Ο Πυθαγόρας Παπασταματίου, υπέγραφε στις σχολικές εργασίες μόνο με το μικρό του όνομα. Το 1979 έφυγε σε ηλικία 49 ετών.
Λόγω της κατοχής διέκοψε το σχολείο και επέστρεψε αφού εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση. Μπήκε στη δραματική σχολή και εκεί συνάντησε τη Μαίρη Λω και το Νίκυ Γιάκοβλεφ και έγραψαν μαζί, σε τζαζ ρυθμό.
Στη δεκαετία το 1950 υπήρξε ηθοποιός και σεναριογράφος σε ασπρόμαυρη ταινία του κινηματογράφου. Εκεί γνωρίζει το Γιώργο Κατσαρό. Λέγεται ότι δημιουργούσε εντάσεις και μπερδέματα στις προσωπικές του σχέσεις, οι οποίες απέδιδαν στην έμπνευσή του.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, γίνεται φίλος με το Γιάννη Πάριο και μαζί με το Γιάννη Σπανό, χαρίζουν στον ερμηνευτή μεγάλες επιτυχίες.
Στην ουσία, με τον Πυθαγόρα ο Πάριος καθιερώθηκε ως ο τραγουδιστής της αγάπης. Την ίδια δεκαετία γράφει με τον Απόστολο Καλδάρα και τη Μικρά Ασία αλλά και ένα τραγούδι στη μνήμη του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.
Τον Ιανουάριο του 1973 η Μαρινέλλα ζητάει και τελικά ηχογραφεί, από τον Πυθαγόρα να γράψει στίχους επάνω σε μελωδία του, παγκοσμίως, γνωστού Ντέμη Ρούσσου. Ένα από αυτά ήταν το “Πού πάνε εκείνα τα παιδιά”.
Αρχική σκέψη ήταν να αφιερωθεί στη μνήμη των παιδιών που αγωνίστηκαν στην Κατοχή. Όμως η εξέγερση του Πολυτεχνείου την ίδια χρονιά έκανε το τραγούδι να αποσυρθεί και να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στους νέους αγώνες.
Η φιλία του με τον Καζαντζίδη είναι εν πολλοίς γνωστή και όταν χρειάστηκε, επικυρώθηκε και καλλιτεχνικά με το δίσκο “Υπάρχω” σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου.
Με το Μάνο Λοΐζο ήταν στενότατοι φίλοι. Συνεργάστηκαν μαζί για πρώτη φορά όταν έδωσαν τραγούδια στην Αλεξίου. Η παραγωγή ονομάστηκε τα “τραγούδια της Χαρούλας”.
Όταν στις 12 Νοεμβρίου του 1979 έγινε γνωστό ότι πέθανε ο Πυθαγόρας, ο Γιάννης Πάριος εμφανιζόταν σε γνωστότατο μαγαζί της παραλίας. Εκείνη τη βραδιά, ο τραγουδιστής εμφανίστηκε τελευταίος απ’όλους τους συντελεστές του προγράμματος, προσπάθησε να τραγουδήσει κάποιες νότες, τον κατέκλυσαν τα δάκρυα, η συγκίνηση ήταν μεγάλη και τελικά αποσύρθηκε.