει με τον τόπο μας είναι δυνατή, μυσταγωγική, συγκλονιστική.
Προσωπικά, όταν επιστρέφω στον τόπο μου, νιώθω να γαληνεύω. Νιώθω να βρίσκω ένα κομμάτι του εαυτού μου, που, στην καθημερινότητά μου, αναπόφευκτα χάνω, γιατί, εκ των πραγμάτων, είναι “τέτοια” η τριβή. Πάντα κάπου στο “πολύ” χάνεσαι και ζητάς το “δικό” σου, το καταφύγιό σου, το μέρος όπου σε “βρίσκεις” ξανά.
Ωστόσο, λίγοι έχουν τη δυνατότητα ή την τύχη να μένουν στον τόπο που τούς γέννησε και τούς ανέθρεψε. Και, κάποιοι εξ αυτών, ίσως και να μην το θέλουν. Και ίσως και να έχουν δίκιο. Εμείς τείνουμε να εξιδανικεύουμε τον τόπο στον οποίο “δραπετεύουμε”. Κάποιοι, όμως, νιώθουν “καταδικασμένοι” να ζουν σ’ αυτόν. Όπως και να έχει, το νόμισμα πάντα αποτελείται από δυο όψεις.
Άλλοι, λοιπόν, -όπως εγώ- δεν έζησαν ποτέ μόνιμα στον τόπο καταγωγής τους, διότι έτσι τα έφερε η Ζωή. Αλλά η ύπαρξή τους είναι τόσο έντονα ταυτισμένη με τον τόπο αυτόν. Όπως και να έχει, “θεριεύουν” σ’ άλλα μέρη, σ’ άλλους τόπους. Και, αργότερα, -αν χρειαστεί- φεύγουν για σπουδές ή δουλειά και γνωρίζουν νέα μέρη, νέες πόλεις, νησιά ή χωριά. Σίγουρα, πλέον, άλλες γειτονιές γίνονται “κτήμα” τους, διότι μέσα σ’ αυτές δημιουργούν μια νέα Ζωή, μια Ζωή της επιλογής τους.
«Έχουν, όμως, και οι γειτονιές τη δική τους δυναμική…»
Έτσι κι εγώ. Καταγωγή από Σαντορίνη (από πατέρα) και Παρνασσό (από μητέρα). Μεγαλωμένη στο Λαύριο (αν κι αλλάζοντας 3 σπίτια, 3 γειτονιές που έχουν χαραχτεί μέσα μου) με μόνιμη, πλέον, κατοικία στο Σούνιο. Και, ξαφνικά, “τουρίστρια” στον Νέο Κόσμο της Αθήνας για τις ανάγκες των πρώτων κι από εκεί στην Καλλιθέα για τις ανάγκες των δεύτερων σπουδών. Όλες οι γειτονιές έγιναν ένα μέσα μου. Σ’ όλες ένιωσα. Σ’ όλες κάτι έντονο βίωσα. Απ’ όλες κάτι πήρα και σ’ όλες όλο και κάτι θ’ άφησα. Ή, τουλάχιστον, αυτήν τη ψευδαίσθηση θέλω να έχω…
Είναι τέτοια η λατρεία μου για τις γειτονιές, για τις περιοχές, για τα μέρη. Πόσα μπορεί να μάς διδάξει ένας τόπος και πόσα μπορεί να δείξει, ακόμα και για εμάς τους ίδιους. Το κοινωνικό “στίγμα”. Μ’ όση θετική ή αρνητική φόρτιση μπορούμε να δώσουμε σ’ αυτή τη “μεταφορά” του λόγου.
Στόχος αυτής της ενότητας είναι σε κάθε νέο άρθρο να γνωρίζουμε κι από έναν νέο άνθρωπο της “διπλανής” πόρτας, ο οποίος θα καλείται να μάς “ξεναγήσει” στη δική του γειτονιά, στο δικό του πυρήνα. Δεν έχει σημασία, αν κατάγεται απ’ αυτό το συγκεκριμένο μέρος, αν μεγάλωσε σ’ αυτό ή αν, απλά, τυγχάνει να μένει εκεί “προσωρινά”. Εμείς σε κάθε άρθρο θα “βουτάμε” σε διαφορετικά σημεία του χάρτη και θ’ “ανακαλύπτουμε” τόπους και γειτονιές απ’ την οπτική του εκάστοτε κατοίκου.
Την “πυλωτική” αρχή σ’ αυτό το εγχείρημα θα την κάνουμε μ’ ένα πρόσωπο, τ’ οποίο θα διατηρήσει την ανωνυμία του. Εξάλλου, σκοπός δεν είναι η ανάδειξη του συνεντευξιαζόμενου, αλλά της γειτονιάς και των λεγομένων του.
Ας μπούμε, λοιπόν, με το “δεξί” στον… Κορυδαλλό της Αττικής.
Ποια θα περιέγραφες ως τα πιο θετικά χαρακτηριστικά της δικής σου γειτονιάς;
Ι. Σ.: «Εγώ μένω στην “Κορυδαλλάρα”, στο κέντρο, οπότε έχω δίπλα μου όλα τα γνωστά σημεία. Πλατεία Ελευθερίας, Πλατεία Ταξιαρχών. Η πλατεία Ελευθερίας, βέβαια, ήταν κλειστή οχτώ χρόνια. Άνοιξε τον Ιούνιο, όταν λειτούργησε το μετρό. Γενικά, είμαι δέκα λεπτά απ’ τον Πειραιά. Είμαι δίπλα στα κεντρικά σημεία.».
Αντίστοιχα, ποια θα χαρακτήριζες ως αρνητικά;
Ι.Σ.: «Κοίτα, αν κάποιος θέλει ηρεμία, να μην ακούγεται “κιχ” και τα λοιπά, τουλάχιστον εκεί που μένω εγώ, τότε όχι, διότι είμαι δίπλα στη λεωφόρο Γρηγορίου Λαμπράκη. Αλλά εμένα μού αρέσει. Επίσης, θα μπορούσε να έχει πιο πολύ πράσινο, τουλάχιστον στην πλατεία Ελευθερίας, η οποία άνοιξε πρόσφατα, όπως ανέφερα και παραπάνω, και είναι και πιο γνωστή. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι ακούει ο άλλος Κορυδαλλός και δε ξέρει και λέει “α, οκ, Κορυδαλλός, άρα φυλακές”, αλλά δεν είναι έτσι.».
Ποιες θεωρείς ότι είναι οι ευκολίες που υπάρχουν στη δική σου γειτονιά, οι οποίες δεν υπάρχουν καθόλου ή όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό σ’ άλλες γειτονιές;
Ι. Σ.: «Σίγουρα, με το μετρό τώρα όλα έγιναν πιο εύκολα. Για παράδειγμα, σε 20 λεπτά απ’ τη στιγμή που φεύγω απ’ το σπίτι είμαι Σύνταγμα. Ίδια γραμμή με τ’ αεροδρόμιο. Σε δύο χρόνια που θα τελειώσει και στον Πειραιά, θα πηγαίνει κανείς και στο λιμάνι απευθείας.».
Απ’ άποψη υποδομής υπάρχει κάτι άλλο; Για παράδειγμα, υπάρχει μέριμνα για ΑμεΑ άτομα; Υπάρχουν ράμπες;
Ι. Σ.: «Καλέ, ναι, στην πλατεία έχει. Άσχετο που χρησιμοποιούνται απ’ τα μηχανάκια…».
Οπότε, θα ήθελες κάποια αλλαγή, ώστε να τροποποιηθούν κάποια πράγματα ως προς το καλύτερο;
Ι. Σ.: «Υπάρχει ένα σημείο που, για να περάσεις απέναντι απ’ τη λεωφόρο, που δεν έχει φανάρι, πρέπει να κατέβεις από μια υπόγεια διάβαση, η οποία στο 80 τοις εκατό βρωμάει από κάτουρο… Εντάξει, γενικά δεν είναι και κάτι φοβερό, αλλά σε κάθε περίπτωση για μικρά παιδιά είναι επικίνδυνο. Κατά τ’ άλλα καλά. Υπάρχουν και σχολικοί τροχονόμοι.».
Υπάρχει κάτι που δε θ’ άλλαζες με τίποτα;
Ι. Σ.: «Φυσικά! Την τοποθεσία του σπιτιού μου! Αλλά, σού είπα… Αν κάποιος δε ξέρει, λέει “Κορυδαλλός ίσον φυλακές”, όμως δεν είναι μόνο φυλακές. Σε κάθε περίπτωση, το θετικό είναι ότι λόγω αυτών (βλ. φυλακών) έχει μπόλικη αστυνομία. Και δίπλα στο κεντρικό συγκρότημα των σχολείων, όπου είναι τα “περίφημα” 88 στρέμματα (στις εγκαταστάσεις του φιλοξενούνται τα περισσότερα σχολεία της πόλης, Δημοτικοί Παιδικοί Σταθμοί, το Δημοτικό Αμφιθέατρο “Θανάσης Βέγγος”, το Κλειστό Αθλητικό Κέντρο και τ’ Ανοιχτό γήπεδο ποδοσφαίρου, γήπεδο μπάσκετ, βόλεϊ και, φυσικά, κοινόχρηστοι χώροι πρασίνου και περιπάτου). Βέβαια, σε κάποιους δεν αρέσει πολύ αυτό (βλ. έντονο αστυνομικό στοιχείο).».
Οπότε θεωρείς πως η έντονη αστυνομική παρουσία μειώνει τα κρούσματα εγκληματικότητας στην περιοχή σου;
Ι. Σ.: «Υπάρχουν, αλλά, τουλάχιστον, όχι εκεί που μένω εγώ, διότι είμαι και κοντά στ’ αστυνομικό τμήμα. Ουσιαστικά, υπάρχουν “φουλ” κάμερες, όπως συμβαίνει και με τις φυλακές.».
Αν σού ζητούσα ν’ αναφερθείς στους τομείς της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας τι θα “υπογράμμιζες”;
Ι. Σ.: «Κορυδαλλός και Νίκαια αποτελούν τις κορυφαίες περιοχές του Πειραιά. Δηλαδή, αν κάποιος μένει Δραπετσώνα, Κερατσίνι, Αμφιάλη, Πέραμα, θα έρθει “Κορυδαλλάρα” για ένα καφέ στην πλατεία Ελευθερίας. Τ’ αντίστροφο γίνεται πιο δύσκολα.
Παλιότερα, στα χρόνια του πατέρα μου, η πλατεία Μέμου, ή, επίσημα, Πλατεία Παγκόσμιας Ειρήνης, ήταν νούμερο ένα! Αλλά εδώ και χρόνια είναι η πλατεία Ελευθερίας. Η “Αίγλη” και η “Αγορά” αποτελούν τις “must” καφετέριες.
Επίσης, έχουμε το δημοτικό θεατράκι “Θανάσης Βέγγος” τ’ οποίο το καλοκαίρι ανεβάζει παραστάσεις, αλλά και τον “Παράδεισο”, τον κινηματογράφο που λειτουργεί χειμώνα – καλοκαίρι κι ο οποίος είναι δίπλα στο σπίτι μου. Τέλος, πραγματοποιούνται κι εκδηλώσεις. Για παράδειγμα, παλαιότερα στην πλατεία Ελευθερίας είχε και τη “Μάχη της Κρήτης” και συζητούσαν για εκείνη και τα σχετικά.».
Ποια είναι τ’ αθλητικά δρώμενα στον Κορυδαλλό;
Ι. Σ.: «Φυσικά, η Προοδευτική, η “ομαδάρα” της πόλης! Έτος ίδρυσης 1927. Ο “Φοίνικας” είναι το έμβλημα, το μυθικό πτηνό. Βυσσινί και λευκό τα χρώματά του.
Το γήπεδό της είναι το… “κλουβί”… Εντάξει, “Δημοτικό Γήπεδο Νίκαιας” γράφει απ’ έξω. Φέτος αγωνίζεται στην Γ’ Εθνική ερασιτεχνική κατηγορία, την 4η, ουσιαστικά, τη τάξει κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Φυσικά, το “clasico”, το μεγάλο ντέρμπι της πόλης, γίνεται κόντρα στον Ιωνικό. Όταν παίζει με Ιωνικό, πηγαίνω στο γήπεδο, όπως και πολλοί άλλοι.».
