Οι τελικοί της Basket League ολοκληρώθηκαν με τον Ολυμπιακό να επιστρέφει στον θρόνο του και να ξαναπαίρνει τα σκήπτρα στην Ελλάδα, μέσα από μια διαδικασία που πέρασε από την απογοήτευση, την εσωστρέφεια, αλλά και τη συσπείρωση. Η απώλεια της Ευρωλίγκας για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά προκάλεσε ερωτηματικά και αμφισβήτηση, ωστόσο το πρωτάθλημα λειτουργεί – έστω και μερικώς – ως ψυχολογική επούλωση.
Εσωστρέφεια, πρόκληση και συσπείρωση
Ο Ολυμπιακός μπήκε στους τελικούς με βαριά ψυχολογία. Η ήττα στο Final Four άφησε έντονο αποτύπωμα και φάνηκε από το πρώτο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ. Η ομάδα έδειχνε μπλοκαρισμένη, με τον Παναθηναϊκό να παίρνει εύκολα το προβάδισμα στη σειρά. Κι όμως, αυτό το πλήγμα έγινε τελικά αφορμή για επιστροφή. Η συμπεριφορά της απέναντι πλευράς, και κυρίως του ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού, Δημήτρη Γιαννακόπουλου, λειτούργησε αντίστροφα και αφύπνισε τον Ολυμπιακό.
Η υπερπροβολή στα social media, οι προκλήσεις και οι αλαζονικές δηλώσεις από πλευράς Παναθηναϊκού, ένωσαν τους «ερυθρόλευκους» και τους ανάγκασαν να απαντήσουν στο γήπεδο. Η παρουσία του Γιαννακόπουλου στο ΣΕΦ αποτέλεσε πηγή έντασης και αποδοκιμασιών. Δυστυχώς, μέρος του κόσμου ξέφυγε, στοχοποιώντας και την ανήλικη κόρη του – κάτι κατακριτέο, απαράδεκτο και εντελώς εκτός κάθε ηθικού και πολιτισμένου πλαισίου. Η ελευθερία της κριτικής προς έναν παράγοντα δεν σημαίνει ότι πρέπει να εμπλέκονται οικογένειες και παιδιά. Από την άλλη, ως επικεφαλής ενός ιστορικού συλλόγου, ο κ. Γιαννακόπουλος οφείλει να είναι πιο προσεκτικός και μετρημένος, γνωρίζοντας πως τα λόγια του πυροδοτούν καταστάσεις. Από την άλλη πλευρά, οι πρόεδροι του Ολυμπιακού όφειλαν να παρέμβουν με συστάσεις μέσω των μεγαφώνων. Η σιωπή τέτοιες στιγμές γίνεται συνενοχή, και δεν τιμά κανέναν.
Το αποτέλεσμα, όμως, είναι ένα: ο Ολυμπιακός γύρισε τη σειρά υπέρ του, συσπειρώθηκε γύρω από την αμφισβήτηση και την πρόκληση, και έφτασε μέχρι την κατάκτηση του τίτλου. Το 1-0 του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ αποδείχτηκε προσωρινή ανάσα, γιατί η συνέχεια έδειξε ομάδα με πείσμα, σχέδιο και χαρακτήρα.
Αξιοσημείωτο είναι, επίσης, ότι οι δηλώσεις του προπονητή του Παναθηναϊκού, Εργκίν Αταμάν, μετά τη λήξη των τελικών, αντί να λειτουργήσουν κατευναστικά, ήρθαν να ρίξουν περισσότερο λάδι στη φωτιά. Σε μια περίοδο που ο αθλητισμός θα έπρεπε να ενώνει, επιλέγει τον διχασμό, με υπαινιγμούς και αχρείαστη ένταση. Πλέον, ακόμα και η πολιτική εισέρχεται στη συζήτηση γύρω από το μπάσκετ – κάτι που αλλοιώνει εντελώς την ουσία του αθλητισμού.
Παράδειγμα ήθους: Χουάντσο Ερνανγκόμεθ
Σε απόλυτη αντίθεση με αυτό το τοξικό περιβάλλον, ξεχώρισε η στάση του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, που απέδειξε πως η αθλητική παιδεία δεν μετριέται με τρόπαια. Παρά την πίκρα της ήττας, βγήκε στον αγωνιστικό χώρο και παρακολούθησε την απονομή του τίτλου στον αιώνιο αντίπαλο. Ενώ τέτοιες ενέργειες θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες, σήμερα αποτελούν εξαίρεση. Για αυτό και αξίζουν διπλά συγχαρητήρια. Μακάρι όλοι μας – φίλαθλοι, παράγοντες και παίκτες – να εμπνευστούμε από αυτή τη στιγμή και να θυμόμαστε ότι ο αθλητισμός είναι πάνω απ’ όλα άμιλλα, αξιοπρέπεια και σεβασμός.
Μπαρτζώκας και η επόμενη μέρα
Ο Μπαρτζώκας κατάφερε να συσπειρώσει την ομάδα του και να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην ανατροπή της σειράς. Όμως, παραμένει το ερώτημα: φτάνει αυτό; Η απώλεια της Ευρωλίγκας για τέταρτη σερί χρονιά βαραίνει. Τελικοί, ημιτελικοί, καλές πορείες – αλλά όχι κούπα. Είναι επιτυχία ή αποτυχία; Ίσως και τα δύο.
Η παραμονή του στον πάγκο φαίνεται πιθανή, όμως είναι σαφές ότι η επόμενη χρονιά θα είναι η κρισιμότερη της θητείας του. Όχι μόνο γιατί τα περιθώρια στενεύουν, αλλά και γιατί τα παραδείγματα γύρω μας το επιβεβαιώνουν:
Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους θεωρούνταν “αποτυχημένος” μέχρι φέτος, όταν και σήκωσε την Ευρωλίγκα με τη Φενέρ. Μεμιάς, από προπονητής υπό αμφισβήτηση μετατράπηκε σε “προπονηταρά”. Στο σύγχρονο μπάσκετ, η αντίληψη αλλάζει μέσα σε ένα βράδυ, με έναν τίτλο.
Το καλοκαίρι που θα κρίνει πολλά
Ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει σοβαρό μεταγραφικό σχεδιασμό. Ο τραυματισμός του Φαλ δημιουργεί μεγάλο κενό, και η ηλικία του δυσχεραίνει την επιστροφή σε top επίπεδο. Πρέπει να αποκτηθεί ένα νέο, ευέλικτο και γρήγορο πεντάρι για να αντεπεξέλθει στον γρήγορο ρυθμο παιχνιδιού που έχουν πολλές ομάδες της Ευρωλίγκας (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Παρί).
Ο Μιλουτίνοφ, όταν είναι υγιής, είναι το κλειδί στο παιχνίδι του Ολυμπιακού – ο παίκτης που εξασφαλίζει ριμπάουντ και σταθερότητα στις δύο ρακέτες.
Ενδιαφέρον, επίσης, έχει η επιστροφή του Κίναν Έβανς, που αν βρει ρυθμό και προσαρμοστεί, μπορεί να προσφέρει πολύτιμες λύσεις στην περιφέρεια. Μένει να φανεί πόσο γρήγορα θα βρει ρυθμό μετά τον σοβαρό τραυματισμό του.
Συμπέρασμα
Ο Ολυμπιακός πέτυχε κάτι σημαντικό: να γυρίσει την κατάσταση και να βγει νικητής, εκεί που όλα έδειχναν χαμένα. Αλλά η πρόκληση τώρα είναι μεγαλύτερη. Ο κόσμος του δεν θα αρκεστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Περιμένει το βήμα παραπάνω – και αυτό είναι ξεκάθαρα η Ευρωλίγκα.
Ο Μπαρτζώκας βρίσκεται στο σημείο μηδέν. Η επόμενη σεζόν είναι το “όλα ή τίποτα”. Με σωστές μεταγραφές, υγιές κλίμα, μπορεί να τα καταφέρει. Αλλά χωρίς τίτλο Ευρωλίγκας, οι σκιές και η γκρίνια θα επιστρέψουν στο προσκήνιο.
Και στο μεταξύ, οφείλουμε όλοι, φίλαθλοι, παράγοντες και φυσικά οι παίκτες να θυμόμαστε: ο αθλητικός δεν είναι πόλεμος. Είναι σεβασμός και ευγενής άμιλλα.