Εάν δεν μπορούμε να γράψουμε ιστορία από το μύθο, τουλάχιστον, ας γνωρίσουμε την ιστορία για να δούμε το πώς αυτή αντανακλάται στο μύθο.
Η συζήτηση για τις ελληνικές ομάδες στα κύπελλα Ευρώπης πρέπει να έχει, ώστε να είναι ειλικρινής, δύο βάσεις. Αρχικά, τη δυσκολία για εντός έδρας νίκες. Έπειτα, την ευκολία με τις πρόσκαιρες κρίσεις στα θετικά αποτελέσματα των πρώτων αγωνιστικών σε σύγκριση με το συνολικό επίπεδο προσαρμογής των συλλόγων σε στίβους, έως πέρυσι, άγνωστους. Είναι ο τόπος της λήθης γαρνιρισμένος με αλλοτινούς θριάμβους.
Η ΑΕΚ ήταν ανταγωνιστική σε όλες τις αναμετρήσεις της στον όμιλο. Κατάφερε να παίξει άμυνα στην περιοχή της με την Μπράιτον στην Αγγλία, χωρίς να πιέσει στην αρχή της ανάπτυξης και παράλληλα να επιτεθεί με άμεσο τρόπο. Με τη Μαρσέιγ κατάφερε να ανταπεξέλθει στο ρυθμό, καλύτερα από τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι, αλλά δεν κατέστη εφικτό να ισομοιράσει τις δυνάμεις της σε κάθε κομμάτι των αγώνων, ανάλογα με τα ζητούμενα και φυσικά, προδόθηκε από τις στημένες φάσεις. Με τον Άγιαξ, φάνηκαν συμπυκνωμένες όλες τις οι αντιφάσεις μαζί με τους τραυματισμούς που φέρνει η ένταση των προπονήσεων και των ενδιάμεσων αγώνων κάθε εβδομάδα. Οι προσωπικότητες και οι απουσίες των Πινέδα, Αραούχο, Γκατσίνοβιτς, και σε σημαντικό αριθμό αγώνων, του Λιβάι Γκαρσία ήταν κομβικής σημασίας και εμπόδιο στο να παρουσιαστεί, με διάρκεια, η ανταγωνιστική εκδοχή της Ένωσης. Συνολικά, ανάμεσα στους αγώνες χάθηκε η ιστορική αξία της μελέτης αναφορικά με την προχειρότητα των τοποθετήσεων και των μαρκαρισμάτων μέσα στην περιοχή. Σε αντίθεση με το ρεύμα, θεωρούμε ότι τα ατομικά λάθη κοστίζουν, μόνον όταν γίνονται σε λάθος χώρους με απουσία πυκνότητας συμπαικτών, ιδίως στην τελευταία γραμμή άμυνας.
Ο Παναθηναϊκός ξεγελάστηκε με τη σαφέστατη ανωτερότητά του στην αναμέτρηση με τη Βιγιαρεάλ. Όμως, οι Ισπανοί είχαν αλλαγές κατά 8/11 και βρίσκονταν σε αναζήτηση αγωνιστικής ταυτότητας (τρεις προπονητές, 13 θέση στη Λα Λίγκα). Με τη Μακάμπι, και στα δύο ματς, οι πράσινοι υποτίμησαν την ισραηλινή ομάδα η οποία έβαλε δύο ανεπίλυτα προβλήματα στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Είχαν φορ, τον Πιερό, με χάρισμα να βάζει πλάτη στον αμυντικό, να κρατάει τη μπάλα και να βοηθάει τους κοντινούς του να τον πλησιάσουν, τις στιγμές που η Μακάμπι δεχόταν διαρκείς επιθέσεις. Έπειτα, ο Παναθηναϊκός, με τη σωστά δομημένη από χαμηλά ανάπτυξη, αδυνατούσε να εκτελέσει το πλάνο του, καθώς δεν είχε εύκολη κατοχή από την άμυνα, παρά τις προσπάθειες του Ιωαννίδη (σκοράρει ή δίνει τελική πάσα κάθε 70′) να κινηθεί μέσα από τις γραμμές, για να δώσει στηρίγματα. Είναι δεδομένο ότι κάθε διάταξη με τους Βιλένα και Μπερνάρ (ή αριστερά, όπως στη Χάιφα) στη μεσαία γραμμή, αφαιρεί σκληράδα και κάθετο τρέξιμο από τα χαφ, ενώ δημιουργεί συνθήκες απομόνωσης για προσωπικές επιθέσεις πάνω στους κεντρικούς αμυντικούς. Οι δύο εκπρόσωποι της Αθήνας, μάζεψαν από τέσσερις βαθμούς, τις πρώτες δύο αγωνιστικές, και στη συνέχεια έκαναν τέσσερις σερί ήττες…
Ο Ολυμπιακός, κυνηγημένος από αόρατους εχθρούς, πάντοτε βολικούς για να μεταφέρεται η προσοχή στα εξωαγωνιστικά θέματα με στόχευση την περιβόητη συσπείρωση του υπέροχου λαού, έκανε τα απαραίτητα για να τερματίσει στην τρίτη θέση! Το γεγονός ότι πριν τρία χρόνια ο σύλλογος αγωνιζόταν στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και πλέον, θεωρείται ανακούφιση η έκπτωση στο Κόνφερενς, δείχνει το γιαλό του πλοίου. Διατάξεις και τακτικές με τρεις χαφ, σε ομάδα που διαθέτει τέσσερις στο ρόστερ της, αποδεικνύει προχειρότητα σχεδιασμού. Το περιβάλλον απαξίωσης, έφερε, τη σεζόν 2022/23, τον Αραμπί σε αποδιοπομπαίο τράγο ενός συνόλου που παρά τις διακηρύξεις για επιθετικό ποδόσφαιρο και τα τρία δεκάρια, δεν ήταν ικανό να παράξει φάσεις μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Εφέτος, τον έστειλαν στη β’ ομάδα για να βρει ρόλο ένας ποδοσφαιριστής με ευπάθεια στους τραυματισμούς και όριο συμμετοχής μέχρι το 60’… Η πραγματικότητα είναι η δημιουργία, η αξιοπρέπεια και όχι οι αξίες της επικοινωνίας συγκάλυψης από τη μπουρζουαζία. Ο Ολυμπιακός οφείλει να βρει τις προτεραιότητες του στο γήπεδο. Να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, αν θέλει. Άλλωστε, όπως διακινείται, η εμπιστοσύνη στους άλλους είναι φαινομενικά επίπλαστη και σίγουρα πρόσκαιρη. Οι αρετές και οι σκιές των ερυθρόλευκων, έχουν αναλυθεί, εκτενώς και έγκαιρα, στη σειρά άρθρων-τοποθετήσεις, που εντάσσονται στην κατηγορία: Στην Κερκίδα.
Όταν αρχίζει η λησμονιά ανθίζει η συγχώρεση. Αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα για τον ΠΑΟΚ και τον Λουτσέσκου. Μερικά βήματα πιο πίσω από το Ρουμάνο σχετικά με το εγχειρίδιο που μας είχε συνηθίσει, λειτουργικά δίδυμα στον άξονα με ανακτήσεις, κρατήματα και ασφαλείς μεταβιβάσεις, αναγέννηση του Τάισον, κατανόηση των απαιτήσεων και του απλώματος στο χώρο, με εναλλαγή ρόλων και ρευστότητα στην επίθεση, ελέω Ζίβκοβιτς (περισσότερο από ποτέ δεύτερος επιθετικός και σκόρερ εκκινώντας από τα δεξιά), Τάισον, Τόμας, Κωνσταντέλια. Τρεξίματα, φάσεις στην αντεπίθεση απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, άμεσες μεταβιβάσεις, κουβαλήματα μπάλας από θέση μέσα αριστερά, βιρτουοζικές εμπνεύσεις, αξιόπιστος τερματοφύλακας. Θάρρος, τόλμη, εμπιστοσύνη στο πλάνο. Οι Θεσσαλονικείς έχουν φιλοδοξία, έχουν περπατήσει στη διοργάνωση προ διετίας, ξέρουν τον τρόπο. Μένει να αποδειχτεί η τρίτη και φαρμακερή κρίση. Να βρίσκεται σε θέση, όπως του αξίζει, στο κομμάτι της φυσικής κατάστασης, βάσει φθινοπωρινής και πρώιμης χειμερινής περιόδου, ώστε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του ύστερου χειμώνα και της χαραυγής της άνοιξης.