Σεπτέμβριος 2021, στην αυγή του φθινοπώρου και της αγωνιστικής χρονιάς , τις φίλαθλες μπασκετικές συζητήσεις μονοπωλεί η μεγάλη επιστροφή του Ολυμπιακού στην πρώτη τη τάξη εγχώρια διοργάνωση, έπειτα από 2,5 χρόνια απουσίας. Οι στόχοι της ομάδας ήταν ξεκάθαροι, κατάκτηση των δύο εγχώριων τίτλων και μία καλή ευρωπαϊκή πορεία που μεταφράζεται με πρόκριση στους 8. Επειδή, όμως, τρώγοντας έρχεται η όρεξη καθώς λέει κι ο λαός και ο Ολυμπιακός στα πρώτα πέντε παιχνίδια στην Ευρώπη έδειξε πως είναι έτοιμος για μεγάλα πράγματα κι έτσι κάπου μεταξύ Οκτωβρίου και Νοεμβρίου ακούγεται στην παρέα η φράση : “εγώ ξεκινάω να μαζεύω λεφτά, να πάω Βερολίνο για το Final 4”. Και ενώ περνούσε ο καιρός κάποιο από τα πάμπολλα “κύματα της πανδημίας” ενεργοποιεί τους αυτόματους μηχανισμούς καταστολ… εε πρόληψης και ασφάλειας με αποτέλεσμα τα γήπεδα να είναι άδεια και ο τόπος διεξαγωγής του Final 4 να μεταφερθεί από το Βερολίνο στην πρωτεύουσα της Σερβίας γεγονός που κάνει τα όνειρα ημών των αισιόδοξων κατά τι ευκολότερα.
Με την πάροδο του πρώτου μήνα της άνοιξης ο Ολυμπιακός είχε ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του για την κανονική περίοδο της EuroLeague με εντός έδρας νίκη επί της Μπαρτσελόνα κλειδώνοντας το πλεονέκτημα για τα play offs κι εμείς μεθυσμένοι από την επιτυχία και τη νίκη παίρνουμε την απόφαση καταθέτουμε τα χρήματα μας σε Σέρβικη τράπεζα και κλείνουμε θέση για την Stark Arena. Απόφαση κοινή, οι λοιπές λεπτομέρειες διαμονή και μετακίνηση ήταν για να ρυθμιστούν έπειτα από τα play offs ώστε να μην βρεθούμε προ εκπλήξεως. Η τελική κατάταξη έφερε τον Ολυμπιακό αντιμέτωπο με την Μονακό με την σειρά να λήγει 3-2 και να τρέχουμε να κλείσουμε διαμονή και μετακίνηση για την πρωτεύουσα της Σερβίας.
Πρώτο μέλημα ήταν να τακτοποιήσουμε την μετακίνηση μα , τα αεροπορικά κρίθηκαν γρήγορα εκτός συναγωνισμού καθώς αποδείχθηκαν ασύμφορα κι έπειτα ιδιόκτητο όχημα δεν υπάρχει οπότε το λεωφορείο ήταν μονόδρομος αλλά και η οικονομικότερη λύση το οποίο δεν φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολο καθώς υπήρχαν διαθέσιμες θέσεις. Αντιθέτως η διαμονή απεδείχθη το δυσκολότερο εγχείρημα καθώς σε μία μόνο νύχτα όλοι οι ξενώνες, τα ξενοδοχεία και λοιπά καταλύματα δεσμεύτηκαν από τον υπέροχο λαό του Θρύλου, έπειτα από ενδελεχή έρευνα μιας ημέρας ευρέθη οικονομικό κατάλυμα στο κοντινό και ήσυχο προάστιο του Βελιγραδίου Mirijevo το οποίο είχε σύνδεση μέσω λεωφορείου με το κέντρο της πόλης.
Τρίτη 17-5-22
Η μεγάλη και πολυπόθητη μέρα της αναχώρησης είχε φτάσει. Ξέραμε εκ των προτέρων πως θα έπρεπε να οπλιστούμε με υπομονή καθώς οι 17-18 ώρες στο λεωφορείο θα ήταν εξοντωτικές. Χωρίς αξιοσημείωτες στιγμές φτάσαμε στο Βελιγράδιον ξημερώματα Τετάρτης κουρασμένοι και κάνοντας την κορυφαία διεθνή συμφωνία με Σέρβους οδηγούς ταξί χρησιμοποιώντας την γλώσσα του σώματος φτάσαμε στο ξενώνα, ξυπνήσαμε τον ιδιοκτήτη τον οποίο πληρώσαμε, προκαταβολικά, κι εκείνος μας οδήγησε στο δωμάτιο το οποίο ήταν μεγαλύτερο από εκείνο όπου είχαμε κλείσει, γεγονός που από μόνο του είναι ευτυχές αλλά στο ρουν της ιστορίας μας ίσως να αποδειχθεί και μοιραίο. Κοιμηθήκαμε, σχεδόν, αμέσως, αφού, ξαπλώσαμε.
Τετάρτη 18-5-22
Ξημερώνει η πρώτη μέρα σε σέρβικό έδαφος κι εμείς ξεκινάμε την εξερεύνηση της άγνωστης πόλης. Πρώτο βήμα να βρούμε με ποιον τρόπο θα κινούμαστε από και προς το κέντρο της πόλης, μιλώντας με τον γιο του ιδιοκτήτη των δωματίων όπου μέναμε ανακαλύπτουμε τη στάση και το λεωφορείο που θα οδηγούσε στο κέντρο αλλά όταν ρωτήσαμε για εισιτήριο ενημερωθήκαμε πως θα πάρουμε το λεωφορείο δωρεάν και σε περίπτωση ελέγχου απλά θα επικαλεστούμε την ελληνική μας καταγωγή! Εφόσον βρήκαμε την στάση σαν πραγματικοί εξερευνητές πήραμε το λεωφορείο από την λάθος πλευρά φτάσαμε στο τέρμα και περιμέναμε το επόμενο δρομολόγιο το οποίο ήταν άμεσο. Μετά από διαδρομή περίπου 40 λεπτών φτάσαμε στην τιμημένη Πλατεία Δημοκρατίας (TRG Republica).
Επιβλητικά μεγάλη πλατεία αρχή του μεγάλου πεζόδρομου Michailova, το κέντρο της οποίας κοσμείται από το άγαλμα έφιππου πρίγκιπα Μιχάηλο Ομπρένοβιτς κι από πίσω του δεσπόζει το εθνικό μουσείο της Σερβίας, το οποίο την ημέρα εκείνη είχε δωρεάν είσοδο αλλά η προτεραιότητα εκείνη τη στιγμή ήταν να βρούμε δεδομένα κινητής τηλεφωνίας ώστε να έχουμε επικοινωνία με την πατρίδα αλλά και να μπορούμε να πλοηγούμαστε με σιγουριά και ευκολία και φυσικά να έχουμε συνάλλαγμα μιας που τα ΕΥΡΩ δεν ήταν αποδεκτά από όλα τα καταστήματα. Έπειτα από μια μικρή εξερεύνηση τα πρώτα δηνάρια βρίσκονταν στα χέρια μας και χαράξαμε πορεία προς την εύρεση δεδομένων το οποίο εν τέλει αποδείχθηκε ευκολότερο απ’ ότι φανταζόμασταν καθώς υπάρχουν περίπτερα στο Βελιγράδι τα οποία πωλούν πέραν όλων των ψιλικών που έχουμε και εν Ελλάδι, κάρτες κινητής τηλεφωνίας. Με την ενεργοποίηση της σέρβικης κάρτας ήμασταν, πλέον, πανέτοιμοι για να ξεκινήσουμε την περιήγηση στην πρωτεύουσα της Σερβίας. Ξεκινώντας από τα κοντινά αξιοθέατα μπαίνουμε στο Εθνικό μουσείο που όπως προαναφέραμε είχε ελεύθερη είσοδο εκείνη την ημέρα. Ο πρώτος όροφος ήταν αφιερωμένος σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ελληνιστικές και ρωμαϊκές αρχαιότητες ενώ υπάρχει και χώρος με νομίσματα από την πρώιμη εποχή του χαλκού έως και τα ύστερα χρόνια της Γιουγκοσλαβίας. Το πέρασμα στον επόμενο όροφο γίνεται από μία επιβλητική μαρμάρινη σκάλα. Το κεφαλόσκαλο του δευτέρου ορόφου κοσμείται από τον εντυπωσιακό πίνακα της “Στέψης του Αυτοκράτορα Ντούσαν “ από τις εντυπωσιακότερες προσωπικές αναμνήσεις του ταξιδιού. Στο εσωτερικού του ορόφου ήταν συγκεντρωμένα έργα τέχνης από Ευρωπαίους και καλλιτέχνες με την μεγάλη πλειοψηφία να είναι πορτρέτα αναγεννησιακή τεχνοτροπίας (η αλήθεια είναι δεν τα πάμε καλά με την ζωγραφική). Επιστρέφοντας στην κεντρική και ανηφορίζοντας προς τον τρίτο και τελευταίο όροφο του μουσείο συναντάμε το πιο απροσδόκητο των εκθεμάτων, μια Αιγυπτιακή σαρκοφάγο με ταριχευμένο νεκρό σώμα εντός της, ένα έκθεμα που ποτέ δεν μάθαμε την προέλευση του αλλά ούτε και τον λόγο ύπαρξης του στο εθνικό μουσείο Βαλκανικής χώρας.
Εξερευνήσαμε το τελευταίο επίπεδο με βήμα γοργό καθώς είχαμε κουραστεί αρκετά αλλά επίσης η σύγχρονη Γιουγκοσλάβικη τέχνη που ήταν η θεματολογία του ορόφου δεν ήταν κι από τις πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες μας και κατηφορίσαμε κατά την έξοδο όταν κάποιος υπάλληλος του μουσείου μας σταμάτησε λέγοντας πως δεν είδαμε το σπουδαιότερο των εκθεμάτων. Δύο ιδιόχειρα σκίτσα με μολύβι του Πάμπλο Πικάσο.
Δεν δείξαμε τον παραμικρό ενθουσιασμό και αποχωρήσαμε με βήμα ταχύ για τον επόμενο σταθμό εξερεύνησης μας ο οποίος δίχως μεγάλη σκέψη ήταν το Φρούριο-Κάστρο του Βελιγραδίου με το ξακουστό πάρκο Καλεμέγκνταν. Ο δρόμος προς το κάστρο περνούσε από την πολύβουη Michailova η οποία καταλήγει στην είσοδο του Φρουρίου όπου δεσπόζει το μνημείο ευγνωμοσύνης προς την Γαλλία, ευχαριστία του, τότε, Βασιλείου της Σερβίας προς την Γαλλία για την αρωγή των γαλλικών στρατευμάτων κατά τις επιχειρήσεις του Α’ παγκοσμίου πολέμου.
Mετά την αναμνηστική φωτογραφία κινήσαμε για τα ενδότερα του Φρουρίου. Ο δρόμος περνούσε από ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, όπου αθλητικός σύλλογος του Βελιγραδίου με ασπρόμαυρη εμφάνιση, γνωστός για τα αντι-ερυθρόλευκα αισθήματα του διοργάνωνε τουρνουά 3Χ3 δίχως να φανερώσουμε την καταγωγή μας (εννοείται πως μας κατάλαβαν και οι πέτρες) συνεχίσαμε κατά την πύλη του Φρουρίου αφήνοντας πίσω τον ζωολογικό κήπο της πόλης που δεν επισκεφτήκαμε ποτέ. Περνώντας την κεντρική πύλη του φρουρίου είδαμε αριστερά στην τάφρο παρατεταγμένα κανόνια και πυροβόλα καθώς και την ταμπέλα που οδηγούσε στο πολεμικό μουσείο της Σερβίας, εμείς προτιμήσαμε να επισκεφθούμε πρώτα το φρούριο και να αφήσουμε το μουσείο για αργότερα. Το φρούριο ήταν επιβλητικό και τεράστιο όπως αναμέναμε, χτισμένο στη συμβολή του Δούναβη με τον ποταμό Σαβάς με εκπληκτική θέα στο Νovi Beogrand, Νέο Βελιγράδι και στο Μεγάλο Νησί του πολέμου. Διάσπαρτα εντός του φρουρίου έβρισκε κανείς κάθε διάφορα ιστορικά και αρχιτεκτονικά αξιοθέατα, όπως το Άγαλμα του Νικητή, γλυπτό αφιερωμένο στις νίκες των σερβικών δυνάμεων στους Βαλκανικούς πολέμους, το μαυσωλείο του Νταμάτ Αλή Πασά, Οθωμανού ηγεμόνα των Βαλκανίων και πληθώρα άλλων που η εικόνα του έδενε αρμονικά με το φόντο της συμβολής των ποταμών πέρα από τα μεσαιωνικά οχυρωματικά τείχη. Δυστυχώς, ο έντονος ενθουσιασμός δεν βοήθησε στο να κρατήσω, πρωτογενώς, στη μνήμη περισσότερα από το εσωτερικό του φρουρίου. Αφού, λοιπόν, περιπλανηθήκαμε στο κεντρικό χώρο της ακρόπολης του Βελιγραδίου θαυμάσαμε τη θέα του Δούναβη και κατηφορίσαμε προς αυτόν περνώντας από την Δεσποτική πύλη αλλά και την πύλη Ζindan (καμία σχέση με το Zinedine) η οποία είναι και από τις επιβλητικότερες του φρουρίου, στο δρόμο προς την κοίτη του ποταμού επισκεφτήκαμε το Ναό Ρούζιτσα.
Μικρός ναός με υπέροχο προαύλιο γεμάτο τριανταφυλλιές, μια γαλήνια εικόνα που έδενε αρμονικά με την σιγή που επικρατούσε στις παρυφές του φρουρίου. Περνώντας το κατώφλι όποια ηρεμία είχε γεννηθεί μέσα μας διαλύθηκε στη θέα ενός επιβλητικού πολυελαίου, φτιαγμένο από όπλα και σύνεργα του πολέμου, κάλυκες σπαθιά και όλμοι κοσμούσαν το φωτιστικό της εκκλησίας.
Αφήσαμε την εκκλησία και του πολεμιστές και κατηφορίσαμε περαιτέρω μέχρι το Ναό της αγίας Παρασκευής ο οποίος ήταν διακοσμημένος με υπέροχα ψηφιδωτά, όμως η προετοιμασία κάποιου μυστηρίου δεν μας επέτρεψε να καθίσουμε όσο θέλαμε, τα ρολόγια μας ενημέρωσαν πως θα πρέπει να κινήσουμε προς την κεντρική πύλη αν θέλαμε να προλάβουμε ανοιχτό το μουσείο πολεμικής ιστορίας, αλλά σταθήκαμε άτυχοι καθώς ναι μεν φτάσαμε πριν το κλείσιμο του μουσείου αλλά ενημερωθήκαμε πως η είσοδος επιτρέπεται έως και μία ώρα πριν το κλείσιμο του μουσείου, συνεπώς χάσαμε την ευκαιρία να δούμε τα πολεμικά κατορθώματα ύποπτα και μη της Σερβικής ιστορίας. Αντ’ αυτού για να επέλθει κορεσμός στην όρεξη μας για μουσείο πήραμε εισιτήρια για μία έκθεση μεσαιωνικών βασανιστηρίων που αποδείχθηκε βασανιστική και κακή επιλογή καθώς δεν ήταν και το πιο ενδιαφέρον πράγμα που είχε να μας δείξει το κάστρο.
Είχε φτάσει, πλέον, η ώρα του γεύματος συνεπώς αφήσαμε τις ιστορικές μας περιπέτειες και ξεκινήσαμε την αναζήτηση τροφής. Περπατήσαμε για άλλη μια φορά την Μιχαΐλοβα καθώς και κάθε της κάθετο δρόμο αναζητώντας το κατάλληλο μαγαζί για να δοκιμάσουμε τα τοπικά εδέσματα. Έπειτα, από αρκετό ποδαρόδρομο βρήκαμε κάποια ταβέρνα που στα μάτια μας φάνηκε ιδανική, με τραπέζια στον πεζόδρομο. Η παραγγελία ήταν λιτή. Το ξακουστό Cevapi ( κεφτέδες όπου σερβίρονται με κρεμμύδι) και το σνίτσελ Karađorđeva (χοιρινό σνίτσελ με γέμιση τυριών και αλλαντικών). Αφού γευματίσαμε και ξεκουραστήκαμε, αρκετά, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την βόλτα μας προς το Ναό του άγιου Σάββα, από τα πλέον ξακουστά αξιοθέατα της Σερβικής πρωτεύουσας, στο οποίο όμως για να φτάσουμε περπατήσαμε πάνω από δύο χιλιόμετρα οπότε είχαμε τη δυνατότητα να δούμε μεγάλο μέρος της πόλης.
Περάσαμε, φευγαλέα, σημαντικά κτίρια όπως το Ναό του αγίου Μάρκου, που κανονίσαμε να τον επισκεφτούμε σε δεύτερο χρόνο, είδαμε το κτίριο της Σερβικής εθνοσυνέλευσης καθώς και το άγαλμα του τσάρου Νικόλαου, περνώντας βιαστικά τη λεωφόρο Milana πήρε το μάτι μας μπουτίκ του Ερυθρού Αστέρα και δίχως να το πολυσκεφτούμε είχαμε βρει τον επόμενο σταθμό μας. Φτάνοντας στο ναό νιώσαμε αρκετά κουρασμένοι από τη ζέστη και το περπάτημα οπότε σταματάμε σε ένα παγκάκι στον αυλόγυρο της τεράστιας εκκλησίας. Η όψη της ήταν επιβλητική. Μείναμε ώρα να την χαζεύουμε από έξω, αρκετή ώρα, έπειτα από περίπου δεκαπέντε λεπτά κάναμε το βήμα να μπούμε στο εσωτερικό το οποίο ήταν όπως καταλαβαίνετε ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό, παρότι γινόντουσαν εργασίες. Μετά από 20λεπτη παραμονή στο εσωτερικό βγήκαμε προς τα έξω για να ανακαλύψουμε πως είμαστε ακόμη κουρασμένοι και χρειαζόμαστε να ξαποστάσουμε για ακόμη μισή ώρα σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο πλησίον του ναού. Αφού μαζέψαμε δυνάμεις και κουράγιο, γιατί βλέπετε είχαμε πέσει θύματα αντί ερυθρόλευκης προπαγάνδας σχετικά με την κατανομή των φιλάθλων της Σερβικής πρωτεύουσας, και βάλαμε πλώρη για την μπουτίκ του Ερυθρού για την αγορά δώρων και λοιπών άλλων αναμνηστικών κι αφού ολοκληρώσαμε τις αγορές μας είχε ξεκινήσει να σκοτεινιάζει οπότε επιστρέψαμε στο κέντρο της πόλης να γευτούμε τη νυχτερινή ζωή.
Μετά από ολιγόωρη περιπλάνηση στα στενά καταλήξαμε στην Pub “Green Mill ” όπου έμελλε να γίνει το στέκι μας για τις ημέρες παραμονής μας στη Σερβία, γνωριστήκαμε με τον Miki τον σερβιτόρο ο οποίος μας πρότεινε να δοκιμάσουμε τον Νο1 συνδυασμό Μπίρα και rakija ( προτιμήσαμε εκείνη με άρωμα ροδάκινο). Μετά από αρκετές γύρες και τηλεφωνήματα στην Ελλάδα είχε φτάσει η ώρα του τελευταίου δρομολογίου του λεωφορείου προς το εξωτικό Mirijevo. Τρέξαμε, λοιπόν, να προφτάσουμε όμως η συνάντηση με “ελληνικό” πηγαδάκι όπου έκανε προβλέψεις για την έκβαση του δεύτερου ημιτελικού με προεξέχοντα τον Γρηγόρη Παπαβασιλείου δεν έπρεπε να μην μνημονευθεί, στην ερώτηση “Γρηγόρη τι βλέπεις για την Κυριακή (εννοώντας τον επικείμενο αντίπαλο) ” εμείς φωνάξαμε :“ΤΟ ΣΗΚΩΝΟΥΜΕ” για να έρθει η πληρωμένη απάντηση “αυτό εννοείται”. Κάτι το ολοήμερο περπάτημα, κάτι οι μπύρες και η rakija κάτι το Κυριλλικό αλφάβητο των λεωφορείων χάσαμε τη στάση μας και πράξαμε το πιο σώφρον, κατεβήκαμε στο τέρμα και πήραμε, αντιστρόφως, τη γραμμή με τα μάτια 14. Αφού, φτάσαμε στο κτίριο που ήταν το δωμάτιο και αφού κάναμε λάθος τον όροφο στον οποίο μέναμε (το άλλοθι της Κυριλλικής γραφής δεν βοηθά εδώ) μπήκαμε θριαμβευτές στο διαμέρισμά μας και ορίσαμε τα ξυπνητήρια για την επόμενη μεγάλη ημέρα έναρξης του FInal four και ο ύπνος μας πήρε παρακολουθώντας κινούμενα σχέδια στην αγγλική γλώσσα!
Πέμπτη 19-5-22
Το πρωί μας βρίσκει στο δωμάτιο μας να ετοιμαζόμαστε για το μεγάλο γεγονός. Το πρόγραμμα ήταν απλό, θα κάναμε την πρωινή μας βόλτα στο κέντρο της πόλης , ίσως να επισκεφτούμε και το μουσείο πολεμικής Ιστορίας το οποίο την ημέρα εκείνη είχε δωρεάν είσοδο. Ντυθήκαμε στα ερυθρόλευκα και ξεκινήσαμε με το αγαπημένο μας λεωφορείο τη διαδρομή για την πλατεία Δημοκρατίας Σαν κατεβήκαμε όμως στο κέντρο της πόλης σαστίσαμε, όπου έπεφτε το μάτι σου παντού έβλεπες ερυθρόλευκα και η μόνη γλώσσα που έφτανε στα αυτιά σου ήταν τα ελληνικά. Μέσα στο πλήθος που κυκλοφορούσε ανεμίζοντας κασκόλ και τραγουδώντας βρήκαμε αρκετούς γνωστούς και επιδοθήκαμε στο μεγάλο άθλημα της μπυροποσίας, και όντας εκεί μία μέρα περισσότερη κάναμε την μικρή ξενάγηση στους φίλους μας ενημερωθήκαμε για την ώρα συνάντησης του πύρινου λαού. Αφού επικράτησε μια σύγχυση και αποπροσανατολισμός λόγω του ήλιου και των μπυρών βρήκαμε την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσουμε και κινήσαμε πεζοί να περάσουμε το Δούναβη για να βρεθούμε στο νέο Βελιγράδι, το οποίο με τα μεγάλα σύγχρονα κτίρια, δεν θύμιζε σε τίποτα το γραφικό κέντρο.Το σημείο συνάντησης ευρέθη χάρις στα σήματα διαφόρων ειδών καπνών που εξέπεμπε το συγκεντρωμένο πλήθος, από ψητά και καπνογόνα αλλά και τις αμέτρητες ιαχές που ζητούσαν τον ευρωπαϊκό τίτλο. Ξεκινά, λοιπόν, η μεγαλειώδης ερυθρόλευκη πορεία προς τη Stark Arena η οποία κατέληξε στον έλεγχο της αστυνομίας έφιππης και μη και την μίας ώρας αναμονή έως ότου ανοίξουν οι θύρες και να κοκκινίσουν οι κερκίδες του γηπέδου.
Το τζάμπολ δίνει πρώτη επίθεση στον Ολυμπιακό που ξεκινά δυνατά και προηγείται στο πεντάλεπτο με 7 πόντους, 12-5 ενώ ξεπερνώντας το τρίποντο σφυροκόπημα πήγε μπροστά με 21-18 στη λήξη της περιόδου. Το δεύτερο δεκάλεπτο κινήθηκε στα ίδια με το σκορ μοιρασμένο και την ατμόσφαιρα να θυμίζει Σ.Ε.Φ. και το β μέρος ξεκινά με ερυθρόλευκη βραχεία κεφαλή 43-42. Τα λοιπά αγωνιστικά εν πολλοίς πασίγνωστα, κάκιστη 3η περίοδος, μόνιμα μπροστά η Εφές μέχρι και 11 πόντους με τον Ολυμπιακό να ισοφαρίζει στους 74 πόντους 19,5 δευτερόλεπτα από τη λήξη. Στην τελευταία κατοχή η μπάλα πάει στον άποντο Μίσιτς με τον Walkup πάνω του, στην αλλαγή παίζει άμυνα στη μπάλα ο Βεζένκοβ και μπουμ η ομάδα του Αταμάν πήγε τελικό κι εμείς μένουμε ενεοί.
Ήταν το σοκ μεγάλο και ομολογουμένως χάσαμε τον μπούσουλα και πολλοί εξ ημών περιλαμβανομένου και του γράφοντα προτίμησαν να αποχωρήσουν πριν τον άλλο ημιτελικό Ρεάλ-Μπαρτσελόνα τον οποίο παρακολουθήσαμε από τηλεόραση με την Ρεάλ να κερδίζει στη συνήθεια που της έγινε λατρεία 86-83, απολαμβάνοντας την τοπική πεσκαβίτσα (μοσχαρίσιο μπιφτέκι) και δεχόμενοι τους οικτιρμούς των αδελφών του Ερυθρού, μέγα κρίμα καθώς η ατμόσφαιρα και στον β’ ημιτελικό θύμιζε Ειρήνης και Φιλίας. Και κάπως έτσι έκλεισε το όνειρο τίτλου και η τρίτη μας μέρα.
Παρασκευή 20-05-2022
Με το αναμενόμενο μούδιασμα ξεκινά η μέρα σε συνέχεια του αποκλεισμού αλλά και της ανακοίνωσης του οικοδεσπότη μας πως την επόμενη μέρα θα πρέπει να αλλάξουμε δωμάτιο*, στον σχεδιασμό της ημέρας πρώτος σταθμός ήταν το μουσείο Νίκολα Τέσλα. Αφού ακολουθήσαμε την γνωστή πορεία μέχρι το κέντρο του Βελιγραδίου κι έπειτα από ολιγόλεπτο περπάτημα φτάνουμε στο μουσείο όπου απογοητευόμαστε καθώς το μουσείο ήταν πλήρες και η επόμενη ελεύθερη ξενάγηση ήταν την επόμενη. Αποφασίζουμε, λοιπόν, εκ νέου να πάρουμε έναν καφέ στο κέντρο κι έπειτα να κατευθυνθούμε προς το σπίτι των λουλουδιών, την πρώην οικία Τίτο και νυν μουσείο Γιουγκοσλαβίας κι έπειτα να κατέβουμε στο γήπεδο του Ερυθρού όπου θα γινόταν μεγάλη γιορτή (προγραμματισμένη ενδεχόμενη φιέστα). Μόλις σε μισή ώρα με το λεωφορείο από το κέντρο της πόλης φτάσαμε σε ένα πολύ ήσυχο προάστιο όπου βρισκόταν ο Οίκος των λουλουδιών, σε μία μεγάλη καταπράσινη έκταση όπου υπήρχαν δύο κτίρια το ένα ήταν το μουσείο Γιουγκοσλαβίας όπου παρουσίαζε την Ιστορία της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας από την γέννηση της έως και την διάλυση αυτής. Το άλλο κτίριο ήταν η οικεία Τίτο, μπορούσες να δεις το γραφείο του, τεράστια συλλογή από δώρα- ενθύμια ηγετών άλλων κρατών. Και στο τέλος στην επιβλητικότερη αίθουσα όλων βρισκόταν ο τάφος του μεγάλου ηγέτη και της συμβίας του.
Αφού δεχτήκαμε μεγάλη δόση ιστορίας πήραμε την απόφαση να κατευθυνθούμε με τα πόδια στην γιορτή, για να γίνει αυτό θα έπρεπε να περάσουμε από το γήπεδο της Παρτιζάν κάτι που στο κεφάλι μας φάνταζε δυσκολότερο κι από ταξίδι στον Άρη. Με μια παράκαμψη 600 μέτρων και τα κεφάλια σκυφτά φτάνουμε στο Ράικο Μίτιτς με το επιβλητικό άρμα μάχης στην είσοδο. Περιπλανηθήκαμε εν αρχή κάπως σαστισμένοι αλλά έπειτα από συναντήσεις με παλιούς συμμαθητές , έως και αφανοφώρους φιλάθλους και αρκετές μπίρες εγκλιματιστήκαμε και πήραμε θέση στην κερκίδα. 
Σούρουπο πια βρήκαμε εθελοντές με όχημα όπου μας επέστρεψαν στο δωμάτιο όπου η συνάντηση με τον κο ξενοδόχο έδωσε άλλη τροπή στο ταξίδι. Αφού μας ενημέρωσε για την αλλαγή δωματίου που θα λάμβανε χώρα την επόμενη ημέρα, μας πρότεινε να πιούμε ένα ποτό μαζί με την παρέα του (μεσήλικες ηλικίας 55-65 ετών) όταν του αναφέραμε πως του δώσαμε και κατάλαβε στο γήπεδο του Ερυθρού Αστέρα, αναφανδόν και ομοφώνως οι καλοσυνάτοι κύριοι βρωντοφωνούσαν “ZVEZDA ZVEZDA ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ” ξεσηκώνοντας κι εμάς που απαντήσαμε χοροπηδώντας μη προσέχοντας την τρομερή λακούβα που υπήρχε ακριβώς έξω με αποτέλεσμα έναν γυρισμένο αστράγαλο. Μεθυσμένοι και με τις γηπεδικές ιαχές ακόμη στα αυτιά μας δε δώσαμε την δέουσα προσοχή στο γεγονός και βγήκαμε για την βολτίτσα μας στην πόλη, όσο περνούσε ο χρόνος και το πόδι κρύωνε και πρηζόταν το περπάτημα γινόταν αδύνατο, οπότε περιοριστήκαμε σε ένα σουβλάκι (παρέα με Μαδριλένους και τον Παντελή Διαμαντόπουλο) και μια ταχύτατη μπίρα και μέσω ταξί επιστρέψαμε για ύπνο.
Σάββατο 21-5-2022
Ημέρα τελικού ξημερώνει και η όψη του ποδιού είναι 100% αποκαρδιωτική. Κατά την προαναγγελόμενη αλλαγή δωματίου ρωτάμε τον καλό μας ξενοδόχο πως θα βρούμε κάποιον γιατρό ή νοσοκομείο, εκείνος όμως ήταν κατηγορηματικά αρνητικός καθώς όπως είπε ο όρκος του Ιπποκράτη θα πήγαινε περίπατο και υπερίσχυε ο όρκος του κέρδους χρεώνοντας μας εξετάσεις έως και οφθαλμολογικές τις οποίες όντας αλλοδαποί θα πληρώναμε αδρά. Η αντιπρόταση ήταν κάποιο φαρμακείο όπου με ένα ισχυρό παυσίπονο και επίδεσμο η κατάσταση θα γινόταν πιο βιώσιμη. Πράγματι, μετά από ένα μικρό Γολγοθά με σκαλιά, λεωφορείο και αναζήτηση ανοιχτού φαρμακείου με φαρμακοποιό που δεν μιλά αγγλικά κατάφερα να πάρω κάποια σκονάκια (όσο περίεργο κι αν ακούγεται) μια παυσίπονη αλοιφή και ελαστικό επίδεσμο που πραγματικά έδωσαν κουράγιο για τη συνέχεια, αλλά το μουσείο Τέσλα έμεινε όνειρο απατηλό. Μετά πόνων και βασάνων επιβίβαση στο λεωφορείο τούτη τη φορά για την Stark Arena για το μικρό και τον μεγάλο (που τελικά ήταν πιο μικρός) τελικό. Στο άνευ αξία παιχνίδι, ο Ολυμπιακός έπαιξε για άλλη μία φορά με συνθήκες ΣΕΦ με αποκορύφωμα την αποθέωση του αρχηγού Γιώργου Πρίντεζη. Στα διαδικαστικά η Μπαρτσελόνα κερδίζει 79-89 και τερματίζει 3η.
Και στη συνέχεια ο “μεγάλος” ΡΕΑΛ- ΕΦΕΣ τελικός ήταν παταγώδης αποτυχία τόσο για τους Μαδριλένους, όπου βραχυκύκλωσαν στις τελευταίες κατοχές αλλά και εμάς τους ουδέτερους να βλέπουμε τελικό που καμία ομάδα δεν πέρασε τους 60 πόντους. Βack 2Back λοιπόν για ΕΦΕΣ και Αταμάν, που γίνεται η τρίτη ομάδα μετά από Μακάμπι και Ολυμπιακό που κατακτά δύο συνεχόμενες στην ULEB εποχή!
Πριν από τον τελευταίο μας ύπνο έπρεπε να φάμε κάτι τις και η τύχη μας οδήγησε σε κατάστημα με ανατολίτικες λιχουδιές ιδιοκτήτης του οποίου ήταν ο αδελφός του πρώην πολίστα του Ολυμπιακού Σλόμπονταν Νίκιτς αλλά δεν κέρασε κάτι. Επιστρέψαμε στο δωμάτιο για την τελευταία μας νύχτα.
Τα υπόλοιπα γεγονότα του ταξιδιού (24 ώρες λεωφορείο με συνοδεία αστυνομίας βόρειας Μακεδονίας, επισκέψεις στο Αττικό Γενικό Νοσοκομείο, είναι εικόνες που θα χαλάσουν το πρόσημο του ταξιδιού.