Η Τύχη είναι μια γυναικεία μορφή με χιτώνα η οποία στην αγκαλιά της κρατάει ένα δεμάτι στάχια. Στα πόδια της κάθεται ένα μικρό παιδάκι. Είναι η προσωποποίηση του πλούτου. Επάνω στο κεφάλι της τύχης βρίσκουμε ολόκληρη πολιτεία. Τα τείχη της πολιτείας. Πάντοτε, έτσι την απεικόνιζαν οι καλλιτέχνες στα γλυπτά τους, από την αρχαιότητα. Στο κεφάλι της, η θεά Τύχη είχε τείχη. Της πόλης. Τέκνο του Ερμή και της Αφροδίτης ή κατά τον Πλούταρχο παιδί του Διός ή της στεριάς και της θάλασσας. Προϊόν αντιθέσεων. Συγκυρίες. Σε όλες τις περιπτώσεις, σημασία έχει ο τρόπος που θα ανταπεξέλθεις σε όσα προκύπτουν μπροστά σου. Πώς θα αξιοποιήσεις τη στιγμή ή θα την αφήσεις να περάσει και να χαθεί. Επίσης, το πώς θα ανακάμψεις από την ατυχία σου. Η τύχη δεν είναι ο άνετος δρόμος. Απαιτεί να τροχιστεί ο εσωτερικός μας εαυτός, ο οποίος πρέπει να βρει εμπόδια. Για να τιθασευτούν τα ένστικτα, να καλλιεργηθεί η σκέψη, να βρεθούν άλλες λύσεις, να αναζητηθούν οι προϋποθέσεις πέραν από τα ζητούμενα. Γιατί είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου να προσπαθεί και να προσαρμόζεται. Μέχρι που να επαναστατήσει και να ορθώσει ανάστημα. Παιχνίδι ισορροπιών στη ζωή.
Ο πόλεμος δεν είναι, μονάχα, η πάλη απέναντι στον εχθρό. Πόλεμος είναι και οποιαδήποτε συγκρουσιακή σχέση που μας διαμορφώνει το ήθος. Το αντιπάλεμα ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Η μάχη δεν απαιτεί, αποκλειστικά, σωματική δύναμη αλλά και εξυπνάδα. Για να κατακτηθεί η αρετή. Όπως συνέβαινε στα αγωνίσματα της αρχαίας Ολυμπίας. Στο εμπράγματο επίπεδο είναι χρήσιμη κάθε πρόκληση αντίρροπης κατεύθυνσης προκειμένου να αναδιατάσσεται ο εαυτός μας. Η συνειδητοποίηση και η ώθηση των δυνατοτήτων μας. Κάθε τέλος, σημαίνει και μια νέα αρχή. Για να μην παραλύει το μυαλό. Ο δρόμος για να ανασκουμπωθούμε από την ευτέλεια, την ισοπέδωση και τη ρηχότητα. Να βρούμε ποιότητες αξιοποιώντας τη ζωή.
Ο εξωτισμός, με τα καραβάνια φωνών και ελπίδων θυμίζει τους κυρατζήδες που προσπαθούν να μαζέψουν, πρόθυμα, τη συνήθεια της συλλογής. Ταξιδευτές μεγάλων αποστάσεων. Όχι μοναχικοί ιχνηλάτες, μα πάντα, στη χαρτογράφηση της σαγήνης. Παρατηρητές και συνάμα οδηγητές. Το χαρακτηριστικό που παρακινεί και προσκαλεί στο ταξίδι. Η Αραβία (Άμπου Ντάμπι), θυμίζει τη φράση από Τα φτερά του έρωτα του Βιμ Βέντερς. Ίσως δεν υπάρχει προορισμός αλλά υπάρχει απόφαση. Αυτή είναι η πυξίδα. Ο άνεμος που φυσάει τα μάτια μας για μακριά! Με άλλα λόγια, η απόφαση του ταξιδιού, αφού ο προσανατολισμός αλλάζει ανά πάσα στιγμή. Οι σταθμοί και τα ίδια μας τα βήματα γεννιούνται στο ταξίδι. Είναι συναρπαστικό γιατί είναι, κάθε φορά, αλλιώτικο ακόμα κι αν είναι ίδιος ο προορισμός. Αποτελεί την κληρονομιά και τα στοιχεία ταυτότητας.
Αναφορικά με το αγωνιστικό κομμάτι των ημιτελικών του Παναθηναϊκού με τη Φενέρμπαχτσε και του Ολυμπιακού με τη Μονακό, μερικές επισημάνσεις.
Το ποπ άουτ της Μονακό πρέπει να ελεγχθεί γιατί εάν είναι εύστοχοι οι ψηλοί της, ειδικά, στις πρώτες προσπάθειες, αυτόματα ο Ολυμπιακός θα πρέπει να αλλάξει την άμυνά του, σε αλλαγές για να περιορίσει την πληγή και οι Φαλ και Μιλουτίνοφ θα κληθούν να περιορίσουν τους περιφερειακούς της Μονακό από την αρχή. Το να βγουν έξω από το πεδίο τους, θα ανοίξει τους διαδρόμους προς το ερυθρόλευκο καλάθι και θα μειώσει τη βασική κατεύθυνση των Πειραιωτών. Δηλαδή, την προστασία της ρακέτας.
Επιπλέον, το ματσάρισμα του Βεζένκοφ με τους Ντιαλό και Μπλοσομγκέιμ. Ακόμα, οι αποφάσεις του Τζέιμς τόσο στις προσωπικές φάσεις που θα πάρει όσο και στο πώς θα βάλει τους συμπαίκτες του στο παιχνίδι. Δεδομένου ότι τρέχει τα περισσότερα πικ εν ρολ της Μονακό. Οι μονεγάσκοι θα χτυπήσουν το αμυντικό τρανζίσιον του Ολυμπιακού εξαιτίας του μεγέθους των φόργουορντ της γαλλικής ομάδας και της αθλητικότητάς τους. Η Μονακό θα προσπαθήσει να φτιάξει καταστάσεις με το πλεονέκτημα των τεσσαριών της για να δημιουργήσει σουτ για τις υπόλοιπες θέσεις της πεντάδας.
Πάντως, η ειδοποιός διαφορά του φετινού Ολυμπιακού, συγκριτικά με τις σεζόν 2021/2022 και 2022/2023 έχει να κάνει με την προσθήκη ενός αθλητή, του Φουρνιέ. Ο Γάλλος, έχει την ικανότητα, στις περιπτώσεις όπου θα κολλήσει η ροή της επίθεσης ή θα γίνει στατική, να πάρει αποφάσεις με τη μπάλα στα χέρια, να εκτελέσει μετά από ντρίμπλα αλλά και να ευστοχήσει σε προσπάθειες κατά τις οποίες, φαινομενικά, η άμυνα έχει καταφέρει να ανταπεξέλθει. Αλλιώς, θα τις ονομάζαμε σκοτωμένες, απρόβλεπτες, τελειωμένες φάσεις οι οποίες προκύπτουν μέσα από πρωτοβουλία.
Η Φενέρ, 0λοκληρώνει τη χρονιά χωρίς καθαρό άσσο και πεντάρι, ενώ το Σεπτέμβριο είχε τον Μαριάνοβιτς! Είναι καλή στο επιθετικό ριμπάουντ και στα τρίποντα που βρίσκει μέσα από την κυκλοφορία. Δεν παίρνουν την πρώτη διαθέσιμη αλλά οι επιλογές του σουτ έρχονται όταν καταρρέει η άμυνα. Επιτίθεται με τέσσερις παίκτες, ανοικτά, και έναν πικ εν ρολ ψηλό. Επιπρόσθετα, με τον Μπάλντουιν, φέρνει τον κακό αμυντικό στην κορυφή και επιλέγει να αναδείξει τις αδυναμίες του. Αφού, εκμεταλλεύεται την ταχύτητα και το υψηλό σημείο απελευθέρωσης στο σουτ. Ο Μπιμπέροβιτς θα πάρει συγκεκριμένες επιθέσεις για σουτ, από απόσταση, με κινήσεις πίσω από τα σκριν. Αντίστοιχη περίπτωση για τους πράσινους θα ήταν ο Γκριγκόνις. Για τον Παναθηναϊκό, οι γωνίες των σκριν, ο τρόπος που θα διαβάσουν τα κενά, ο συγχρονισμός και το πού θα κατευθυνθούν οι ψηλοί του, είναι απαραίτητο κομμάτι της τακτικής διότι θα προκύψουν χώροι για να επιτεθεί, σε δεύτερο χρόνο, ο Οσμάν.
Παρατηρήσαμε ότι η ομάδα του Γιασικεβίτσιους στη δεύτερη αναμέτρηση της Κωνσταντινούπολης απέναντι στην Παρί, θύμισε τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς. Στις καλές εποχές, εμφανείς οι επιρροές του νυν από τον πρώην, οι πράσινοι προσαρμόζονταν και για πολλές κατοχές έπαιζαν τα συστήματα των αντιπάλων. Η κυριαρχία είχε να κάνει με το γεγονός ότι επρόκειτο να είναι τόσο καλοί ώστε να υπερτερήσουν ακόμα και στην προπονητική ρουτίνα των απέναντι.
Οι αλλαγές στα σκριν στη μπάλα, σε γενικότερο πλαίσιο, έχουν τη στόχευση για τους περιφερειακούς, να δημιουργείται ο απαιτούμενος χώρος, στις κρίσιμες στιγμές, στο τέταρτο δεκάλεπτο, ώστε να φτιάξουν το δικό τους σουτ.
Η λήθη επιβιώνει καλύτερα από τη μνήμη
Όσα συνέβησαν, πέρασαν. Ας μην χάνουμε περισσότερο χρόνο κυνηγώντας την ουρά μας. Πάντα θα μένει η πίκρα για το τι πήγε λάθος, τι δεν μετρήθηκε σωστά, τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα. Όμως, πρέπει να μπει τελεία στον κατήφορο της θλίψης. Για να προχωρήσει πιο πέρα το καραβάνι και να διαβάσουμε και τις επόμενες σελίδες του βιβλίου της ύπαρξης μας.
Εμάς τους ανθρώπους, μάς κουμαντάρει η μοναξιά. Όσο κι αν την έχουμε αγαπήσει ή προσπαθούμε να την αγαπήσουμε, είναι τόσο απόλυτη που δεν αστειεύεται καθόλου. Δεν είναι ίδιος ο ήλιος παντού. Κάθε τόπος έχει τον ήλιο του.