Κοίτα ν’ αντέξεις
Κρατήσου. Κοίτα ν΄ αντέξεις. Δεν σου δίνω οδηγίες, δεν πουλάω συμβουλές, ίσως δεν σου απευθύνομαι καν. Πες πως κρυφακούς ένα παραμιλητό. Κοίτα ν’ αντέξεις. Όταν αισθάνεσαι τους κυνόδοντές σου να μεγαλώνουν, πιες νερό, άσε το αίμα των ανθρώπων στη θέση του. Δεν είσαι εσύ αυτό.
Όταν ο θυμός σου σε πνίγει σαν αναρρόφηση από μεθύσι, μην γίνεσαι ο ίδιος το αλκοόλ. Μη μου μιλάς για επαναφορά θανατικής καταδίκης, για τους δολοφόνους του ανθρώπου στην 3ης Σεπτεμβρίου. Χάνονται οι μάχες, μη χαθεί και ο πόλεμος. Mη χάσεις τον εαυτό σου.
Όταν σκοτεινιάζει ο κόσμος στα δύο μέτρα και νιώθεις ζεστή πίσσα να σου φράζει τα πνευμόνια, στην σκέψη μιας ανεργίας που θα σε κάνει επαίτη του επιούσιου για τις καρδιές σου – τα παιδιά σου, τους δικούς σου- έχεις ακόμη την αγάπη σου να τους δώσεις. Μην ξεχνιέσαι. Βγες να σε χτυπήσει ο αέρας και όταν γυρίσεις σπίτι, αγάπα τους, πάλι, από την αρχή. Πώς το λένε στα μαθηματικά; Μπορεί να μην είναι ικανή συνθήκη αλλά είναι αναγκαία.
Κρατήσου. Όταν αισθάνεσαι ικανός για ωμή και τυφλή βία αδιακρίτως, και αναρωτιέσαι πού πήγαν τόσα διαβάσματα, τόσες μουσικές, τόσα ποιήματα τώρα που τα θέλεις να πιαστείς για να μη γίνεις ζώο, ψάξε. Ψάξε καλά ρε γαμώτο. Δεν έχει πάει χαμένη όλη η μέχρι τώρα ζωή σου. Κάπου είναι όλα και είναι σωστά. Μη γίνεις λάθος.
Όταν ξέρεις πως η βία είναι η τελευταία γραμμή της άμυνάς σου – γιατί δεν είσαι και ο Γκάντι- κοίτα να την αθροίσεις στο ποτάμι που κατεβαίνει, οι προσωπικοί πόλεμοι είναι μόνο λογοτεχνικά σχήματα. Ρώτα τον Ράμπο.
Όταν δεν μπορείς να δεις πιο μακριά από μεθαύριο, όταν κανένα όνειρό σου δεν μπορεί να διαπεράσει έναν τοίχο που χτίστηκε στην περίμετρο της σκιάς σου εν μία νυκτί, καβάλα τον Λυκαβηττό ή την Πεντέλη, χάζεψε λίγο την πόλη και σκέψου τί είχες τί έχασες μωρέ. Ήσουν ποτέ σίγουρος για το τι σου ξημέρωνε; Στην πραγματικότητα πάντα τα όνειρά σου είχαν το μήκος της σκιάς σου.
Κρατήσου. Κοίτα ν’ αντέξεις. Μη ζήσεις σαν να μην υπάρχει επόμενη μέρα. Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Και θα περιμένει όσους καταφέρουν να περάσουν, χωρίς να γίνουν λύκοι, ή ποντίκια. Μην νομίσεις πως μπορείς να “αλλάξεις” για λίγο μέχρι να περάσει η μπόρα, και πως όποτε γουστάρεις θα φοράς λεοντή και όποτε γουστάρεις προβιά. Η μυρωδιά δεν θα φεύγει με τίποτα. Ακόμη κι αν δεν το ξέρουν οι άλλοι, θα το ξέρεις εσύ.
Λένε πως ο άνθρωπος προσαρμόζεται σε όλα. Αλήθεια είναι. Αλλά ας αφήσουμε απέξω τα σκατά…
Οδυσσέας Ιωάννου, Το νερό να γίνεις, Λόγια επί προσωπικού, ν.8, Εκδόσεις Πατάκη
Γ Ι Α Α Υ Τ Ο Υ Σ Π Ο Υ Σ Κ Α Β Ο Υ Ν Β Α Θ Ι Α
Τον κέρδισε η σιωπή.
Είχε πολύ
μέσα στην Ποίηση βαδίσει.
του Χρίστου Λάσκαρη
Άστεγος
Εδώ θα μείνω να ξεκουραστώ
κάτω απ’ το λίγο φως μιας δημόσιας λάμπας.
Πάνω στο παγκάκι τυλίγομαι στην ύπαρξή μου
κι έτσι νομίζω πως δεν κρυώνω.
Λίγη τροφή μέσα στη βρώμικη τσάντα μου
(φτωχή συγκομιδή μιας ατέλειωτης μέρας)
κι ένα όπλο κολλημένο στον κρόταφο.
Όταν θα έρθουν οι εχθροί μου να με βρουν,
θα τους πυροβολήσω με τη ζωή μου.
Λοιπόν ο έρωτας,
αυτή η απέλπιδα αποπλάνηση των σωμάτων,
οι δεκάρικοι λόγοι για την αιωνιότητα.
Κι αν ξαφνικά γινόμουν ό,τι μισούσες;
Πόσο μεγάλη έκπληξη όμως.
(Κι εγώ που νόμιζα ότι θα ζούσα
όλη μου τη ζωή μες στην αγάπη.)
Νίκος Χατζηιωάννου