Έχοντας πλέον 2018 φτάνουμε σιγά σιγά στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Μιας ιδιαίτερα ταραχώδους δεκαετίας θα λέγαμε από άποψη οικονομικής και πολιτικής φύσεως. Δεν είναι, λοιπόν, λίγοι οι άνθρωποι της υφηλίου οι οποίοι αναπολούν καλύτερες εποχές του παρελθόντος από κάθε άποψη. Οι νέοι φυσικά δεν έχουμε την δυνατότητα να συγκρίνουμε περασμένες καταστάσεις με τις τωρινές τόσο εύκολα όσο οι μεγαλύτεροι, σίγουρα όμως μπορούμε να κρίνουμε τα διάφορα κακώς κείμενα της εποχής μας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον κόσμο της τέχνης και συγκεκριμένα αυτόν του cinema. Προσωπικά, πάντα ήμουν λάτρης των αποκαλούμενων ψυχολογικών θρίλερ. Δεν θα διστάσω λοιπόν να αναφέρω ότι ζούμε στην χειρότερη δεκαετία παραγωγής θρίλερ! Ακόμα και κάποιος ο οποίος δεν έχει ιδέα από θρίλερ αρκεί να κάνει μόνο ένα πράγμα για να διαπιστώσει την παρακμή τους την τελευταία δεκαετία. Να αναζητήσει μόνος του στο διαδίκτυο θρίλερ που του προτείνουν να δει διάφορες ιστοσελίδες οι οποίες συνήθως έχουν τίτλους όπως : τοπ 10 ταινίες θρίλερ , θρίλερ που πραγματικά αξίζει να δεις κλπ. Θα παρατηρήσει λοιπόν κάποιος επισκεπτόμενος τις συγκεκριμένες ιστοσελίδες η πλειοψηφία των προτεινόμενων ταινιών δεν είναι και ιδιαίτερα πρόσφατες. Όχι βεβαίως ότι τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξαν αξιόλογα έργα αλλά τα πραγματικά διαμάντια ανήκουν στο παρελθόν.
Ας κάνουμε μια προσπάθεια έρευνας, λοιπόν, των πραγματικών αιτιών της εν λόγω παρακμής μέσα από ένα παράδειγμα το γνωστό σε πολλούς θρίλερ flatiners.
To εν λόγω έργο προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1990 και θεωρείται μέχρι και σήμερα αριστούργημα. Το 2017 λοιπόν προβάλλεται ξανά έχοντας φυσικά επιτυχία χάρις την αίγλη της πρώτης ταινίας αλλά απέχοντας πολύ από άποψη ποιότητας, συγκριτικά με την πρώτη. Αλλά ας πάρουμε ως βάση το αρχικό σενάριο που είναι ίδιο και το οποίο αφορά φοιτητές τις ιατρικής οι οποίοι επιθυμούν να ανακαλύψουν το τι υπάρχει μετά τον θάνατο. Στην προσπάθειά τους λοιπόν αυτή αποφασίζουν κάτι πραγματικά ριψοκίνδυνο. Την θανάτωση του ενός από την παρέα, κάθε φορά, για μερικά λεπτά και στην συνέχεια την αποτελεσματική επαναφορά του ίδιου στην ζωή από τους υπολοίπους. Με αυτόν τον τρόπο καθένας από τους φοιτητές θα μπορέσει έστω και για λίγα λεπτά να λύσει το μυστήριο της μεταθανάτιας ζωής και θα έχει την δυνατότητα να ανακοινώσει στην ανθρωπότητα μέσα από την προσωπική του εμπειρία και το τι ήταν αυτό που είδε τα λίγα λεπτά που ήταν νεκρός. Μιλάμε πραγματικά για ένα στιβαρό σενάριο. Ας παρατηρήσουμε το πώς αποτυπώθηκε στον φακό της έβδομης τέχνης την κάθε φορά και γιατί η ταινία του 90 είναι ασύγκριτα καλύτερη από αυτήν του 17. Αρχικά, στην ταινία του 2017 τόσο τα εφέ όσο και η γενικότερη κινηματογραφική ανάλυση είναι υπερβολικά εξελιγμένα με αποτέλεσμα το έργο να χάνει το μυστικιστικό του υπόβαθρο. Τα ψυχολογικά θρίλερ δεν είναι το star wars, η εικόνα τεσσάρων ανθρώπων να επαναφέρουν στη ζωή έναν φίλο τους μέσα σε μια υπό κατασκευή εκκλησία-νοσοκομείο είναι περισσότερο υποβλητική από την αντίστοιχη σκηνή που πραγματεύεται σε σύγχρονο τεχνολογικά δωμάτιο ιατρικής.
Επιπροσθέτως, στην πρώτη ταινία το σκοτάδι κυριαρχεί σχεδόν πάντα. Ο φωτισμός είναι χαμηλός, οι ώρες των γυρισμάτων είναι εξ ολοκλήρου απογευματινές ή βραδινές σε αντίθεση με τη δεύτερη ταινία όπου ο φωτισμός είναι αρκετά εντονότερος. Τέλος, οι ηθοποιοί στην δεύτερη ταινία θα μπορούσαν να ήταν κάλλιστα πρωταγωνιστές κάποιας κωμωδίας ή τηλενουβέλας και επιτέλους οι κοιλιακοί και η σιλικόνη στα ψυχολογικά θρίλερ δεν πουλάνε !!!! Στα τρόμου μπορεί, στα ψυχολογικά πάντως όχι ! Γιατί πολύ απλά δεν ταιριάζουν με το χαρακτήρα τους, τα θρίλερ περιγράφουν φαινόμενα του μεταφυσικού και έχουν ανάγκη από τα αντίστοιχα πρόσωπα, για παράδειγμα θυμηθείτε τη Μία Φάροου, την πρωταγωνίστρια στο μωρό της Ρόζμαρι.
Αφού λοιπόν τελείωσα τη σύγκριση των δύο ταινιών ήρθε η ώρα να οδηγηθώ στο συμπέρασμα μου. Εν κατακλείδι, σίγουρα πολλές φορές τα σύγχρονα θρίλερ πάσχουν,βασικά, από έλλειψη καλού σεναρίου όμως δεν τα καθιστά αυτό μέτρια γιατί όπως διαπιστώσατε χρησιμοποίησα εσκεμμένα δύο ταινίες με το ίδιο σενάριο ωστόσο το αποτέλεσμα δεν ήταν ίδια και αυτό έγκειται στο γεγονός ότι οι παραγωγές προσπαθούν με τα υλικά επιτυχίας μιας ταινίας δράσης ή κωμωδίας να δημιουργήσουν ταινίες ψυχολογικού θρίλερ και εδώ ακριβώς έγκειται το λάθος τους.