Γεια χαρά!
Κάθε φορά το ίδιο ποίημα, κάθε μεσημέρι η ίδια έναρξη, το ίδιο χαρακτηριστικό σήμα. Για ανταλλαγή απόψεων. Αν έγραφε εκείνος το κείμενο, είμαι σίγουρος ότι θα έβαζε τίτλο: “Και τέζα ο καμπούρης”. Το πρωινό της Δευτέρας 5/6/2023, μας ήπιε το αίμα με το μπουρί της σόμπας.
Ο Γ.Γ, διπλός καβαλάρης, Γιώργος Γεωργίου πέρασε στην αιωνιότητα και κάτι τέτοιο θα ήταν σαχλαμάρα αν δεν ήταν αληθές. Ο Γεωργίου ήταν και παραμένει ένας άνθρωπος που αφήνει μεγαλοπρεπές αποτύπωμα στον τρόπο σκέψης όσων των παρακολουθούσαν τακτικά.
Σήμερα, δεν θα γράψουμε επικήδειο. Θα απλώσουμε ορισμένες σκέψεις και κάποιες δικές του ατάκες. Αυστηρά σε ραδιοφωνικό πλαίσιο. Το σημειώνουμε διότι ο κίνδυνος από αποσπασματικές θεάσεις βίντεο είναι να δημιουργηθεί εσφαλμένη εικόνα για το συγκεκριμένο πρόσωπο. Ενδιάμεσα, τα αγαπημένα του τραγούδια. Για να έχει καλό κατευόδιο.
Θέλω να γεμίσω τις καρδιές και τα αυτιά σας με χαρά, με συγκίνηση.
Ο Γεωργίου κλείνει τον κύκλο των τριών κορυφών της, άλλοτε, κραταιάς εφημερίδας, “Ο Φίλαθλος”. Πρώτος έφυγε, η κινητή εγκυκλοπαίδεια, ο Ηλίας Μπαζίνας. Έπειτα, ο αποδυτηριάκας, Κώστας Καίσαρης Βέβαια, μην ξεχνάμε και τον Παρασκευά. Ας ακούσουμε το τραγούδι, σήμα κατατεθέν, του Μπαζίνα.
Μαζί με τον Γεωργίου χάνεται ένα σύμπαν διαλέκτων. Το καλάθι φωνών που παρά τις διαφωνίες ή τις συμφωνίες, τις μεταλλάξεις μέσα στα χρόνια, ήταν τόσο οικείο. Η αναμονή στην ακρόαση ήταν όπως το καθημερινό ψωμί. Αναμενόμενο και ταυτόχρονα προσδοκώμενο. Ο Λευτέρης που μας άφησε το Μάρτιο, ο Εβερτονάκιας με το ίδιο δρομολόγιο, ο Θόδωρας, ο Μπιλ by taxi, ο Σωτήρης, ο Ρονάλντο, ο Βασίλης, ο Πρύτανης, ο Ντάνιελ, ο Πανιωνάκιας, ο Άλκης, ο Ροστόφ, ο Λαθούλης, ο Φουξ από το Λουτράκι, ο Πασχάλης από την Τούμπα, ο Τικίνιο, ο Θανάσης-Απολλωνάρα και Γιουνάιτεντ, ο Αλ Τζαζίρα, ο φίλος με την αγγλική ομοσπονδία, ο Τσαουσέσκου από τη Ρουμανία, ο κύριος Οικονομάκος, ο Τραπεζικός, ο Αυγολέμονος και ο σπουδαίος κύριος Δάφνος, ο καθηγητής.
Αν το πουλί μου είχε νύχι, θα ήταν δάχτυλο.
Θα μείνουν αξέχαστες οι μουντιαλικές εκπομπές με τον Αλέφαντο. Τα καυστικά σχόλια, τα γκαζοζέ περπατήματα, οι αργοκαρούτες, οι παίκτες που παίζουν το ένα δύο, το ένα τρία. Παράλληλα και πίσω, παράλληλα και πίσω, πίσω και παράλληλα. Φτάνει πια! Μέχρι να κουνήσει το ένα πόδι βρωμάει τ’άλλο κλπ…
Δυο φορές κουκιά με λάδι και ήσουν ο πρώτος εν Ελλάδι που την άλειφες με λάδι!
Ο αγώνας ήταν μάπα. Να μασάς και να φτύνεις το κουκούτσι.
Έχει τόσο κρύο που αν είχα δόντια, θα δάγκωνα το πουλί μου.
Όταν αναφερόταν στην εφηβική του ηλικία, την εποχή της αθωότητας, κάνοντας σύγκριση στη μουσική των νέων, τότε, σε σχέση με το τώρα, πάντα για να το ελαφρύνει διηγείτο την εξής ιστορία. Χόρευε με ένα κορίτσι. Τη στιγμή που ήρθαν κοντά, τον ρωτάει.
-Γιώργο, τι είναι αυτό το σκληρό εκεί κάτω;
-Αυτό που θέλουν όλες οι γυναίκες. Το πορτοφόλι μου!
Απόψε, έχει τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Μελέτη, επίβλεψη και αύριο η ανάλυση.
Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να χτυπηθεί από τον καρκίνο και να πεθάνει την εποχή που αγαπούσε περισσότερο. Έλεγε με στόμφο ότι το καλοκαίρι είναι για τους φτωχούς. Πηγαίνεις οπουδήποτε με ένα κοντομάνικο πουκάμισο. Ενώ το χειμώνα, ειδικά στο ΟΑΚΑ που κατεβαίνουν οι αρκούδες λόγω κρύου, νυχτώνει από τις 17.00 και σε κυριεύει η μούχλα.
Αυτός ο κοντοπούτανος ο Μέσι είδατε τι πάσα έδωσε; Υψηλή τεχνική, υψηλή ραπτική, πείτε το όπως θέλετε. Τον είδε με το ασπράδι, όχι την κόρη, του ματιού!
Πώς να το κάνουμε; Με καυλώνει, ποδοσφαιρικά, η εύστοχη πάσα.
Στο ίδιο μοτίβο… του Μάλμπορο. Νέα πατέντα είναι αυτή;
Ο Γεωργίου υπεραγαπούσε την κόρη του Σταυρούλα, το γιο του Τάσο, τον Απόλλωνα Σμύρνης και την M3. Θεωρούσε πως ήταν το καλύτερο αυτοκίνητο όλων των εποχών. Στην Αττική Οδό, με τη μέγιστη επιτάχυνση, είχαμε πέντε κουταλιές της σούπας. Δυστυχώς, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, του την έκλεψαν και τη βρήκε μετά από χρόνια στη Γεωργία!
Η αγάπη των ακροατών ήταν τόσο μεγάλη που έφτανε στο σημείο να μην προσβάλλονται με τις προσφωνήσεις που τους έκανε. Αντιθέτως, γελούσαν και οι ίδιοι. Για παράδειγμα:
- Πάμε στον επόμενο. Έλα Λευτέρη, θα σε πηδάω χειμώνα καλοκαίρι.
- Τάσο, Τάσο; Σκύψε να σου τον περάσω!
- Να και ο Αντρέας που μου έκανε τον πάτο κρέας!
Της δεδηλωμένης το κάγκελο γινόταν στις μουσικές εκπομπές. Όταν, δηλαδή, ήμασταν στην ποδοσφαιρική δίαιτα ή όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά. Η πιο ιδιαίτερη ήταν τα Χριστούγεννα του 2013, όταν είχε καλεσμένες στο στούντιο του Real FM την Εύα Μπουντούρη και την Κλαούντια Μάτολα. Επίσης, οι τηλεφωνικές συναντήσεις με το Γιάννη Πετρίδη και τον Κώστα Ζουγρή.
-Έλα Γιώργο, συγγνώμη είμαι σε μια μάντρα και έχει σκυλιά εδώ.
-Τι είπες φίλε; Είναι εκεί η Άντζελα Δημητρίου; Κυρ αστυνόμε, γρήγορα το μπόγια να τον αποχιάσει!
Από εδώ και πέρα, για το πρωτάθλημα, στενεύουν οι κώλοι.
Ο Μουρίνιο, παρότι τον έχει ξεβράσει το κύμα, ξέρει και φυλάγεται. Παίζει το 5-3-2, βάζει πίσω και παρκετέζα Χούβερ και δεν απειλείται.
Είχε γενέθλια την ίδια ημέρα με το Σωκράτη Κόκκαλη και έλεγε πως κάθε φορά, δεδομένης της αμοιβαίας εκτίμησης που είχαν, του τηλεφωνούσε. Επιπλέον, ο Κόκκαλης κάλυψε τα έξοδα της νοσηλείας του Τάσου στο Λονδίνο. Ο Γεωργίου, για ένα διάστημα στο Φίλαθλο έκανε ρεπορτάζ Ολυμπιακού. Ενώ έπαιρνε μαζί το γιο του στον Ρέντη, το παιδί μόλις είδε το Σαραβάκο στο γήπεδο έγινε, κατευθείαν, Παναθηναϊκός!
Βγάλε αγοράκι μου την τσίμπλα απ’το μάτι. Μάθε, επιτέλους, να μιλάς με τα αυτιά!
Σε μια αποστολή εκτός έδρας, με τον Ολυμπιακό, και συγκεκριμένα στην Ολλανδία είχε γνωρίσει το ποδοσφαιρικό του ίνδαλμα, το Γιόχαν Κρόιφ. Μάλιστα, είχαν παίξει μπιλιάρδο, είχαν συζητήσει και του είχε δωρίσει και μια ανθοδέσμη.
Το επόμενο συγκρότημα, έλεγε ότι το αναγνωρίζουν από την Αλάσκα και την Παταγονία μέχρι τους Μασσάι.
Nαι, έχει δίκιο ο Λάκης. Ξυπνητσίδικο αυτό που είπες φίλε.
Από ιαματική πηγή: Οι Μπιτλς είναι υπεράνω συναγωνισμού. Είναι υπεργαλαξιακοί. Είναι απαράμιλλη η απλότητά τους.
Και η τρίχα κάγκελο.
Για τις γιορτινές μέρες που έρχονται, ένα μόνο θέλω από εσάς. Να είσαστε πάντα μεγάλοι, δυνατοί και γεροί. Τίποτα άλλο. Γεια χαρά!
Πολλές φορές λέμε, κάποτε ασυναίσθητα, ότι με το τάδε ή το δείνα γεγονός τελειώνει η παιδική μας ηλικία. Για την περίπτωση του Γιώργου Γεωργίου είναι σίγουρο ότι άρχισε να στερεύει επικίνδυνα το νερό της νιότης.
Από εδώ, τον αποχαιρετώ γράφοντας, Καλή Αντάμωση, όταν θα έρθει η ώρα μας να γίνουμε και εμείς μπανέλες και κοκκινόχωμα. Γιατί, όπως λέει και ο Αυγολέμονος: “Κάθε μέρα, βήμα βήμα, φτάνουμε κοντά στο μνήμα”.
Το προτελευταίο τραγούδι, για τη Σταυρούλα του.
Η δική του αποφώνηση για μια γεμάτη ζωή, πιθανώς, θα ήταν τα παρακάτω λόγια, όπως ο ίδιος τα ψιθύριζε μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Α ρε Γεωργίου, ποτέ να μην πεθάνεις. Απ’όλους να σκύβεις να τον τρως και τουμπεκί να κάνεις!
Εκεί στον επουράνιο Ιππόδρομο, για το φευγιό του, ο εθνικός ύμνος της εκπομπής. Το τραγούδι που τον έκανε γνωστό μέχρι την κυρά-Κομπρέσα, στην Κατσικανή Σερρών.
«Μάγκες θα σας πω κάτι που δεν το έχω ξαναπεί ποτέ στη ζωή μου. Όταν πεθάνω, αυτό το τραγούδι θα μου το αφιερώσετε».