Η συνοδοιπορία θεού και ανθρώπου στα Βατράχια του μεγάλου κωμικού. Ο θεός μόνος του δεν μπορεί να φέρεις σε πέρας το τεράστιο εγχείρημα του Αριστοφάνη, πίσω από τη μεταφυσική οντότητα. Ο Διόνυσος αδυνατεί να ξυπνήσει την επαναπαυμένη κοινωνία λίγο πριν αυτή καταρρεύσει χάνοντας τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Αναζητά το πρόσωπο που θα μπορέσει να οδηγήσει το βλέμμα του ανθρώπου στη αρετή. Το πρόσωπο είναι ο Αισχύλος. Οι δυο τους, ξεπερνούν τα λεπτά όρια και αλλάζουν ταυτότητες. Αποποιούνται το εγώ τους και δανείζονται το προσωπείο του άλλου για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του κάτω κόσμου. Ο στραπατσαρισμένος Διόνυσος αποδέχεται την αποδόμηση της θεϊκής του υπόστασης, υιοθετεί την ισχυρή προσωπικότητα του ημίθεου Ηρακλή γιατί εκείνος κατάφερε να γυρίσει πίσω από το σκοτάδι, σώος. Ο Αριστοφάνης κρύβεται πίσω από το Διόνυσο, παρουσιάζοντας ένα σαλό ήρωα. Η κάθοδος στον Άδη συμβαίνει, ενόσω αίρεται η σημαντικότητα του προσώπου, για να αναστηθεί ο Αισχύλος και να σώσει την ανθρωπότητα με το Λόγο, την αυτοθυσία, το όραμα και το πνεύμα. Είναι ο μοναδικός θεός που πεθαίνει και ανασταίνεται. Στο κύκνειο άσμα των Βατράχων, στο χορό, αφήνει την τελευταία του πνοή, στο χορικό. Έπειτα, επιστρέφει με το δραματουργό, στη ζωή. Ο Αριστοφάνης εμφανίζει στη σκηνή το Διόνυσο φορώντας του κοθόρνους. Στοιχείο, δηλαδή, του αρχαίου θεατρικού κόσμου. Ο Αισχύλος, σε αντίθεση με τον Ευριπίδη, αποφεύγει το φορμαλισμό, τότε μοντερνισμό της ποιητικής γλώσσας, καθώς επιλέγει την αρετή σαν πρωτεύουσα ιδιότητα του ατόμου.
Παρόμοια η σχέση του Λουτσέσκου με τον ΠΑΟΚ. Είναι ο απόλυτος καθοδηγητής. Άλλοτε, κρύβει τις δυσλειτουργίες της ομάδας σε οργανωτικό και διοικητικό επίπεδο. Κάποιες φορές είναι υπεράνω κριτικής. Άλλες δέχεται τα πυρά, δικαίως ή αδίκως και σίγουρα είναι εκείνος η ασφαλής επιλογή και η λύση για κάθε πρόβλημα ενός οργανισμού που συνήθισε να είναι στο περιθώριο και την τελευταία οκταετία έγινε υπολογίσιμη, εμφανώς μετρήσιμη και διεκδικήτρια, δύναμη στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Αν εξετάσουμε το παρελθόν, θα δούμε πως ο προπονητής του ΠΑΟΚ επιλέγει, προσεκτικά, τα σημεία της περιόδου για να κάνει τις θυελλώδεις δηλώσεις του. Τότε, αν ο στόχος είναι το εσωτερικό ακροατήριο, θα κινητοποιηθεί ο μηχανισμός για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του Ρουμάνου. Διαφορετικά, θα ενεργήσει ως μπουρλοτιέρης για να ασχοληθεί το μιντιακό σύστημα με τις τοποθετήσεις και τις υπόγειες εστιάσεις του ενώ ο ίδιος παρέχει το αγχολυτικό ενός, ήδη, πεπειραμένου και ανθεκτικού συνόλου.
Ωστόσο, το φετινό καλοκαίρι, παρά τη διάθεση αρνητικού εντυπωσιασμού, έκρουσε τις θύρες της διοίκησης ταράζοντας το λήθαργο της μαλθακότητας ως προς την ευκολία με την οποία χάθηκαν οι Ντούγκλας Αουγούστο/ Ναντ, Ίνγκανσον/Μίντιλαντ και Νέλσον Ολιβέιρα/ελεύθερος προς το παρόν και ο Ντάντας/επιστροφή στη Μπενφίκα και νέος δανεισμός στην Άλκμααρ. Με άλλα λόγια, αποκολλήθηκαν από το βασικό κορμό τρεις, συν ένας, παίκτες κέντρου από τη βάση μέχρι την κορυφή. Ευτυχώς για τους Θεσσαλονικείς, ο τεχνικός τους είχε εργαστεί ώστε να ετοιμάσει, σε ηλικιακή ωριμότητα, ετοιμότητα, μαχητικότητα και αγωνιστικότητα τη νέα γενιά των ακαδημιών. Ο τελευταίος τομέας είναι η υπεροχή των πρωταθλητών του 2019 έναντι των υπόλοιπων τριών διεκδικητών του τίτλου. Έτσι, ο Κωνσταντέλιας, ο Κουλιεράκης, ο Μιχαηλίδης, ο Λύρατζης, μαζί με την επιστροφή του Τσιγγάρα από το δανεισμό στην Τουλούζ, ήταν η μαγιά των προκριματικών, με έξι αγώνες καταμεσής του θέρους. Οι Zίβκοβιτς, Τάισον, Μπράντον Τόμας είναι το αποτέλεσμα της καθημερινής δουλειάς και βελτίωσης στο προπονητικό κέντρο. Διότι, όλοι οι αθλητές στο κορυφαίο επίπεδο γυμνάζονται με επιστημονικό τρόπο. Όμως, όσο περισσότερο γνωρίζεις τους ποδοσφαιριστές τόσο περισσότερο βρίσκεις μεθόδους για να αναβαθμιστεί, τεχνικά, τακτικά, ποιοτικά, το υποκείμενο μελέτης και προσέγγισης.
Όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν, ο δικέφαλος προτιμάει ένα παιχνίδι ελέγχου, με κοντινές πάσες, ανεβάζοντας, ταυτόχρονα, παίκτες από τις πίσω ζώνες και διατηρώντας την ευταξία στη διάταξη ώστε να μην δέχεται άμεσες αντεπιθέσεις. Ίσως, παρότι έως σήμερα το δείγμα των αγώνων είναι μικρό, η ιδέα την τρέχουσα χρονιά να είναι η μεταφορά προς την επίθεση να γίνεται από τον άξονα και όχι μετατοπίζοντας τον κύριο δημιουργό, βλέπε Μπίσεσβαρ, στην πλάγια γραμμή για να μπορεί να αποδεσμεύεται από την υποχρέωση να λάβει αποφάσεις τρέχοντας με τη μπάλα και πέφτοντας επάνω σε σκληρούς μέσους. Βέβαια, η χρησιμοποίηση του Τάισον στις πρόσφατες αναμετρήσεις, και η καλή κατάσταση του Βραζιλιάνου, να κρατήσουν το πλάνο στο φάκελο. Ίσως πάλι, η προηγούμενη κατάσταση να ήταν αναγκαστικό απότοκο, με τον Πορτογάλο επιθετικό και το συνήθειο του να λειτουργεί σαν αποδέκτης της πρώτης πάσας, αφού είχε τραβηχτεί από την επιτήρηση των αμυντικών για να ανοίγει το χώρο για εφόρμηση προς τους περιφερειακούς. Η συμμετρικότητα βοηθά το Ζίβκοβιτς να είναι περισσότερο από ποτέ μέσα στα γκολ, τη δημιουργία και τις παρυφές της περιοχής ( 5 γκολ, 3 τελικές πάσες). Του παρέχουν τη δυνατότητα να μπορεί να κοιτάξει σε ευθεία την αντίπαλη εστία. Ο Αλί Σαμάτα είναι περίεργη περίπτωση. Έκανε σημαντική καριέρα στο Βέλγιο με τη Γκενγκ, 2016-2020, (144 εμφανίσεις-56 γκολ) και τις επόμενες τρεις σεζόν, παρά τις 31 συμμετοχές κατά μέσο όρο ανά έτος, η πορεία του κατέστη φθίνουσα. Ξεκινάει από την Άστον Βίλα και συνεχίζεται με τη Φενέρμπαχτσε, την Αντβέρπ και την επιστροφή στη Γκενκ. Είναι παράξενο, ενδεχομένως ανησυχητικό, το γεγονός ότι ζήτησε αλλαγή και έπαιξε ελάχιστα και στους δύο αγώνες με τους ασπρόμαυρους.
Η αμυντική ισορροπία, τώρα, έρχεται αντάμα με τον Τσιγγάρα και αυτό γιατί ο 23ος μέσος είναι το εξάρι που έψαχνε και δεν έβρισκε ο ΠΑΟΚ, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται συχνά πυκνά, το δίδυμο Aουγκούστο-Σβαμπ. Οι Μεϊτέ και Μάρκος Αντόνιο αποτελούν τη ζυγοστάθμιση της νέας προσπάθειας, θα τους κρίνουμε όταν ενταχθούν και αναδειχτούν τα προσόντα τους, έχοντας ως δεδομένο ότι ο Εκόνγκ έχει την ευχέρεια να περιορίζει τους κινδύνους στο χώρο του, σε αέρα και χορτάρι. Απομένει να φανεί εάν και σε ποιο βαθμό ενσωματώνει και τα ηγετικά χαρακτηριστικά επαγρύπνησης, κατεύθυνσης και μεθοδικότητας του προκατόχου του στο κέντρο της άμυνας.
Η μεταγραφή του Βούλγαρου, Κίριλ Ντεσπόντοφ, αξίζει ειδική μνεία και ενδελεχή αναζήτηση στα επιμέρους στατιστικά. Η διαδρομή του στο ποδόσφαιρο τον έφερε από δεξιό κεντρικό μέσο (αξιολόγηση 6,7), ενορχηστρωτής από χαμηλά τύπου Μπέκαμ, σε αριστερό εξτρέμ (αξιολόγηση 6,6), δεξιό δεύτερο επιθετικό (αξιολόγηση 7,7) και τελικά φορ που δεκαρίζει (αξιολόγηση 7.1). Πραγματοποιεί, κατά μέσο όρο, δύο πάσες κλειδιά ανά αγώνα και με 15,7 πάσες έχει ποσοστό επιτυχίας 74,7 στο μπροστινό τρίτο του γηπέδου. Σπουδαία προσθήκη με προοπτική.