Επιστροφή στις αγωνιστικές υποχρεώσεις για την ομάδα μας και όπως έγραφα και σε παλιότερα άρθρα εγώ από τώρα θα αρχίσω να κρίνω την ομάδα και να έχω απαιτήσεις για επίτευξη στόχων και καλύτερο ποδόσφαιρο. Όπως είχα αναφερθεί και πιο παλιά, τα παιχνίδια μέχρι το Μουντιάλ τα εκλάμβανα σαν φιλικά προετοιμασίας καλοκαιριού και για να διατηρώ την ψυχική μου ηρεμία με αυτά που έβλεπα αλλά και γιατί ήταν άδικο για τους παίχτες που ήρθαν τον Σεπτέμβριο, όπως φυσικά και για τον Μίτσελ. Τέλος, όμως, οι δικαιολογίες, η προετοιμασία που χρειαζόταν η ομάδα έγινε και από δω και πέρα περιμένουμε την εμφάνιση χημείας στο γήπεδο και την καλή μπάλα.
Την Πέμπτη, με τον Ατρόμητο το πρώτο δείγμα ήταν θετικό. Όμορφο ποδόσφαιρο και σκορ που σου εξασφαλίζει την πρόκριση στην επόμενη φάση. Εγώ, αυτό που κρατάω είναι την εμφάνιση παιχτών όπως του Μπιέλ, του Φορτούνη και φυσικά του Μαρσέλο. Θα σταθώ λίγο στον βραζιλιάνο, όχι επειδή χρειάζεται να τον αποθεώσω για αυτό το παιχνίδι, για τον Μαρσέλο πρόκειται άλλωστε, αλλά θέλω να πω ότι τα βιαστικά συμπεράσματα μπορούν να “κάψουν” έναν ποδοσφαιριστή. Ο Μαρσέλο όταν ήρθε φαινόταν καθαρά ανέτοιμος και εμείς περιμέναμε να μπει μέσα και να παίζει όπως έπαιζε στα καλά του στην Ρεάλ. Για αυτό είναι σημαντική μια προετοιμασία γιατί εκεί δουλεύεις και την φυσική κατάσταση. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η εμφάνιση δεν ήταν η εξαίρεση αλλά ο κανόνας ως προς αυτά που θα βλέπουμε πια από τον Βραζιλιάνο σταρ.
Γενικότερα, η εικόνα της ομάδας ήταν πολύ καλύτερη και σιγά σιγά μπαίνουν και άλλοι παίχτες στο ροτέισον όπως ο Φορτούνης. Ο Κώστας είναι βαρόμετρο για τον Ολυμπιακό και ειδικά φέτος που δεν πιστεύω ότι θα δούμε ξανά τον Βαλμπουενά, θα προσφέρει υπέρ πολύτιμες βοήθειες. Ο Μίτσελ δείχνει να τον πιστεύει και μένει πια να αρπάξει την ευκαιρία και να θυμίσει σε όλους μας το τι παίχτης είναι.