Σε μια βραδιά του Αυγούστου, η κάθοδος Κροατών φασιστών έκανε κάρβουνο το κόσμημα της Νέας Φιλαδέλφειας. Συνηθίζεται, άραγε, ο πόνος; Μάλλον, όταν είναι ξένος, ναι. Το ένα βλέμμα, το ένα κλάμα είναι της μάνας. Του όποιου τάδε. Η ανάγκη δεν ρώτησε αυτές τις μάνες. Τις κλώτσησε στο πουθενά και όταν κάποια στιγμή προσεδαφίστηκαν μπορεί να πίεσαν τον εαυτό τους να πιστέψει πως όλα πια θα πάνε καλύτερα γιατί τίποτα δεν μπορεί να πάει χειρότερα. Χειρότερο από τον ξεριζωμό και το θάνατο παιδιού δεν υπάρχει. Η μνήμη δεν φυραίνει έτσι απλά. Ακόμα και με τις ιλιγγιώδεις σημερινές ταχύτητες. Εκτός και αν η λησμονιά αποδειχτεί πιο γρήγορη.
Είναι γεγονός ότι η Ντιναμό Ζάγκρεμπ βρισκόταν στο παρακάτω επίπεδο από τη Μαρσέιγ. Είναι σαφές ότι στο στάδιο αυτοματισμών, η ομάδα του Μαρθελίνο, με το 4-4-2 ήταν πιο πίσω σε σύγκριση με εκείνη του Μπίσκαν. Η πρωταθλήτρια Κροατίας ξέρει να παίζει αγώνες υψηλής έντασης, κοντά στο ρυθμό που αγωνίζονται στα κορυφαία πέντε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Η ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο του Μάξιμιρ, με το ενδεχόμενο μούδιασμα της αποχής και το άδειασμα της δολοφονίας, εκτέθηκε μια φορά στην άμυνά της όταν τα κακώς κείμενα μάζεψε ο Μουκουντί. Έπειτα, το σύνολο του Αλμέιδα αντιμετώπισε προβλήματα όταν έβαζαν παίκτες στο χώρο του Γιόνσον. Παρότι, η ΑΕΚ, δυσκολεύεται σε καταστάσεις πολιορκίας να φέρει μέσα στην περιοχή της τους πλάγιους μπακ για να γίνουν και εκείνοι κεντρικοί αμυντικοί για να βγουν τα μαρκαρίσματα με τις καθόδους ποδοσφαιριστών από τις πίσω γραμμές, έχει διδαχτεί να κερδίζει μέτρα στο χορτάρι μέσω της πίεσης. Όταν συνέβη αυτό, κόπηκε η ευκολία στις μεταβιβάσεις και επομένως, το πλεονέκτημα των Κροατών. Και στους δύο αγώνες της ΑΕΚ, η Ντιναμό βρήκε στρέμματα γηπέδου στο χώρο του Δανού μέσου. Έβγαζαν τον Πέτκοβιτς μακριά από τα στόπερ και έβαζαν από τα πλάγια τον Μπουλάτ και τον Σπάχιτς, χτυπώντας το αργό κεντρικό δίδυμο των Βίντα και Μουκουντί. Το ίδιο εκτυλίχθηκε και με την Αντβέρπ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ένας σηκώνει το κεφάλι, έχει ολόκληρο το πεδίο μπροστά του και στοχεύει το ανέβασμα του πλαϊνού. Όταν ανοίγουν τα μέτρα προς κάλυψη, οι δυο τους πελαγοδρομούν. Ωστόσο, ο Αργεντινός προπονητής και το επιτελείο του έχουν καταφέρει να φέρουν τους ποδοσφαιριστές σε άριστη φυσική κατάσταση εδώ και σχεδόν, 1,5 χρόνο.
Η ΑΕΚ έχει δουλέψει στο να δημιουργεί τις ευκαιρίες της με κινήσεις στο χώρο, συγχρονισμό των αθλητών της, σαν σε ακορντεόν, με τον χαφ να βρίσκεται έξω από την περιοχή και το απέναντι μπακ να κάνει διαγώνια κίνηση προς τα μέσα. Διότι ξέρει ότι όταν ανεβάσει την ένταση, ασφυκτιά ο ανταγωνιστής. Μόλις έγινε το 1-2, η Ντιναμό παραδόθηκε. Σαν να περίμενε την καταδίκη της, πριν την παράταση. Γιατί; Επειδή αδυνατούσε να αμυνθεί, επαρκώς, πέριξ των καρέ. Οι επικρίσεις προς τον Γκαρσία είναι λιγάκι αυστηρές. Για δύο λόγους. Αφενός, εξαιτίας του ότι συναντούσε, διαρκώς, παίκτη και μπροστά και πίσω του για να μην ξεπεταχτεί και χαθεί με την ταχυδύναμή του, πολλές φορές στοχεύοντας και από κακές γωνίες και αφετέρου διότι, στο υψηλότερο επίπεδο, οι εξτρέμ μπαίνουν στο κουτί για να γίνουν φορ. Όπως αρχικά, δοκίμασε ο Αλμέιδα με τον Γκαρσία και έπειτα τον καθιέρωσε στην αιχμή. Στο Βέλγιο και όσο πρόλαβε να αγωνιστεί, δεν μπορούσαν να τον σταματήσουν όταν απομακρυνόταν από την επιτήρηση και έβγαινε στα δεξιά για να συνεργαστεί με τον Άμραμπατ. Ο Πόνσε έμοιαζε με χρυσόψαρο στη γυάλα. Έκανε αισθητή την παρουσία του στα σουτ που επιχείρησε. Λογικό και επόμενο αφού είναι ανέφικτο να ενταχθεί, αυτόματα, σε μια μηχανή που προσομοιάζει με πυρηνικό αντιδραστήρα.
Συνεχώς, οι αντίπαλες ομάδες βγάζουν επιθέσεις σε καταστάσεις όπου τόσο η άμυνα όσο και οι επιθετικοί τρέχουν μαζί προς την περιοχή. Η μεγάλη αντίθεση των δύο που αγωνίστηκαν στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, φάνηκε από πέρυσι στις ευκαιρίες που δημιούργησαν οι υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος σε εκείνους. Ο Παναθηναϊκός είχε την καλύτερη αμυντική παρουσία οδηγώντας τους άλλους σε επισφαλή τελειώματα, μικρών πιθανοτήτων επίτευξης γκολ. Το πλεονέκτημα της ΑΕΚ είναι ότι αγωνίζεται πιο κοντά στο ρυθμό που παίζεται το ποδόσφαιρο στην Ευρώπη παρά το ότι ανήκει, λόγω εντοπιότητας, μία με δύο κλίμακες πιο κάτω.
Η ΑΕΚ, παρά τα όσα γράφτηκαν το καλοκαίρι για την άμεση αναγκαιότητα απόκτησης κεντρικού αμυντικού, κατά τη γνώμη της στήλης, έπρεπε να αποκτήσει έναν καλύτερο κεντρικό μέσο από το Σιμάνσκι. Δηλαδή, έναν ποδοσφαιριστή που να παίρνει τις αποφάσεις έξω από την περιοχή ώστε να μην αφήνει εκτεθειμένο το δίδυμο μπροστά από τον Στάνκοβιτς, δεδομένου ότι φάνηκε από το χειμώνα 2022-23, ότι το δίδυμο Σιμάνσκι-Γιόνσον, δεν βοηθάει στις επάλληλες ταλαντώσεις της μεσαίας γραμμής του Αλμέιδα με τον Πινέδα στο αριστερό άκρο ή σε ορισμένες περιπτώσεις κοντά τους. Η πρωταθλήτρια Ελλάδας δέχεται καθαρές ευκαιρίες γιατί επικρατεί σύγχυση σχετικά με το ποιος πρέπει να μαρκάρει τους παίκτες που μπαίνουν στα μεσοδιαστήματα. Και επειδή η ΑΕΚ δεν θέλει να αμυνθεί με κοντά τις γραμμές της στην άμυνα, παρουσιάζεται πρόβλημα περίεργου νεφελώματος. Ο δύσβατος όμιλος στο Γιουρόπα Λιγκ, πιθανώς, θα βάλει σε δοκιμασία την ΑΕΚ και σκέψεις για το εάν και κατά πόσο πρέπει να επαναπροσδιοριστεί το ύψος της πίεσης και τα τετραγωνικά στα οποία ο Αλμέιδα τοποθετεί τους ποδοσφαιριστές του. Φαίνεται και σίγουρα έχει εξήγηση πως κάθε οργανωμένη ομάδα φτιάχνει φάσεις στην καρδιά της άμυνας της ΑΕΚ γιατί δεν υπάρχει η ίδια συνεκτικότητα στον άξονα. Οι Γιόνσον και Πινέδα παίζουν πιο μακριά από τον Σιμάνσκι ή δεν υπάρχει καν χαφ-εξάρι.
Ο Παναθηναϊκός, ενισχύοντας τη διαδοχική σκυταλοδρομία του διήμερου και παρουσιάζοντας τα γεγονότα συγκριτικά, έχει τουλάχιστον τρεις τρόπους ανάπτυξης. Όλοι ξεκινούν από την τελευταία γραμμή άμυνας. Έπειτα, είτε οι εξτρέμ μπαίνουν μέσα και υποδέχονται τη μπάλα με σκοπό να γυρίσουν το σώμα τους και να δουν την κίνηση του φορ είτε να βρουν υποστήριξη με τους κοντινούς χαφ. Επιπλέον, έχουμε τη μεγάλη μετάβαση με πάσα εδάφους χωρίς ύψος για τον επιθετικό. Τέλος, η διαγώνια μακρινή μπαλιά από τον Μάγκνουσον προς τα ανεβάσματα των μπακ. Για να είμαστε δίκαιοι, η ΑΕΚ δεν είχε την ευχέρεια ούτε σε μία εκ των τεσσάρων αναμετρήσεων να χρησιμοποιήσει για μεγάλη διάρκεια και ροή την τετράδα που πάτησε το γκάζι από το μέσο του πρώτου γύρου και της άλλαξε την πορεία. Με άλλα λόγια τους Γκαρσία, Αραούχο, Ελίασον και Γκατσίνοβιτς, ταυτόχρονα στην ενδεκάδα, από το πρώτο εναρκτήριο λάκτισμα. Συν το γεγονός ότι ο Πινέδα έπαιζε ποδόσφαιρο με το Μεξικό, όλο το καλοκαίρι. Ο Αραούχο, με τον Αλμέιδα λειτουργεί περισσότερο ως χαφ παρά ως φορ. Βοηθιέται από τον Λιβάι και τη συνολική ανάπτυξη της ΑΕΚ, είναι σημαντικός καθώς αναλαμβάνει την ευθύνη και λειτουργεί ως σημείο αναφοράς. Γνωρίζουν και ξέρει πως όταν παρουσιαστεί το μεγάλο κύμα, είναι ο άνθρωπος για να το καβαλήσει και να βγει μπροστά. Μπορεί, η Ένωση, να μην πέρασε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, όμως η επιδραστικότητα του αρχηγού παραμένει…αξία ανεκτίμητη!
Συμπερασματικά, οι ύποπτες και επιπόλαιες αντιλήψεις δεν βοηθούν. Τα τόσα χρόνια μακριά από το κορυφαίο διασυλλογικό επίπεδο έδειξαν, σε διάρκεια ενός μηνός, την απόσταση που πρέπει να διανύσουν οι δύο εκπρόσωποι της Αθήνας. Ο περιορισμός των ατομικών λαθών για τους κιτρινόμαυρους και η ποιοτική αναβάθμιση του ρόστερ για τη μεγάλη σκηνή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και η ρύθμιση των λεπτομερειών στον έλεγχο των επιμέρους δεδομένων στους αγώνες, για τους πράσινους.