Εδώ σε τούτη την παράξενη χώρα που τα ποτάμια της, που οι πέτρες και τα φαράγγια της, τα σύννεφα και τα βουνά της βγαίνουν μαζί με μας στον πόλεμο και πολεμάνε και πληγώνονται, εδώ σ΄αυτά τα δέντρα που οι αρματολοί και οι κλέφτες κρέμασαν τα τραγούδια τους, πέθανε ο Μπάιρον! Πάει καιρός που έχει πεθάνει…
ΑΘΗΝΑ 16 Νοεμβρίου 1973 Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια ωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείων αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου 17 Νοεμβρίου Βαριά σιωπή διάτρητη απ΄τους πυροβολισμούς, πικρή πολιτεία,…
Χαραβγή κατεπάνω του θανάτου βάδιζεν η καρδιά σου, Παληκάρι, λες κ’ είταν άλλος: άγουρος που ορθρίζει ν’ ανταμώσει κρυφά την πρώτη αγάπη. Σε κάθε βήμα ψήλωνε η κορφή σου, το ηλιοστεφάνι τ’ ουρανού να φτάσει. Κι αν χάραζε για σένα αιώνια Νύχτα, η προδοσιά χορέβοντας σε φτυούσε. Με χέρι’ αλυσωμένα, που αγαπούσαν να κρατάνε για…
Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο. Ἄφησέ με…
