Όταν συμπληρώθηκαν δύο χρόνια (17/6/2019) από το θάνατο του Στέλιου Βαμβακάρη, προσπαθήσαμε να οριοθετήσουμε σε λέξεις την παρουσία του αλλά κυρίως, το μέγεθος της απουσίας του. Άλλωστε, οι συνειρμοί επιτρέπονται και οι ανατροπές επιβάλλονται. Για να το πράξουμε αυτό, δανειστήκαμε το στίχο από το δημοτικό τραγούδι: “Καλέ ξενιτεμένε μου γράψε μου να μαθαίνω, στέλνε μου και άγραφτο χαρτί και γω καταλαβαίνω”. Ή όπως περιέγραφε την απώλεια του Πρίγκιπα η σύζυγός του, Εβελίνα Αγγέλου, όταν έλεγε πως τα λουλούδια στο δρόμο άνθισαν και γέμισαν χιλιάδες πεταλούδες και το σπίτι παρέμενε ευωδιαστό!
Δεν γεννήθηκα κακός ούτε σκέφτηκα ποτές μου
να φχαριστηθώ άμα λυπηθεί ο άλλος»
Μάρκος Βαμβακάρης, ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ, σ.33
Ο Στέλιος Βαμβακάρης (γεν. 2 Μαρτίου 1947, Πειραιάς) είναι λαϊκός μουσικός συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, δευτερότοκος γιος του Μάρκου Βαμβακάρη.
Υπήρξε επαγγελματίας μουσικός από την ηλικία των δώδεκα ετών στο πλευρό του πατέρα του Μάρκου, και συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς του ρεμπέτικου, όπως ο Παπαϊωάννου, ο Τσιτσάνης, ο Παγιουμτζής και ο Περπινιάδης, καθώς και με εκπροσώπους της λαϊκής και έντεχνης μουσικής σκηνής, όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Καίτη Γκρέυ, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Σωτηρία Μπέλλου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νίκος Ξυλούρης, ο Γιώργος Νταλάρας.
«Το πηγάδι άμα δεν του κάνεις μπαμπου δε σου κάνει»
(Μάρκος, ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ, σ.124)
Εκτός από τη δουλειά του στο λαϊκό τραγούδι, ο Στέλιος Βαμβακάρης ήταν από τους πρωτοπόρους μουσικούς που ασχολήθηκαν με τις κοινές ρίζες των Αμερικάνικων blues και του μπουζουκιού. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά κουρδίσματα του τρίχορδου μπουζουκιού, τα λεγόμενα καραντουζένια έγραψε και πείραζε τραγούδια με αυστηρά προσωπικό ιδίωμα που μοιάζουν με ένα ιδιαίτερο κράμα πειραιώτικου ρεμπέτικου και blues. Στις 24 Σεπτέμβρίου του 1988 ηχογράφησε με τον Louisiana Red το δισκο/CD “Το μπλουζ συναντά το Ρεμπέτικο”(εταιρία:“Εβδομη Διάσταση”), που περιέχει 8 μπλουζ κομμάτια με μπουζούκι και μπαγλαμά. Το 1994 έγραψε μουσική για τον δίσκο Ρομαντικοί Παραβάτες – Η Φαντασία στην Εξουσία ο οποίος ξεχώρισε για τον ιδιαίτερο ήχο του.
Η καλλιτεχνική αξία του ιδιαίτερου ύφους της μουσικής του έχει αναγνωριστεί και από τη διεθνή blues κοινότητα. Σε φεστιβάλ στη πόλη Φάλον (Σουηδία) έπαιξε μαζί με τον Τζον Λι Χούκερ και το 2003, στο φεστιβάλ World Got The Blues στο Λονδίνο με τον Taj Mahal και την Cesaria Evora. To 2010 έπαιξε στο Palais des Beaux Arts στο Βέλγιο μπροστά σε δύο χιλιάδες άτομα στο φεστιβάλ Balkan Trafik.
Είχε ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου όπου παρουσιάζει τα τραγούδια του αλλά και τραγούδια του πατέρα του Μάρκου. Έχει συνθέσει μουσική για τον κινηματογράφο, όπως για την ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου «Μια μέρα τη νύχτα». Πολλά αξιόλογα τραγούδια του, σε στίχους δικούς του, του πατέρα του αλλά και σημαντικών ποιητών και στιχουργών όπως ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, και ο Λευτέρης Χαψιάδης δεν έχουν κυκλοφορήσει στη δισκογραφία.
Ο επίλογος ανήκει στον μουσικό, συνθέτη, ραδιοφωνικό παραγωγό και εικαστικό Γιάννη «Bach» Σπυρόπουλο,ο οποίος έγραψε, το 2019, κάποια λόγια για τον αποχαιρετισμό: «Δεν θυμάμαι πως συναντηθήκαμε με τον Στέλιο, αλλά έγινε βολταϊκό τόξο αμέσως. Είχε να κάνει με το αίμα αυτό το πράγμα, με μία συγγένεια που έπρεπε οπωσδήποτε να συμβεί. Το παράδοξο είναι πως δεν γνώρισα από κοντά τον Μάρκο, ίσως από τρόμο. Το τελειολογικό του πέρασμα από τον λαϊκό μουσικό πολιτισμό με ανάγκασε να τον δω από μακριά, σαν να μην ήταν σάρκινος, σαν να είχε μόνο σχήμα, εξ ου και τον ζωγράφισα αργότερα. Κάτι ήξερε το σύμπαν και έγινε έτσι. Αν γνώριζα τον παππού Μάρκο, θα τα παράταγα όλα. Θα ήμουν από το πρωί μέχρι το βράδυ δίπλα του, σημειώνοντας, γράφοντας τις παρτιτούρες του, έχοντας τον σε ένα πρωτόκολλο όπου γενιές για εκατονταετίες επόμενες θα ήξεραν τα πάντα για τον Μάρκο. Αυτό, όμως, τώρα θα συμβεί με τον Στέλιο! Έχω υποχρέωση σαν φίλος του πάνω απ’ όλα».