Βασισμένο στην ποιητική συλλογή του T.S. Eliot «Το Βιβλίο των Πρακτικών Γατών του Γέρου Πόσουμ», από το 1939, σήκωσε την αυλαία, στο Λονδίνο, το 1981. Ο Άντριου Λόιντ Βέμπερ ξεκίνησε το 1977 να προσαρμόζει ανέκδοτα ποιήματα του ποιητή προσθέτοντας και δένοντας στίχους με μουσικές γέφυρες.
Παρατηρούμε μια κοινότητα γατών (Τζέλικλ) στο ανατολικό Λονδίνο. Η συνοικία όπου συρρέουν όλες τους, στην πανσέληνο. Ο τρόπος που εκτυλίσσεται η υπόθεση ξενίζει τον θεατή ο οποίος έχει συνηθίσει την κλασική ροή με πλοκή και ανάπτυξη των χαρακτήρων. Πρωτεύοντες και δευτερεύοντες ρόλοι και ιστορίες. Εδώ, συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Δηλαδή, στη σκηνή παρελαύνουν διάφορες φιγούρες. Μάγοι, ζογκλέρ, παραβατικοί, ο επικεφαλής σοφός καθοδηγητής, προσωπικότητες αποξενωμένες, εμφανώς κουρασμένες από τη ζωή, τις κακουχίες και τα παράδοξα και παράλογα του έρωτα. Αλλά και νέες γάτες, φιλόδοξες, ενεργές και πρόθυμες και ρουφήξουν τη ζωή. Αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες με χορό και τραγούδι.
Η αλληγορία και η παραβολή είναι σαφής. Ο μικρόκοσμος όπου αναπτύσσονται όλοι οι βιολογικοί και κοινωνικοί τύποι και πρότυπα συμπεριφοράς σε άμεση αντιπαραβολή και αλληλεπίδραση με το περιβάλλον και τη συσχέτιση μεταξύ τους. Βέβαια, για να διατηρηθεί τέτοια υπερπαραγωγή με το συγχρονισμό στην εντέλεια, την πλήρη ακολουθία χορού, τραγουδιών, κινησιολογίας, σκηνικής παρουσίας, χρειάζεται και η απαραίτητη γιρλάντα. Η χρυσόσκονη που γλυκαίνει το σκληρό περίβλημα της εξαθλίωσης και της φθοράς της καθημερινότητας. Το μιούζικαλ, καλεί τον αστό και τον μικροαστό να ζήσει το αμερικάνικο όνειρο. Να δει αντανακλάσεις μιας υποσχόμενης ζωής όπου το μοτίβο, κάθε φορά, επιτάσσει τη διαρκή και κοπιαστική προσπάθεια/δουλειά. Το όνειρο πωλείται σε συγκεκριμένες δόσεις και τιμή.
Αξίζει να δούμε σε ποιό πλαίσιο αναπτύχθηκε και προχώρησε το συγκεκριμένο μιούζικαλ. Από τη δεκαετία του 1970 διαφαίνεται μια τάση στην αμερικανική κουλτούρα σύμφωνα με την οποία η φόρμα αναδεικνύει την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να διαχειριστή κρίσεις. Παράλληλα, κυριαρχεί η υπερκατανάλωση, η “σιωπηλή πλειοψηφία” όσων δεν συμμετείχαν στο αντιπολεμικό κίνημα. Είναι η εποχή της προεδρίας Ρίγκαν. Εποχή βαθιάς και δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Το οικονομικό σύστημα της Δύσης είχε καταναλώσει τα καύσιμα που του χάρισαν την τρομακτική μεταπολεμική ανάπτυξη και η οικονομική αρχιτεκτονική που είχαν επιβάλει οι νικητές του πολέμου με τις συμφωνίες του Μπρέτον Γουντς κατέρρεε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Την ίδια στιγμή, το κοινωνικό κράτος καταρρέει όπως και τα προγράμματα υποστήριξης των εξαρτημένων, μειονοτήτων και φτωχών τάξεων.
Η κουλτούρα του μοναχικού καουμπόι, ο οποίος θριαμβεύει σαν εκδικητής, εκεί όπου έχει αποτύχει το προοδευτικό (Liberal) μοντέλο διακυβέρνησης, ταυτίζεται με την εικόνα που κομίζει και ο Ρίγκαν – πρώτα σαν αποτυχημένος ηθοποιός γουέστερν και στη συνέχεια σαν πλανητάρχης. Η πολιτική του Ρίγκαν στο εσωτερικό αλλά και το εξωτερικό των ΗΠΑ έρχεται να αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα: η ηθική παρακμή και οι ελλείψεις φυσικών πόρων οδηγούν σε ανομία και χάος. Η λύση είναι πάντα η επιβολή του νόμου και της τάξης στο εσωτερικό.