Απόψε, εγκαινιάζουμε μια νέα στήλη. Την πρώτη εργάσιμη ημέρα κάθε μήνα θα σας προτείνουμε θεατρικές παραστάσεις και μουσικές σκηνές για ψυχαγωγία και αναδιάταξη προτεραιοτήτων. Θέατρο 1) «Ένας Εχθρός του Λαού» του Ερρίκου Ίψεν Ο Τόμας Στόκμαν, γιατρός μιας λουτρόπολης, ανακαλύπτει ότι το ιαματικό νερό των πηγών της πόλης του, όπου καταφεύγουν χιλιάδες τουρίστες για να…
Ο Άλκης Αλκαίος έγραψε μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ στην ελληνική γλώσσα. Ο Βαγγέλης Λιάρος γεννήθηκε στις 23 του Νοέμβρη 1949. Έφυγε στα 63 του χρόνια, στις 10 του Δεκέμβρη 2012, χτυπημένος από αρρώστια. Ο Άλκης Αλκαίος ήταν άνθρωπος που δεν απασχόλησε ποτέ τη δημοσιότητα, με κάτι άλλο εκτός απ’ τα τραγούδια…
«Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράγμα! Τελικά δεν βγαίνουν…
Είναι προφανές πως οι προσδοκίες περιπλέκουν τη δυνατότητά μας να γίνουμε ευτυχισμένοι, είτε πραγματοποιηθούν είτε όχι. Αν πραγματοποιηθούν, είμαστε καταδικασμένοι να τις εγκαταλείψουμε για άλλες, νέες και μεγαλύτερες, ώσπου να πέσουμε τυχαία πάνω σε κάποιες που θα μείνουν απραγματοποίητες. Αν εξαρχής δεν πραγματοποιηθούν, τότε υποφέρουμε τον πόνο της απογοήτευσης. Συγχέουμε τα όνειρα με τις προσδοκίες…
Το να καλυπτόμαστε πίσω από απειράριθμες ερωτήσεις, είναι μια τακτική για να παραστήσουμε ότι προχωράμε χωρίς να προχωράμε. Να λέμε ότι βρισκόμαστε καθ’ οδόν, ενώ στην πραγματικότητα μένουμε αδρανείς. Αποτελεί ακόμη μια απόπειρα να απαλλαγούμε από κάποιους φόβους ή να ελαχιστοποιήσουμε την επίδρασή τους στη ζωή μας. Η ακινησία είναι, πολλές φορές, έκφραση κάποιων άλυτων…
Ας μάθουμε επιτέλους να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους και να μην παραποιούμε την ιστορία μας. Ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, αγάπησε το Μεταξά. Όπως και οι Ιταλοί που αγάπησαν το Μουσολίνι, όπως και ο Γερμανοί που αγάπησαν το Χίτλερ, όπως και οι Ισπανοί που αγάπησαν το Φράνκο. Ο φασισμός είναι λαϊκισμός-…
“Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος. Είναι η μαυριδερή εκείνη διαχωριστική γραμμή που σχηματίζεται δεξιά, στο βάθος, η γεμάτη βράχια κοφτά, ξέρες, ύφαλα, ρουφήχτρες, απονέρια. Μένουμε σταματημένοι μεσοπέλαγα. Η μοναξιά της θάλασσας είναι μικρή και ατελεύτητη. Απλώνεται ώς τ’ ακρότατα όρια του ορίζοντα, τεντώνεται, τσιτώνεται, θα ‘λεγες, ώσπου κάποια στιγμή ο…
Η συνάντηση γίνεται στο Γουαγιακίλ. Ανάμεσα στην Καραϊβική θάλασσα και τον Ειρηνικό Ωκεανό ανοίγεται ένα μονοπάτι με αψίδες θριάμβου. Ο στρατηγός Μπολίβαρ έρχεται από τον Βορρά. Ο Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, ο στρατηγός που διέσχισε την κορδιλιέρα των Άνδεων για να ελευθερώσει τη Χιλή και το Περού, έρχεται από τον Νότο. Ο Μπολίβαρ μιλάει, του…
Ι΄ Ήτο δειλινόν ήδη και το πολύ των επιδημούντων εκλογέων είχε ψηφίσει από πρωίας αγεληδόν. Εις τον μέγαν κήπον του κυρ-Χαράλαμπου του Νιανιού, παρά την κεντρικήν στέρναν και το μαγγανοπήγαδον, υπό τρία με συμπεπλεγμένους τους κλώνους μεγάλα δένδρα, βερικοκκιάν και συκήν και απιδέαν, είχον στρωθεί από της μεσημβρίας ο Γιαννιός ο Κάβουρας, ο Δημήτρης ο…
Η κινητή γέφυρα Η οδός Σεντ-Αντουάν διεμβολίζει τη Βαστίλλη. Μοιάζει με τεράστιο πολιορκητικό κριό που ετοιμάζεται να την εκπορθήσει. Η πόλη συρρέει απ’ όλες τις μεριές. Ταμπουρώνονται πίσω από κάθε πόρτα της οδού ντε Ραμπάρ, κάτω απ’ όλα τα δέντρα της μεγάλης αλέας του Αρσενάλ, πίσω από κάθε σωρό με ξύλα της οδού ντε Μαρέ….
