Τα πράγματα είχαν δυσκολέψει τελευταία και τα ποντίκια παραπονιόντουσταν. Άλλο για τα οικονομικά, άλλο για τα σπίτια, άλλο για τα ενοίκια. Οι οικογένειες έβλεπαν πως δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν πλέον, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι γονείς- ποντικοί να δουλεύουν όλο και περισσότερες ώρες. Αλλά ένα παράξενο πράγμα συνέβαινε. Όσο περισσότερο δούλευαν, τόσο τα χρήματα που έβγαζαν δεν επαρκούσαν για να ζήσουν, αξιοπρεπώς. Έτσι αναρωτιόντουσταν: «Γιατί δε τα βγάζουμε πέρα ενώ τα χρήματα που παίρνουμε είναι περισσότερα»; Και κατά αυτό τον τρόπο αναπολούσαν με νοσταλγία διακοπές, εξόδους καθώς και στιγμές από καλές περιόδους της ζωής τους, οι οποίες πλέον ανήκουν στο παρελθόν. «Τι να φταίει άραγε;» προβληματίζονταν.
«Ήμασταν πάντα εργατικοί και κάναμε και αυτά που μας άρεσαν, τι να πήγε άραγε τόσο λάθος;»
Όλες αυτές οι σκέψεις τους οδήγησαν σταδιακά στην αναζήτηση ενός μεσσία, ενός γενναίου ποντικού, ο οποίος θα τους έβγαζε από αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, εάν και ο υπάρχων αρχηγός τους είχε την ευθύνη που όλα τα ποντίκια ζούσαν μια πολύ φτωχική ζωή, κανένα από τα ποντίκια δεν ήθελε να παραδεχτεί την ατομική του ευθύνη για τη ζωή που ζούσε στο παρόν. Οπότε, μοναδική λύση για τα ποντίκια φάνταζε ένας μεσσίας.
Μέσα σε όλα τα ποντίκια που ζούσαν στην κοιλάδα, ένα ποντίκι ξεχώριζε. Το ποντίκι αυτό, βάσει των λεγομένων των υπολοίπων ήταν γενναίο και μπορούσε να επιβάλλει γρήγορα την τάξη και να επαναφέρει τα πράγματα στις παλιές καλές εποχές. Το γενναίο ποντίκι άρχισε να αποκτά δύναμη από την υποστήριξη των γύρω του και άρχισε να κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις όπως:
«Εμείς θα επαναφέρουμε την κοιλάδα όπως ήταν πριν».
«Εμείς θα φέρουμε δουλειές για όλα τα ποντίκια και θα διώξουμε οποιονδήποτε παρείσακτο εισέρχεται παράνομα στην κοιλάδα και διεκδικεί τις δουλειές των δικών μας ποντικιών».
«Θα αυξήσουμε μισθούς και συντάξεις και κανένας δε θα ζει κάτω από το όριο της φτώχειας».
Τα ποντίκια της κοιλάδας είχαν ενθουσιαστεί και υποστήριζαν ένθερμα τον ποντικό αυτό. Γιατί όπως έλεγαν, ήταν γενναίος, μπορούσε να επιβάλλει την τάξη και επιτέλους εκείνοι θα μπορούσαν να κοιμούνται ήρεμα στα σπίτια τους. Έτσι τη μέρα των εκλογών, ο ποντικός-μεσσίας βγήκε πρώτος στις εκλογές και, πλέον, ήταν όλοι έτοιμοι να ζήσουν την καλύτερη εκδοχή της ζωής τους.
Οι πανηγυρισμοί ήταν τόσο έντονοι που ακούστηκαν εκτός της κοιλάδας. Και τα υπόλοιπα ζώα άρχιζαν να αναρωτιούνται, τι συνέβη και επικρατεί τόση χαρά στην κοιλάδα των ποντικών.
Όταν έμαθαν πως η τόση χαρά οφείλεται στο ότι ο ποντικός- μεσσίας βγήκε πρώτος στις νέες εκλογές, τα ζώα άρχιζαν να γίνονται σκυθρωπά και προβληματισμένα. Ζώα μεγαλόσωμα- όπως οι ζέβρες και οι καμηλοπαρδάλεις- έδειχναν αρκετά φοβισμένα. Και στην τελική, γιατί τόσος προβληματισμός για έναν ποντικό;! Κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει.
Ξημέρωσε η επόμενη μέρα και οι εορτασμοί είχαν τελειώσει. Η κοιλάδα άρχισε να βρίσκει τους ρυθμούς της πάλι. Τα ποντίκια ήταν πολύ χαρούμενα καθώς περίμεναν τον πρόεδρο τους να τηρήσει όλες τις υποσχέσεις του. Υποσχέσεις που θα τους έβγαζαν, επιτέλους, από την ανέχεια που βίωναν τόσα χρόνια.
Όντως, ο πρόεδρος πήρε κάποια δραστικά μέτρα, την πρώτη μέρα κιόλας. Ανακοίνωσε στα ποντίκια πως οι μισθοί τους θα αυξηθούν και πως θα γίνουν κάποια εντατικές αλλαγές στον εργασιακό τομέα. Τα ποντίκια χαρούμενα με τα νέα για την αύξηση των μισθών τους, άρχισαν να κυκλοφορούν πιο χαρούμενα. Και όντως, ο μισθός τους αυξήθηκε τον επόμενο μήνα. Αν και περίμεναν πως η αύξηση θα ήταν μεγαλύτερη, ήταν και πάλι πολύ ευχαριστημένα. Όμως δε θα λέγαμε το ίδιο και για τα υπόλοιπα ζώα που εργάζονταν στην κοιλάδα. Εκείνα το μόνο που αντίκρισαν όταν άνοιξαν το λογαριασμό τους, ήταν ότι ο μισθός τους παρέμενε σταθερός. Αναρωτήθηκαν γιατί;! Εμείς εδώ δεν εργαζόμαστε; Γιατί δεν είδαμε και εμείς την ίδια αύξηση. Όλα αυτά τα ερωτήματα τα βασάνιζαν, ώσπου έμαθαν μια μέρα έμαθαν την αλήθεια.
Η αλήθεια ήταν πως η αύξηση ήταν μόνο για τους εργαζόμενους που ήταν ποντικοί. Αυτό τους έκανε να αισθανθούν θυμό και άρχισαν να απαιτούν τα ίδια δικαιώματα με τους ποντικούς, κάνοντας συγκεντρώσεις και πορείες. Όμως αυτό που συνάτησαν, ήταν η αδιαφορία τόσο από τους ποντικούς- συναδέλφους τους όσο και από το κεντρικό συμβούλιο των ποντικών. Ειδικά, ο πρόεδρος των ποντικών δεν έδωσε καμία απάντηση όσο αφορά το ζήτημα, καθώς βρισκόταν σε ένα ταξίδι. Τα ζώα απογοητευμένα, χωρίς να έχουν άλλη επιλογή, συνέχιζαν να εργάζονται. Μετά από όλο αυτό, τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν στην κοιλάδα. Ο διαχωρισμός μεταξύ των ζώων άρχισε να γίνεται πιο έντονος.
Τα ποντίκια άρχισαν να κάνουν περισσότερη παρέα μεταξύ τους, αγνοώντας τα υπόλοιπα ζώα, που πριν ήταν φίλοι τους. Μαγεμένοι από το νέο τους αρχηγό και ενθουσιασμένοι με την προοπτική μιας καλύτερης ζωής, ξέχασαν όσους μέχρι πριν ήταν πολύ σημαντικοί για αυτούς. Αυτό είχε ως συνέπεια τα υπόλοιπα ζώα να αισθάνονται απομονωμένα. Όσο περνούσε ο καιρός, τα πράγματα χειροτέρεψαν κι άλλο. Θα αναρωτηθεί κανείς, υπάρχει κάτι χειρότερο από το να είσαι απομονωμένος;
Και όμως, υπάρχει. Δυστυχώς, η τάση να κάνει κάποιος τα πράγματα χειρότερα, συνήθως υπερτερεί της τάσης να κάνει τα πράγματα καλύτερα. Και αυτό αποδεικνύεται και στην ιστορία αυτή.
Η απομόνωση των υπόλοιπων ζώων της κοιλάδας, έδωσε θέση σε κάτι χειρότερο. Αυτό ήταν η απαγόρευση της πρόσβασης τους στα ίδια μαγαζιά με τους ποντικούς. Σταδιακά άρχισαν να υπάρχουν μαγαζιά μόνο για ποντικούς και να δημιουργούνται νέα μαγαζιά για τα υπόλοιπα ζώα. Τα ζώα άρχισαν να παραπονιούνται όλο και περισσότερο. Πώς γίνεται, ενώ ήταν αγαπημένοι με τους ποντικούς και ζούσαν όλοι αγαπημένοι, ξαφνικά να μην τους επιτρέπεται η είσοδος στα ίδια μαγαζιά μαζί τους; Και το χειρότερο, οι περισσότεροι ποντικοί να μην αντιδρούν σε αυτό;
Ο νέος νόμος έφερε μεγάλες αναταραχές και μεγάλους τσακωμούς μεταξύ των ζώων. Τα ζώα, πριν την εκλογή του νέου προέδρου, μπορεί να ζούσαν φτωχικά αλλά ήταν όλοι ίσα και είχαν δικαίωμα στο να απολαμβάνουν τις παροχές της κοιλάδας. Στο σήμερα, το παρόν ίσχυε μόνο για τους ποντικούς. Οι τσακωμοί αυτοί, έφεραν και μαζικές αποχωρήσεις των ζώων με σκοπό την αναζήτηση ενός καλύτερου και πιο ειρηνικού μέρους. Παρά τις μαζικές αναχωρήσεις ούτε τότε οι ποντικοί δεν αντέδρασαν, τουλάχιστον όχι όλοι τους.
Με αυτό τον τρόπο, η καθημερινότητα κυλούσε. Τα ποντίκια δεν είχαν καταλάβει το μέγεθος της κατάστασης ώσπου μια μέρα… τα ποντίκια άρχισαν να παρατηρούν πως τα περισσότερα ζώα έχουν φύγει. Όμως και τότε δεν αντέδρασαν. Τους έφτανε που είχαν τον νέο τους πρόεδρο, τον μεσσία τους όπως τον αποκαλούσαν. Όμως, τι άλλο μπορεί να πάει στραβά;