Οι βαλίτσες του φθινοπώρου σε σταθμούς όπου δεν βρίσκεται κανένας γνώριμος ούτε και κουνάει κάποιος μαντήλι για εμάς. Καλοκαίρι στην πόλη, με τους ποιητές συντροφιά και χωρίς πολλά λόγια. Η «Άγνωστη» Ατιμία (Άγνωστοι, στο Βόλο, γράψανε στον ομαδικό Τάφο των εκτελεσμένων από τους Γερμανούς πατριωτών αγκυλωτούς σταβρούς και τη φράση: «Καλά σας κάναν») Δεν είτανε…
Η παιδεία διδάσκει στους ανθρώπους τη διαφορά του καθήκοντος από την υποχρέωση. Το καθήκον δεν πληρώνεται. Σε ξεπληρώνει όταν το επιτελείς για το γεγονός ότι υπήρξες ικανός για να ευεργετήσεις. Στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο επικρατεί η κοινωνία της αντιπαροχής. Δίνω για να μου δώσεις. Τι θα κερδίσω εάν κάνω το καλό; Γιατί το κοινωνικό σύνολο…
Η μουσική – Τάσος Λειβαδίτης Ξέχειλη από σιωπή η απέραντη αίθουσα. Και το πιάνο ήταν η μεγάλη Άγια Τράπεζα, όπου πάνω της, τα χέρια ενός άντρα, λιγνά και ασυγκράτητα, κόβαν και μοιράζαν γύρω, τον άρτο της αιωνιότητας. Ο άνθρωπος με την πνευματική ζωή προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Η πνευματική ζωή έχει τρεις άξονες. Ειδικότερα,…
Όλοι τους έχουν, όπως εγώ, μια καρδιά ενθουσιώδη και λυπημένη. Τους γνωρίζω καλά. Κάποιοι είναι παιδιά για θελήματα, άλλοι υπάλληλοι γραφείου, άλλοι μικρέμποροι, άλλοι πάλι οι νικητές των καφενείων και των μαγέρικων, ένδοξοι χωρίς να το γνωρίζουν μέσα στην έκσταση του εγωτικού τους λόγου, ικανοποιημένοι μέσα στη σιωπή του φιλάργυρου εγωτισμού τους χωρίς τίποτα το…
Με πρόσταγμα σαν έτοιμο σπαθί. Πού καιρός για να απελευθερωθεί απ’το αγκάθι του δρόμου ο στοχασμός; Μέρες δίκοπες. Εκεί όπου τα πάντα άλλαξαν μεμιάς. Στην πέτρα της υπομονής με το λωτό και τον άγγελο για το πανάρχαιο δράμα. Βαρύς ρυθμός. Τρικύμισμα της θάλασσας. Όταν οι δύο βράχοι από τα σπλάχνα της ΕΠΟΝ, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης συναντήθηκαν…
Βγήκες απ’ τα σωθικά της βροντής Ανατριχιάζοντας μες στα μετανιωμένα σύννεφα Πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη Ζήτησες πρωτομάρτυρα τον ήλιο Για ν’ αντικρίσετε μαζί τη ριψοκίνδυνη αίγλη Ν’ ανοιχτείτε με μια σταυροφόρο ηχώ στο πέλαγος Θαλασσοξυπνημένη, αγέρωχη Όρθωσες ένα στήθος βράχου Κατάστιχτου απ’ την έμπνευση της όστριας Για να χαράξει εκεί τα σπλάχνα της η οδύνη…
Σήμερα γλεντάμε, για τον Παύλο, για τη Μάγδα, για τον κυρ-Τάκη, για την Ειρήνη, για τον Σαχζάτ, για τον Χαντίμ, για τους Αιγύπτιους ψαράδες, για όλους εκείνους που έπεσαν θύματα φασιστικής βίας όλα αυτά τα χρόνια. Για όλα αυτά που μάθαμε και γι’αυτά που (εσκεμμένα) δεν μάθαμε. Για όλους αυτούς που δεν ανέχτηκαν το φίδι…
Με αφορμή την προσπάθεια φίμωσης του εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς και την επέτειο του θανάτου του Βασίλη Δημητρίου, μετατοπίζουμε τη μαγνητική βελόνα, διότι η τέχνη δεν ξεχνιέται και οι αγώνες συνεχίζονται. Η μυρωδιά της εποχής οφείλει να είναι η ανθρωπίλα. Οι παράφρονες μεταβλητές του πλανήτη ας ξεχυθούν στις πεδιάδες σαν τα γουρούνια. Άλλωστε, χιλιάδες ανυπόφοροι…
Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα. Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα.. Οδυσσέας Ελύτης
“Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος. Είναι η μαυριδερή εκείνη διαχωριστική γραμμή που σχηματίζεται δεξιά, στο βάθος, η γεμάτη βράχια κοφτά, ξέρες, ύφαλα, ρουφήχτρες, απονέρια. Μένουμε σταματημένοι μεσοπέλαγα. Η μοναξιά της θάλασσας είναι μικρή και ατελεύτητη. Απλώνεται ώς τ’ ακρότατα όρια του ορίζοντα, τεντώνεται, τσιτώνεται, θα ‘λεγες, ώσπου κάποια στιγμή ο…
