Ο έρωτας μου με το ποδόσφαιρο είναι μια σχέση που βασίζεται σε συναισθήματα και καταστάσεις δημιουργώντας ένα αίσθημα ευτυχίας που μόνο αυτό μπορεί να προσφέρει ενώ στελεχώνεται και αυξάνεται μέσω στιγμών.
Ξεκίνησε στην πρώτη μου συνάντηση που είχα με αυτό το στρογγυλό παιχνίδι. Οι πρώτες μου λέξεις. «Μαμά» , «Μπαμπά» , «μπάλα». Ήδη ο έρωτας είχε αρχίσει να εμφανίζει τα πρώτα του σημάδια. Αυξήθηκε όταν άρχισα να την κλωτσάω χαρακτηριστικά με το μυτάκι και να κάνω τα πρώτα μου σταθερά βήματα. Όσο μεγάλωνα εγώ, τόσο μεγάλωνε και ο έρωτας μου για αυτό. Μεγάλωνα -μεγάλωνα και όλο μεγάλωνα, από τις αλάνες ολημερίς, τα ματωμένα γόνατα, τα λερωμένα ρούχα και τη φωνή της μάνας μου να μαζευτώ σπίτι γιατί νυχτώνει μέχρι και την είσοδο της τεχνολογίας στη ζωή μου. Εκεί, που απολάμβανα τους μεγάλους ευρωπαϊκούς αστέρες να «συνομιλούν» με τη «στρογγυλή θεά». Κάπως, έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη αίσθηση του εντυπωσιασμού. Τότε είχα την πρώτη, και την πιο σημαντική, γνωριμία με έναν χαμογελαστό κύριο, βραζιλιανος μου είπαν ότι είναι, όπου έκανε πράγματα που δεν είχα ξαναδεί και έβγαζε τόση αγάπη υπηρετώντας τις επιθυμίες της στρογγυλής θεάς που όμοιος του δεν θα περάσει ποτέ από τα γήπεδα. Μπορεί να μην έκανε την σπουδαιότερη καριέρα ή έστω αυτήν που πολλοί θα περίμεναν, μπορεί να μην κατέκτησε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο αλλά έκανε πάντα το απίστευτο και το απροσδόκητο. Ο λόγος φυσικά για τον Ροναλντίνιο. Έναν μάγο που έκανε πολλά παιδιά σαν και μένα να λατρέψουν το άθλημα αυτό, το έκανε ομορφότερο με τη μαγεία του όσο κανείς.
Πήρε τη βαριά κληρονομιά του Πελέ και το «joga bonito» και το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Έπαιζε απελευθερωμένα και «χορευτικά» προσθέτοντας τη δικιά του πινελιά σε αυτόν τον καμβά του ποδοσφαίρου. Τη πιο όμορφη πινελιά! Κάτι παραπάνω από ποδοσφαιριστής, ένας καλλιτέχνης. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια χάνοντας τον πατέρα του σε ηλικία 8 ετών και εκεί που άλλοι έχουν είδωλα ανθρώπους με αμέτρητα λεφτά και υλικά αγαθά εκείνος έβλεπε σαν είδωλο τον αδερφό του και παρά τις δυσκολίες των φτωχογειτονιών της Βραζιλίας δεν σταμάτησε ποτέ να υπάρχει το χαμόγελο στα χείλη του. Από τον τελικό του 1994 που παρακολούθησε στη τηλεόραση και αντιλήφθηκε πως αυτό είναι το όνειρο του, στα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα με την Γκρέμιο, στη πρώτη κλήση του στην Εθνική Βραζιλίας και στη μετέπειτα γνωστή σε όλους καριέρα του μέχρι σήμερα που έχει ήδη αποχωρήσει. Πάντα θα υπάρχει αποτυπωμένο αυτό το χαμόγελο και φυλαγμένη μια ντρίμπλα έτοιμη να εξευτελίσει τον οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά του. Η ποδοσφαιρική του δημιουργικότητα δεν θα ξαναεμφανιστεί ποτέ. Αμέτρητες στιγμές να θυμηθείς και να τον εξυμνήσεις. Όλοι τον έχουμε στο μυαλό μας να κάνει την ντρίμπλα-υπογραφή του «elastico» ή να περνάει σαν σταματημένους δυο και τρεις αμυντικούς κάνοντας τους να τον ψάχνουν ή ακόμα και κάνοντας πράγματα που ούτε μπορεί να χωρέσει η ανθρώπινη-ποδοσφαιρική φαντασία ότι μπορούν να γίνουν με μια μπάλα. Από το περίφημο γκολ-πρόκριση κόντρα στους Άγγλους, στο πανέμορφο σόλο γκολ του κόντρα στη Σεβίλλη, στο ανθρωπίνως αδύνατο κοντρόλ-γκολ-ψαλιδάκι κόντρα στη Βιγιαρεάλ, στο γκολ στο «Στάμφορντ Μπριζ» με το περίφημο «σβήσιμο» του τσιγάρου που άφησε άναυδους τους πάντες μέχρι και στην αποθέωση στο Μπερναμπέου ως παίκτης της Μπαρτσελόνα μετά από ένα πραγματικό σόου.
Τόσες και άλλες τόσες είναι οι στιγμές που μας έχει χαρίσει ο Βραζιλιάνος. Αμέτρητες και απερίγραπτα όμορφες.
Σε όλες αυτές τις στιγμές έρχεται να δώσει τέλος και επίσημα ο Ροναλντίνιο καθώς έχει ήδη αποχωρήσει από την ενεργό δράση και έχει αφήσει το ποδόσφαιρο φτωχότερο καταθέτοντας βέβαια μια παρακαταθήκη, ορόσημο για το άθλημα.
“Adeus assistente, você fez o futebol mais bonito”
(“Αντίο μάγε, έκανες το ποδόσφαιρο ομορφότερο”)
